familie portretten
Er was een dag dat ik mijn nieuwe familie mocht ontmoeten. Inmiddels al weer twee jaar geleden. Lineke is een nichtje van mijn lieve vrouw en is een prachtige vrouw van begin twintig. Al snel wilde ik haar fotograferen. Haar lange blonde haren, open blik en heerlijk stralende lach zouden de mooiste portretten maken. Ze heeft veel weg van de beroemde actrice Audrey Hepburn. Vind ik. De lach. De ogen. De wenkbrauwen. Echt wel.
Hieronder een impressie van onze super gezellige fotoavond.
Meeleven. Hoe doe je dat eigenlijk. Denk je dan af en toe aan iemand die het moeilijk heeft of ernstig ziek is? Of stuur je een kaartje, wapje, mailtje, tweetje? Breng je een bezoekje of bel je een keer? Laat je een fruitmand bezorgen of neem je een fles wijn mee? Vertel je hele verhalen, schrijf je honderduit, of zeg je gewoon dat je het erg vindt dat de ander het zo moeilijk heeft of zo ziek is? Of zeg je niks maar ben je er gewoon?
Wat zeg je eigenlijk tegen iemand die z’n haar kwijt raakt door dagenlange chemotherapie? Die zich zieker dan ziek voelt, geen weerstand meer heeft, geen eetlust en met het enige vooruitzicht dat er nog veel meer van die rotzooi in het lichaam moet worden gepompt?
Eeen goed vriend (30) kreeg onlangs te horen dat hij kanker had op een plek waar een man dat echt niet wil en uitzaaiingen bij de nieren. En een schoonzusje (40 nog wat) kreeg op dezelfde dag te horen dat ze borstkanker had en zal in elk geval 1 borst moeten gaan missen. Beide krijgen nu chemo. Hij krijgt een aantal behandelingen van vijf dagen achtereen per keer en zij een half jaar elke week een behandeling. Beide raken hun haar kwijt. En ik bedoel dan al hun haar… Probeer je het eens voor te stellen…
Ik ken veel mensen met die vreselijke ziekte. Sommigen zijn er inmiddels aan overleden, ouderen, maar ook jongeren. Anderen mogen er nog zijn en doen hun best om er nog wat van te maken. Een dame die ik mag kennen is ernstig ziek maar wil de strijd niet opgeven en zoekt naar andere behandelmethoden. Een goede vriendin en mede fotograaf, die borstkanker aan het overleven is, rijdt in een knal oranje busje door Europa, maakt de mooiste foto’s, is mentor bij de Fotobond en helpt anderen om beter te fotograferen. Een geweldige dame die gekscherend praat over haar “opgeplakte borsten”.
Vorige week zei ik dat wanneer zij hun haar kwijt zouden raken, ik me ook kaal scheer. Hij ligt nu sinds een paar dagen weer in het ziekenhuis, vastgeknoopt aan een infuus en is z’n haar bijna kwijt. Hij vindt het vreselijk en is echt heel verdrietig. Van mezelf ben ik al kalend en ik scheer m’n hoofd wel vaker dus ik ben dat gewend. Maar m’n snor afscheren durfde ik niet, dat zou ik echt vreselijk vinden. En daar zit nou net datgene wat ik zo moeilijk vind. Het verraste me dat ik de moed niet had om het te doen. Ik voelde vanmorgen een beetje hoe hij zich moet voelen. Maar ik heb de keus en hij niet meer. Ik doe het weghalen van m’n haar bewust en bij hem gebeurt het (en straks ook bij haar) door de chemo en kan hij er niks aan doen.
Marien en Janny, deze is voor jullie. Ik denk voortdurend aan jullie beiden en bid voor jullie. Veel meer kan ik niet doen. Tuurlijk kom ik langs, stuur een wapje, neem een fles wijn mee, zal een keer voor jullie koken en zo. Maar dat is het dan zo’n beetje. Meer troosten kan ik als mens niet.
Ik zet m’n kale hoofd weer eens op het internet maar dit keer speciaal voor jullie. Omdat ik van jullie hou.
De laatste minuten van dit jaar tikken weg, terwijl de kachel snort (…), de bubbels in het glas bubbelen, het buiten zachtjes regent en het vuurwerk ernstiglijk van zich laat horen.
Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is om een klein lichtje te mogen zijn in deze donkere wereld. En mijn wens is dat vele anderen dat ook willen zijn. Zodat er een klein beetje licht schijnt en de duisternis een beetje terrein verliest.
Het lijkt wel alsof alles vernieuwd moet worden. Soort van weg met het oude en in met het nieuwe. Zelfportretten maak ik al heel lang en al heel lang zoekende naar een eigen stijl. Niet alleen houdingen, uitdrukkingen, kleding en al dat soort, maar vooral ook licht en compositie en kleurgebruik. De laatste tijd veel beelden gezien die volgens het zogenoemde ‘wet plate’ proces worden gemaakt. Collodium fotografie met name en de kleuren die daarbij vrijkomen. Nu is het ganselijk ende onmogelijk om met digitale beelden het collodium effect te bereiken, maar er zijn Lightroom presets die er dichtbij komen. Als het gaat om de kleuren en de sfeer.
Onderstaand enkele beelden die ik het afgelopen jaar heb gemaakt en met Lightroom heb bewerkt. Ik ben er nog niet zeker van of dit is wat ik wil. Maar het is een stap en verder onderzoek zal uitwijzen of het de goede richting is.
Wat is er nou leuker dan een serie mooie foto’s van je kinderen? Een serie wordt afgeleverd met de geselecteerde beelden op een cd, een afdruk in kleur op A4 professioneel fotopapier en de geselecteerde beelden in een gebonden, 15 x 15 cm fotoboekje.
Onderstaand enkele voorbeelden van familieportretten die ik mocht maken.
Vandaag was de grote dag waar ik intussen heel lang naar uitgekeken heb.
Zo’n driekwart jaar geleden kreeg ik het idee om een serie zelfportretten te maken waarbij m’n eigen haar centraal zou staan. Nou is m’n snorhaar altijd al het middelpunt van m’n zelfportretten, maar deze serie wilde ik anders doen. Dit keer zou ik m’n hoofdhaar laten groeien en daar, als het lang genoeg was leuke dingen mee doen.
Nu, zoveel maanden later was het dan zo ver. M’n krullen gaan eraf, maar niet eerder dan dat ik een paar mooie foto’s heb gemaakt. Mua van de dag is Astrid, die me enorm heeft geholpen met schminken, haar knippen en what not. Thanks Astrid!
De beelden zijn allemaal gemaakt met behulp van Grandma, m’n Canon 1DsII, Knob, m’n Sigma 85 mm F1.4, twee Broncolor Impact 41 flitsers waarvan een met softbox rechts van de camera en een met grid links van de camera gericht op de achtergrond. Belichting was in alle gevallen F8 en 1/250 seconde met de flitsers op 1/3 power. De flitsers zijn getriggerd met de Pocket Wizard Plus II.
De hoeveelheid lol tijdens het maken van de beelden is niet meetbaar, m’n kale hoofd is weer de vertrouwde glimmende dome en ik kan bijna niet wachten op de reacties van iedereen op de beelden.
Komen ze:
In de serie zelfportretten is zodoende een nieuw project afgerond: Hair – but not the musical.
Het is weer zover. Op geen enkel moment in een kalenderjaar zijn er zoveel rituelen als in de maand december. Snieklaas, pepernoten, chocolade letters, kadootjes, kerstbomen, lichtjes, nog meer kadootjes, vuurwerk en kerstkaarten. Heul veul kerstkaarten.
Hierbij de mijne… 🙂
Fijne feestdagen!
Aan de vooravond van een nieuwe fotoshoot (met een stel hoogbejaarde dames – don’t ask…), nog even het materiaal testen en wat zelfportretten maken. Bijna het leukste wat ik kan doen in de fotografie. Hoedje op, gekke bek en hopen dat er iemand is die er om in de lach kan schieten. 😉
De beelden zijn gemaakt met Grandma, de 1DsII en Fat Lady, de 35mm 1.4. Iso 100, F5.6 en 1/125 ste seconde. En natuurlijk komt het licht van de mooiste flitsers, de Broncolor Impact 41 en het geheel wordt getriggerd door Pocket Wizards Plus II. Gewoon een flitskop recht van voren door een 60 inch witte paraplu. Kzou nog eens die enorme 85 inch reflectie parabool plu van Westcott uit willen proberen. Lijkt me helemaal te gek.
Enjoy.
Dit lijkt een beetje op de presentatie van een nieuwe camera van Canon. Niets is minder waar. De camera in mijn hand is een 300x, een analoge camera die ik nog geregeld gebruik. 🙂 Deze foto heb ik gemaakt omdat er zoveel rumoer is in cameraland. Nieuwe camera’s worden gelanceerd terwijl producties stagneren door ondergelopen of verwoeste fabrieken. Er zijn geruchten over lang verwachte en gewenste camera’s en crisis of niet, er wordt nog steeds flink geshopt om de nieuwste materialen in huis te kunnen hebben.
Bijna Elke Dag Een Foto: BEDEF 🙂
Vrijdagavond was het StarNight Ladies Only bij Groenrijk Malkenschoten in Apeldoorn. Een jaarlijks evenement als soort van opening van de kerstmarkt. Veel kraampjes met bonbons, likeurtjes, cremmetjes, tasjes, hoedjes, nog meer lekkers, meer dan duizend dames and little old me. Inmiddels verheven tot hoffotograaf van Groenrijk Malkenschoten en had de night of my life! Ruim 250 dames voor de lens gehad en gefotografeerd.
Volledig uitgepakt met studioflitsers, achtergrond, parapluus, softboxen, camera’s, lenzen en what not. Alle beelden geschoten met Grandma, de 1DsII en Knob, de 85mm 1.4 Briljant scherp allemaal en heel fraaie kleuren. Dat komt ook door het meest prachtige licht van de Broncolor flitsers. Een heerlijke combinatie om mee te werken. Materiaal is niet alles, maar de Sigma 85mm 1.4 is echt, echt de mooiste portretlens die ik ook heb gebruikt. Afijn, genoeg gekwijl…
Een hele avond de heerlijkste mensen voor de lens gekregen. Mooie mensen, minder mooie mensen, jonge mensen, oude mensen, kleine en grote mensen. Dames die al enigzins teut waren van de champagne en likeurbonbons, dames die ik moest vragen om niet te breeduit te lachen vanwege de diverse soorten chocola tussen de tanden… Drie generatie foto’s, eeuwige beste vriendinnen, moeders en dochters, oma’s en kleindochters, buurvrouwen, vrijgezelligen, zelfs een dame die graag een foto van zichzelf wilde omdat ze net haar ogen had laten liften en zo trots was op haar “nieuwe” gezicht.
Anywho, hieronder een eerste selectie van wat ik de mooiste platen vind. Klik eens op een thumbnail en bekijk de grotere fotoos. Als ik de rest van de enorme hoeveelheid foto’s heb doorgespit zal nog een selectie plaatsen. Enjoy.
Vandaag was m’n een na jongste zoon op bezoek. En natuurlijk moest ik ‘m ook op de foto zetten. 🙂
Ook nu weer een enkele studioflitser, de Broncolor Impact 41 op 2/3 power met een 60×60 softbox rechts van de camera, De Canon 1Ds II met Sigma F1,4 85 mm en Pocket Wizard Plus II als triggers. ISO 100; F2,0; 1/6400 ste seconde en omgezet in Zwart/Wit in Lightroom met de preset Super Punch.
Ik krijg zin om een hele serie van dit soort portretten te maken met bv 100 verschillende mensen. Allemaal in dezelfde stijl en verlichting. Lijkt me koel.
Dus… Gekke bekken trekken heeft ‘ie niet van een vreemde. 🙂
EDEF: (Bijna) Elke Dag Een Foto. 🙂
