Vaarwel en welkom

Zoals met zoveel dingen is er een tijd van komen en is er een tijd van gaan. En voor het blauwe otootjuh en is het nu echt tijd om te gaan.

Dank, lieve vriend, voor de jaren dat je me rondgereden hebt. Je hebt me verhuist van de ene naar de andere kant van de Veluwe, al kreunend, trillend, krakend en piepend. Maar zonder ophouden. Je hebt een complete voliere verplaats, inclusief bestrating. Verschillende vrachten hout haalden we op, tot groot vermaak van de houthandelaar. Langzamerhand en een voor een vallen je functies uit. De radio doet het al langer niet meer. Je koplamp is gebroken. Je kleur vervaagd. Je stoelen zijn flink kapot. En het rijden gaat steeds moeizamer en gaat gepaard met steeds meer gekreun. Tis klaar nu. Geen ritten meer. Nog een keer verplaatsen en dan mag je met pensioen, waar je voortaan wordt verzorgd door een automonteur in opleiding. Het gaat je goed.

Thanks for being part of my life these past years. Fare thee well little car.

auto’s

En er is daarnaast een hartelijk wellekome aan het nieuwste lid van het wagenpark. Een heuse Landrover Discovery. Dikke diesel met automaat, alle luxe van binnen, alle stoerheid van buiten. Zo zwart als de kleine Fiat, alleen een stukje groter. Stuk groter.  Zoals mijn zoon het omschreef: “van extreem klein en zuinig naar Greenpeace verfoeier en Prius-uitlacher”. 🙂

dikke kont en strakke kont – Rawrr en miauw
zelfs de auto’s geven kusjes

Lineke

Er was een dag dat ik mijn nieuwe familie mocht ontmoeten. Inmiddels al weer twee jaar geleden. Lineke is een nichtje van mijn lieve vrouw en is een prachtige vrouw van begin twintig. Al snel wilde ik haar fotograferen. Haar lange blonde haren, open blik en heerlijk stralende lach zouden de mooiste portretten maken. Ze heeft veel weg van de beroemde actrice Audrey Hepburn. Vind ik. De lach. De ogen. De wenkbrauwen. Echt wel.

Hieronder een impressie van onze super gezellige fotoavond.

Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke

Special kids

Het blijft een bijzonder gebeuren.

Een bezoekje te brengen aan de klas van mijn lieve vrouw. Met al die speciale kinderen die zo echt zijn. Niks kan omschrijven wat er gebeurt als je daar bent en gewoon met een bakkie koffie aan de zijkant een beetje toekijkt. Zo eerlijk en blij als ze zijn. Zonder poeha, zonder bijbedoelingen, eerlijk, echt en bijzonder.

Ik mocht weer portretten maken. Een groepsfoto volgt nog.

special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids

Meeleven

Meeleven. Hoe doe je dat eigenlijk. Denk je dan af en toe aan iemand die het moeilijk heeft of ernstig ziek is? Of stuur je een kaartje, wapje, mailtje, tweetje? Breng je een bezoekje of bel je een keer? Laat je een fruitmand bezorgen of neem je een fles wijn mee? Vertel je hele verhalen, schrijf je honderduit, of zeg je gewoon dat je het erg vindt dat de ander het zo moeilijk heeft of zo ziek is? Of zeg je niks maar ben je er gewoon?

Wat zeg je eigenlijk tegen iemand die z’n haar kwijt raakt door dagenlange chemotherapie? Die zich zieker dan ziek voelt, geen weerstand meer heeft, geen eetlust en met het enige vooruitzicht dat er nog veel meer van die rotzooi in het lichaam moet worden gepompt?

Eeen goed vriend (30) kreeg onlangs te horen dat hij kanker had op een plek waar een man dat echt niet wil en uitzaaiingen bij de nieren. En een schoonzusje (40 nog wat) kreeg op dezelfde dag te horen dat ze borstkanker had en zal in elk geval 1 borst moeten gaan missen. Beide krijgen nu chemo. Hij krijgt een aantal behandelingen van vijf dagen achtereen per keer en zij een half jaar elke week een behandeling. Beide raken hun haar kwijt. En ik bedoel dan al hun haar… Probeer je het eens voor te stellen…

Ik ken veel mensen met die vreselijke ziekte. Sommigen zijn er inmiddels aan overleden, ouderen, maar ook jongeren. Anderen mogen er nog zijn en doen hun best om er nog wat van te maken. Een dame die ik mag kennen is ernstig ziek maar wil de strijd niet opgeven en zoekt naar andere behandelmethoden. Een goede vriendin en mede fotograaf, die borstkanker aan het overleven is, rijdt in een knal oranje busje door Europa, maakt de mooiste foto’s, is mentor bij de Fotobond en helpt anderen om beter te fotograferen. Een geweldige dame die gekscherend praat over haar “opgeplakte borsten”.

Vorige week zei ik dat wanneer zij hun haar kwijt zouden raken, ik me ook kaal scheer. Hij ligt nu sinds een paar dagen weer in het ziekenhuis, vastgeknoopt aan een infuus en is z’n haar bijna kwijt. Hij vindt het vreselijk en is echt heel verdrietig. Van mezelf ben ik al kalend en ik scheer m’n hoofd wel vaker dus ik ben dat gewend. Maar m’n snor afscheren durfde ik niet, dat zou ik echt vreselijk vinden. En daar zit nou net datgene wat ik zo moeilijk vind. Het verraste me dat ik de moed niet had om het te doen. Ik voelde vanmorgen een beetje hoe hij zich moet voelen. Maar ik heb de keus en hij niet meer. Ik doe het weghalen van m’n haar bewust en bij hem gebeurt het (en straks ook bij haar) door de chemo en kan hij er niks aan doen.

Marien en Janny, deze is voor jullie. Ik denk voortdurend aan jullie beiden en bid voor jullie. Veel meer kan ik niet doen. Tuurlijk kom ik langs, stuur een wapje, neem een fles wijn mee, zal een keer voor jullie koken en zo. Maar dat is het dan zo’n beetje. Meer troosten kan ik als mens niet.

Ik zet m’n kale hoofd weer eens op het internet maar dit keer speciaal voor jullie. Omdat ik van jullie hou.

kaal

New year’s resolution

De laatste minuten van dit jaar tikken weg, terwijl de kachel snort (…), de bubbels in het glas bubbelen, het buiten zachtjes regent en het vuurwerk ernstiglijk van zich laat horen.

Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is om een klein lichtje te mogen zijn in deze donkere wereld. En mijn wens is dat vele anderen dat ook willen zijn. Zodat er een klein beetje licht schijnt en de duisternis een beetje terrein verliest.

2014
Just be a little light
in this dark world

BETIFO – Vintage schtuff

En nog zo’n serie juweeltjes… Oude spulletjes uit vergane tijden, glorieuze dingen uit grootmoeders tijd, praktische voorwerpen van weleer, eens zo handig en nu zo leuk voor de sier. Waar kringloopwinkels en brocanteshops vol van staan. Kofferbakverkopen hun handel mee doen. Ja mensen, die lamp en die prullenbak, tis allemaal zo leuk… En herinnert u zich deze nog? Nog?

In de serie Bijna Elke dag TIen FOto’s dus een rijtje vintage spulletjes. Hieronder de beelden:

Konijnenhokje
Eiermandje
Hanglamp
Waarschuwingsbordje
Melkkan
Nog een lampje
Prullenbak
Voorraadpotten
Gereedschap
Telefoon

BETIFO: Kleine voorjaarsbodes

Terwijl de wind kouwelijk rond giert en het verlangen naar de warme houtkachel groter wordt, zijn er, als je goed zoekt, allerlei voorbodes van de lente te vinden. Toegegeven, met een loopneus, verkleumende vingers en rode oren is het geen pretje om rond te kruipen op de nog half bevroren aardbodem. Maar als je dan die kleuren ziet, de veelbelovende knoppen en bijna-bloemen dan mag het echt wel voorjaar worden. Weapons of choice waren de 5D gepaard met de Pentacon 50mm F1.8

Hieronder de tien beelden:

Groene blaadjes
Hydrangea
Forsythia
Blauwe druifjes
Alchemilla
Hosta
Winterjasmijn
Krokussen
Mahonia
Madeliefje

BETIFO: Strand

Er gaat niets boven een familiebezoekje tijdens de voorjaarsvakantie in het zonnige zuiden van het Zeeuwse land. Middelburg is een oude vestingstad en is op een worp des steens afstand van het strand gelegen. Bij aankomst moest natuurlijk het strand worden bezocht. Terwijl de zon de voorjaarsstralen naar de aarde stuurde en de enkele wandelaar verwarmde, grote schepen langzaam ronkend door de vaargeul gleden, het vlakke water loom het strand op golvend. Heerlijk, zo’n wandelingetje.

Hieronder weer de tien beelden:

De kust, de Zeeuwse kust
Zeeuwse strand
in galop
de duinen van dishoek
paaltjes
lichtstreep
pantoffel
Zon in het zilte water
ribbels
M’n voeten in het zand

BETIFO: dierenpark

Op uitnodiging van een flink bouwbedrijf hebben we een dierenpark verblijd met een bezoekje. De uitgebreide dierenverzameling was nog grotendeels in winterslaap, zoals te doen gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Maar de jonge olifanten renden rondjes om een rotsblok, de haaien zwommen hun rustige baantjes en de mantelbavianen speelden met hun kleintjes.

De vlindertuin zat verbazingwekkend vol met vlinders, het safarirestaurant had lekkere koffie en de pinguins spetterden in het rond.

Hieronder de tien beelden.

wachten in de rij
landrover
fotograaf…
libelle momentje
slapende olifant
V van giraffe
Baby giraffe
watercypressen
sneeuwklokjes
het kind en de haai

BETIFO: Deurknoppen

Uw fotograaf heeft de griep wederstandig de deur gewezen, zeggende: “Gaat heen en keert niet weder!” Langzaam krabbelen we- en pakken de draad des levens weer op. Door het rustige weer was het een goede gelegenheid om even buiten te vertoeven, frisse lucht in te nemen en de camera te hanteren.

Deze keer, in de serie BETIFO (bijna elke dag tien foto’s) een reeks deurknoppen die in en om het huis te vinden zijn. Gevangen door de 5D met de handbediende Pentacon 50mm F1.8, bijgesneden en de kleuren wat overdreven.

Tuinhuisje
Achterdeur
Schuurdeur
Schuurdeur
Garagedeur
Voordeur
Autodeur
Voordeur
Kamerdeur
Keukenkastje deur