Op uitnodiging van een flink bouwbedrijf hebben we een dierenpark verblijd met een bezoekje. De uitgebreide dierenverzameling was nog grotendeels in winterslaap, zoals te doen gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Maar de jonge olifanten renden rondjes om een rotsblok, de haaien zwommen hun rustige baantjes en de mantelbavianen speelden met hun kleintjes.
De vlindertuin zat verbazingwekkend vol met vlinders, het safarirestaurant had lekkere koffie en de pinguins spetterden in het rond.
Hieronder de tien beelden.
wachten in de rijlandroverfotograaf…libelle momentjeslapende olifantV van giraffeBaby giraffewatercypressensneeuwklokjeshet kind en de haai
Eenmaal per maand organiseren we een natuurwandeling met de werkgroep Natuur en Landschapfotografie van de fotoclub AFV de Veluwe in Apeldoorn. De wandeling van vorige week kon niet doorgaan vanwege het barre weer en de enorme hoeveelheden regen die toen naar benee kwamen. Deze zondag was het rustiger weer. Wel zwaar bewolkt, maar windstil met een aangename temperatuur.
De groep bestond uit een aantal enthousiaste fotografen die van wandelen en natuur houden. De route hebben we ingekort en we hebben rond het landhuis Joppe de boel verkend. Het landhuis en de rondom liggende percelen doen een beetje denken aan de Engelse landschappen die je doorgaans vindt rond de landhuizen die bewoond worden door edelen. De boerderijen rond het landhuis liggen verscholen in weilanden, akkers vol mais en koren, Hollandse koeien grazen op het gemak, mensen laten hun hond uit, genietend van de omgeving en het rustige weer.
De wandeling voert langs enorme vijvers vol waterlelies, door oude beukenbossen, langs dromerige boerderijen en strak gemaaide weilanden. Het landhuis zelf staat leeg maar wordt netjes onderhouden door who knows who. het klokje beiert zachtjes de hele uren weg terwijl de donkere wolken rustig langs het uitspansel drijven. Paddestoelen groeien overal en vooral op de natte plekken alsof het ernstig herfst is. Deze wondertjes worden vanzelfsprekend kromgebogen, of plat-op-je-buik liggend gefotografeerd om de fijnste details vast te leggen.
[svgallery name=”NelfenJoppe” link=”De fotoserie vind je via deze link”]
Vandaag een lekker dagje uit geweest naar het Nederlands Openlucht Museum in Arnhem. Heerlijk weer en leuke dingen gezien. Koffie gedronken, poffertjes gegeten, trammetje gereden en heerlijk foto’s gemaakt van van alles en nog wat. Eigenlijk veel teveel om te zien in een dag, maar kan altijd nog eens terug, en dan wel met museumkaart (die ik nu vergeten was) want dan is de toegang gratis… 🙂
De beelden zijn gemaakt met m’n Canon 1Ds Mark II en Canon EF 35mm F1.4 L USM. Een heerlijke combi om mee te werken.
Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen in de onlangs aangekondigde lente. En net vandaag ging ook de zomertijd in, wat praktisch betekende dat we een uur korter konden slapen en dus heel vroeg moesten verzamelen. Brrr… Het vooruitzicht van lange zomeravonden kotere warme nachten maakte het vroeg opstaan niet echt goed. Gelukkig scheen de zon aan een strak blauwe hemel en dat maakte het een beetje makkelijker, ondanks het ijsvrij maken van de autoruiten. Gelukkig hield dat de groep nelfenbroeders en –zusters niet tegen om in alle vroegte de stoute- en wandelschoenen aan te trekken en naar de bekende hangplek te gaan.
Het was weer een flinke groep die bij elkaar kwam op voornoemde hangplek en al snel trok het gezelschap in een kleine konvooi naar de start van de wandeling. De zon deed haar best om de groep te verwarmen, maar het vooruitzicht naar de warme kachels van de auto deed iedereen snel instappen. Het was een korte tocht die eindigde op een kleine parkeerplaats in het slaperige dorp Klarenbeek net aan de andere kant van de A50. Een landelijk gelegen dorp tussen weilanden en boerderijen. Maar ook uitgestrekte bossen, watertjes, poelen, slootjes, majestueuze kerkgebouwen, landhuizen en hier en daar heel lange oprijlanen.
Het mooiste van de wandeling was toch wel het ontdekken van de lentebloemen die hier en daar boven de grond kwamen kijken. Narcissen, blauwe druifjes, speenkruid, maagdenpalm en ook voorzichtig uitlopende bomen en struiken. Met de fel stralende zon erbij was het een genot om zo rond te wandelen door een heerlijk landschap. Dromerige boerderijtjes, verscholen in het ontluikende groen, verborgen poelen met ganzen en eenden, slootjes met nog verdord riet aan de zijkanten, krakende bruggetjes over met donker water gevulde stroompjes. De enige tekenen van aanwezigheid van de mensheid was het geblaf van een hond. Lopend langs het erf van een klein boerderijtje kwam een miniatuur keffertje al blaffend op ons afgerend, maar was duidelijk zelf onder de indruk van al die mensen.
We hebben de route ergens op een punt strategisch ingekort om de wandeling niet te lang te maken. Er was voldoende te zien om mooie beelden te maken (bloemen, bankjes en ook bierblikjes werden vastgelegd op de gevoelige geheugenkaart) en naarmate de ochtend vorderde, werd de zon krachtiger en liep de temperatuur op tot aangename waarden. Een pauze werd ingelast in een soort van weiland dat soort van blakend in de zon lag en een welkom bakkie koffie en een enkele boterham kon hier prima worden genuttigd.
De twee oudste meisjes van de groep liepen op enig moment, na uitgebreid overleg met de rest van de groep, vast naar restaurant Pijnappel om de koffie warm te maken, appeltaart te bestellen en de komst van de groep aan te kondigen. De rest van de groep liep de laatste kilometers aan de zuidkant van het dorp, wederom langs boerderijen en houtwallen om vervolgens langs de oude molen ook aan te landen bij Pijnappel.
Het terras aan de achterzijde lag volop in het warme zonlicht en de groep werd vlotjes bediend met koffie, warme chocolademelk en appeltaart met of zonder slagroom. Heerlijk genietend van deze zonnige zondag en kletsend over alles en nog wat tikte de tijd weg in een veel te snel tempo.
Uiteindelijk kwam het onvermijdelijke en werd de terugreis begonnen. Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. Zo werd wederom, ende ditmaal een zonnige expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.
De foto’s zijn genomen met een Canon Eos 5D en een Sigma 85 mm F1.4 HSM:
Narcissenschaapde molenAandachtig luisterendkaboutertje puntmutsuhmmm...in het zonnetjeuitlopersVoorjaarsbode ForsythiaUitgestrekte landschappen
Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen in een nieuw jaar. De nelfen. Het zijn de edelen van het schone landschap, de helden van de natuur, de beroemdheden van het groen, de prima donna’s van de buiten fotografie, de sterren van de geheugenkaart en de ridders der uitgestrektheden. Uhmm… dus.
Herfstige beuken
Op deze grijze dag zonder spannend licht zou een fotografisch avontuur eigenlijk niet mogen… En toch… Als je goed rondkijkt dan zie je genoeg. Herfst gekleurde bladeren aan kleine beuken, lang gerekte eiken met sokken van heldergroen mos, omgezaagde bomen die lijken te zijn neergevallen in keurige plakjes. Maar ook de avonturiers zelve zijn meer dan de moeite waard om vast te leggen tijdens de wandeling der wandelingen.
Plat licht noemen ze dit. Compleet grijze lucht, zonder accenten, geen zonlicht, geen felle kleuren. En toch is een wandeling in de ochtend door de bossen en langs heidevelden met een paar goede vrinden een heerlijkheid. Frisse lucht en een beetje beweging doet den mensch goed.
Een hartelijke lach
De wandeling van vandaag voerde door de bossen van Bruggelen. Ten Zuiden van Apeldoorn aan gene zijde van de A1, ten westen van Beekbergen en ten oosten van Ugchelen. De start van de wandeling was bij de inmiddels beroemde manege Riant. De route voerde door de bossen en langs heidevelden. Vers gekapte bomen, groen mos overal waar je kijkt, dennebomen, winterkale beuken en mistroostige eiken. Gelukkig hadden we de route in een gps geladen en was de wandeling gemakkelijk te vinden zonder de gebruikelijke routepaaltjes.
De bomen hebben sokjes aan
Het weer hield zich best goed, afgezien van de grijze luchten. Het bleef droog en de temperatuur was aangenaam. Tijdens het wandelen werd het zelfs warm. De verwachte regen bleef uit tot we de terugreis begonnen.
Rond de middag waren we terug bij het begin, de manege Riant. De expeditieleden bestegen de trappen naar het restaurant voor de gebruikelijk kop koffie en vers gebakken appeltaart. De koffie stond zo op tafel, maar de appeltaart was er niet. Tot groot verdriet van de aanwezigen. Het maakte het koffiedrinken echter niet minder prettig. En terwijl in de binnenbak de amazones driftig en stijlvol de verplichte rondjes reden steeg de gezelligheid tot aangename hoogten.
macro opnames
In de regen reden we naar huis na een uitgebreid afscheid van de deelnemers. Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. Zo werd wederom, ende ditmaal een bijna droge expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.
[svgallery name=”NelfenBruggelen” link=”Ga hier naar de fotoserie van deze dag.”]
Een clubavond in Zutphen doorbrengen klinkt leuk en dat was het ook!
De ontmoetingsplek was het IJssel Restaurant in Zutphen waar de enorme groep al aan de koffie zat. Bas had een route uitgestippeld langs de meest fraaie gebouwen en monumenten die in de avond verlicht zijn. Een oorlogsmonument, een kasteel in de steigers, kerken, smalle straatjes en bruggetjes en zelfs de plaatselijke geldautomaten zijn spookachtig verlicht…
Oordeel zelf en [svgallery name=”Zutphen” link=”bekijk de fotoserie hier.”]
Een dagje Limburg is altijd goed voor de mooiste landschappen, de uitgebreidste wandelingen, bourgondisch tafelen en mensen met een zachte g…
Zacht glooiende heuvels, overal groene bomen (hoewel de herfst ook in het zuidelijkste deel van ons holle land al is ingetreden), koeien staan nog in de weiden, het zacht kabbelende beekje de Geul kronkelt zich een weg door het groene landschap. Kleine dorpjes met rode-dakpannen-huisjes en witgeschilderde geveltjes, overal mergelgrotten, steile straatjes, rustieke restaurantjes… Een dagje in Limburg wandelen geeft rust en frisse lucht. De vele wandelingen die zijn uitgezet geven je een heerlijk gevoel alsof je in het buitenland bent, in elk geval ziet het landschap er veel beter uit dan de vlakke polders waaruit de rest van ons kikkerlandje bestaat. 🙂
Onderstaand enkele beelden die daar zijn gemaakt. [svgallery name=”Limburg” link=”De fotoserie kunt u hier vinden.”]
Het Ruhrgebied is voor 2010 de culturele hoofdstad. En definitief een bezoekje waard.
Een van de Musea, die naast imposant en indrukwekkend, ook heel informatief was, is het Ruhrmuseum van de kolenwasserij naast schacht XII in Essen. Het enorme complex bevat bijna ontelbare gebouwen, hallen, liften en overblijfselen van een rijke geschiedenis. Het zwarte goud werd tot eind jaren tachtig van de twintigste eeuw boven gehaald door mijnwerkers en in deze wasserij schoongemaakt en geselecteerd op grootte.
Het museum op zich bestaat al meer dan honderd jaar en was feitelijk het museum voor volkenkunde en natuur van de stad Essen. Maar de huidige versie is pas in 2008 geopend en ligt verspreid over de vele gebouwen van het complex met vaste tentoonstellingen en jaar rond wisselende tentoonstellingen. In het hoofdgebouw, de wasserij, is op meerdere etage’s uitgebreide tentoonstellingen van het Ruhrgebied te vinden, gevonden voorwerpen zoals gesteenten in allerlei vormen, maar gebruikte voorwerpen door de eeuwen heen.
De rijke geschiedenis wordt ook in verschillende foto tentoonstellingen verbeeld. Vooral de jaren ’60 en ’70 van de twintigste eeuw laten vooral de manier van leven zien die de mijnwerkers hebben geleefd rond de kolenmijn. Maar ook indrukwekkende zwart wit beelden uit de negentiende en begin twintigste eeuw laten zien hoe de mijnwerkers en hun gezinnen in armoede leefden. Vooral de foto’s van moeders en kinderen in de moestuin naast de kolenmijn maakten indruk. Ik kan me niet voorstellen dat de bloemkolen, bedekt met roet en kolenstof, lekker hebben gesmaakt…
Op het panoramadak heb je een prachtig uitzicht over het hele complex en nog veel verder. Het dak is zo’n 50 meter hoog en de koude wind en de grijze luchten maakten het geen plek om lang buiten te blijven. Binnen was het een stuk beter. Maar de jarenlange verwerking van steenkool hebben hun sporen achtergelaten. De geur van roet en kolenstof hangt er nog steeds, de machines en loopbanden verroest en versleten. Een trap is op een heel speciale manier oranje verlicht en lijkt op een soort goot waar gesmolten metaal doorheen stroomt. Briljant om te fotograferen!
Het museum werd op deze zondag druk bezocht en het leek wel of alleen het oudste deel van de Duitse bevolking het museum kwam bezoeken. 🙂 In een ander deel van het museum waren wel gezinnen met kinderen die een soort van opdrachtenronde door het museum deden, met opdrachten en vragen. Het gebouw heeft meerdere trappenhuizen en zelfs meerdere liften en het enorme gebouw lijkt wel een stad zo groot. Het irritantste was wel dat op elke etage een portier stond die je kaartje controleren wilde. De enorme hoeveelheden trappen waren vermoeiend maar volgens mij wel goed voor de gezondheid. 🙂 Een koffiecorner lijkt alsof het de keuken is geweest waar de mijnwerkers hun koffie konden halen en ademde die sfeer ook uit. Een heerlijk broodje en Bockwurst is een must eat als je daar bent. Heerlijk.
Het rondwandelen over het enorme terrein leek op een soort terug-in-de-tijd-reis. De verschillende, compleet gerestaureerde en gerenoveerde gebouwen met hun donkere gevels nemen je gelijk mee terug in de tijd. Er loopt een soort track waar de wagentjes met kolen overheen getrokken werden naar de verschillende verwerkingsafdelingen. De track loopt ongeveer tien meter boven de grond en brengt je van het ene gebouw naar de andere. Bruin verroest en overgroeid met planten voel je je als een echte urban explorer.
Op het terrein vind je nog een ander museum, het Red Dot Design museum. Het is een verzamelplaats voor alles wat mee heeft gedaan aan de wedloop om de Red Dot Design Award, een prestige award in de design wereld. Alles wat maar te koop is in een winkel waar ook ter wereld, is ooit ontworpen en vormgegeven. De indrukwekkendste designs (of het nou een auto is, een keuken, een tandenborstel of een koekenpan) is in dit museum te vinden. Hoewel aantrekkelijk en boeiend, zijn we niet naar binnen gegaan, want achter elke deur op dit terrein lijkt iemand te staan die toegangspenningen vraagt. Wanneer is de museumkaart ook in het buitenland geldig..? 🙂
[svgallery name=”RuhrMuseum” link=”Ga hier naar de fotoserie van deze dag.”]
rood en blauw
Op een klein uurtje verder rijdens naar het oosten ligt het plaatsje Unna. En hier is het Lichtmuseum gevestigd. In de enorme kelders van de voormalige bierbrouwer Linden hebben een aantal lichtkunstenaars hun fantasieën de vrije loop gelaten. Elk uur gaat een groep onder begeleiding van een gids naar beneden voor een rondleiding. De duidelijkste regel was dat het verboden was om te fotograferen, maar we konden het natuurlijk niet laten…
Elk kunstwerk heeft z’n eigen verhaal. En niet alleen de ogen worden verwend met de meest uiteenlopende kleuren, ook de oren en de neusgaten krijgen een kadootje. De verschillende installaties hebben een stroom van geluiden die, naast de verlichting, de ruimte vullen. TL-verlichting in de gekste kleuren, een heel gedicht met een meter grote letters, bollen met zachte kleuren, UV lampen en honderden geluidsboxen, stroboscoop lampen en watergordijnen, een ruimte met heel zachte verlichting en afgeronde hoeken, een plateau met een soort van verbogen trombones, lampen en spiegels en een enorme Swarovski lens die op de vloer van een verduisterde ruimte laat zien hoe het weer buiten is… Knap werk van de kunstenaars en indrukwekkend om te zien, maar uiteindelijk niet voldoende om als enige te bezoeken als je helemaal uit Hollandia komt rijden. De rondleiding is binnen een uur voorbij en dan sta je weer buiten… Maar ondanks dat hebben we veel lol gehad en ons soms zelfs als een paar kwajongens gedragen… 🙂
De foto’s die ik van de kunstwerken heb gemaakt zijn eigenlijk compleet in overtreding met de auteursrechten van de betreffende kunstenaars. De foto’s heb ik alleen gemaakt om te zien of in dergelijke donkere ruimtes de kleuren van de kunstwerken wel voldoende tot uiting zouden komen. En om te laten zien wat voor prachtige kunstwerken er te zien zijn. Zie ze maar als een soort educatieve serie. 😉
[svgallery name=”RuhrMuseum” link=”Ga hier naar de fotoserie van deze dag.”]
Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen. De ridders van het schone landschap, de helden van de natuur, de beroemdheden van het groen, de prima donna’s van de buiten fotografie, de sterren van de geheugenkaart. Dus.
Deze keer zou het spannend worden of we het droog zouden houden. Of dat de wandeling andermaal ende nog eens weggespoeld wou worden in een regenwolk… Zware bewolking en een frisse bries woei de deelnemers richting het startpunt van de wandeling. Van alle kanten kwamen de helden aangereden en al snel was de expeditie onderweg. Nog weinig herfstkleuren te zien, behalve een vroege eik met de enorme knalrode bladeren die hier en daar verschenen. Zelfs paddenstoelen waren lastig te vinden. Vossenbessen bloeiden nog een beetje en het frisgroene blad stak fraai af tegen de kleine maar knalrode bessen.
De route slingerde zich door de oude bossen op wat eens een vuilstort was en inmiddels is uitgegroeid tot een educatief stuk natuur. Op geregelde afstanden stonden informatie bordjes waarop vermeld staat wat er leeft, groeit of beweegt, zogezegd de flora en fauna. De begroeiing bestaat voornamelijk uit eiken, berken en naaldbomen. Een enkel heideveldje, inmiddels uitgebloeid en getooid met een soort van bruine gloed, ligt verspreid tussen de bospercelen.
De donkere bewolking liet soms een zonnestraaltje door en gaf zelfs een heuse regenbui, maar verder was het aangenaam waterkoud herfstweer. De wandeling duurde een kleine twee uur en was afwisselend en prettig om te wandelen. De gele paaltjes waren eenvoudig om te volgen en uiteindelijk waren we weer terug bij de auto’s.
Het dorp werd bezocht voor een warm bakkie koffie en de onvermijdelijke appelgebak met slagroom. Het beoogde etablissement was gesloten en de troep toog naar een volgende eetgelegenheid. Een pannenkoekenhuis waar al snel de koffie op tafel stond en het heerlijk geurende appelgebak getooid werd met slagroom.
Terwijl genoten werd van de warme drank en voedsel, kwam een enorme stroom vrachtwagens langs, luid toeterend en toegezwaaid door uitgelaten dorpsbewoners. Het bleek een onderdeel van de jaarlijks terugkerende truckersdag waarbij gehandicapten de rit van hun leven krijgen en mee mogen rijden met deze mastodonten van de weg.
Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. De expeditieleden namen afscheid en gingen ieder zijns weegs. Zo werd wederom, ende ditmaal een bijna droge expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.
[svgallery name=”NelfenKril” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]
