Elk jaar is er een lintjesregen. Vrijwilligers die veertig jaren of meer zich belangeloos inzetten voor verenigingen en dergelijke kunnen worden aanbevolen. Meestal zijn dat familieleden die vinden dat iemand een lintje verdiend heeft. Dat moet dan wel ruim een jaar van tevoren aangevraagd worden met aanlevering van vele bewijsstukken. Meerdere instanties van de gemeente en de rijksoverheid controleren de aanvraag en pas kort voor de uitreikingen wordt bekend gemaakt wie er dit jaar lid mag worden van de Orde van Oranje-Nassau.
Dit jaar was een bekende van ons de gelukkige. Hij was onder andere al jaren vrijwilliger bij de schoolactiviteiten bij Gonnie en zodoende werden wij er ook bij betrokken. De verhalen die je hoort waarmee de ontvangers van de onderscheidingen naar het gemeentehuis gelokt worden zijn hoogst vermakelijk. Sommigen zijn compleet verrast bij aankomst en anderen zijn er wat laconiek onder en hadden al zoiets verwacht…
Ik mocht de ceremonie vastleggen op beeld en ook naderhand bij de familie nog nagenieten van de feestelijkheden.
Zoals met zoveel dingen is er een tijd van komen en is er een tijd van gaan. En voor het blauwe otootjuh en is het nu echt tijd om te gaan.
Dank, lieve vriend, voor de jaren dat je me rondgereden hebt. Je hebt me verhuist van de ene naar de andere kant van de Veluwe, al kreunend, trillend, krakend en piepend. Maar zonder ophouden. Je hebt een complete voliere verplaats, inclusief bestrating. Verschillende vrachten hout haalden we op, tot groot vermaak van de houthandelaar. Langzamerhand en een voor een vallen je functies uit. De radio doet het al langer niet meer. Je koplamp is gebroken. Je kleur vervaagd. Je stoelen zijn flink kapot. En het rijden gaat steeds moeizamer en gaat gepaard met steeds meer gekreun. Tis klaar nu. Geen ritten meer. Nog een keer verplaatsen en dan mag je met pensioen, waar je voortaan wordt verzorgd door een automonteur in opleiding. Het gaat je goed.
Thanks for being part of my life these past years. Fare thee well little car.
auto’s
En er is daarnaast een hartelijk wellekome aan het nieuwste lid van het wagenpark. Een heuse Landrover Discovery. Dikke diesel met automaat, alle luxe van binnen, alle stoerheid van buiten. Zo zwart als de kleine Fiat, alleen een stukje groter. Stuk groter. Zoals mijn zoon het omschreef: “van extreem klein en zuinig naar Greenpeace verfoeier en Prius-uitlacher”. 🙂
Er was een dag dat ik mijn nieuwe familie mocht ontmoeten. Inmiddels al weer twee jaar geleden. Lineke is een nichtje van mijn lieve vrouw en is een prachtige vrouw van begin twintig. Al snel wilde ik haar fotograferen. Haar lange blonde haren, open blik en heerlijk stralende lach zouden de mooiste portretten maken. Ze heeft veel weg van de beroemde actrice Audrey Hepburn. Vind ik. De lach. De ogen. De wenkbrauwen. Echt wel.
Hieronder een impressie van onze super gezellige fotoavond.
Meeleven. Hoe doe je dat eigenlijk. Denk je dan af en toe aan iemand die het moeilijk heeft of ernstig ziek is? Of stuur je een kaartje, wapje, mailtje, tweetje? Breng je een bezoekje of bel je een keer? Laat je een fruitmand bezorgen of neem je een fles wijn mee? Vertel je hele verhalen, schrijf je honderduit, of zeg je gewoon dat je het erg vindt dat de ander het zo moeilijk heeft of zo ziek is? Of zeg je niks maar ben je er gewoon?
Wat zeg je eigenlijk tegen iemand die z’n haar kwijt raakt door dagenlange chemotherapie? Die zich zieker dan ziek voelt, geen weerstand meer heeft, geen eetlust en met het enige vooruitzicht dat er nog veel meer van die rotzooi in het lichaam moet worden gepompt?
Eeen goed vriend (30) kreeg onlangs te horen dat hij kanker had op een plek waar een man dat echt niet wil en uitzaaiingen bij de nieren. En een schoonzusje (40 nog wat) kreeg op dezelfde dag te horen dat ze borstkanker had en zal in elk geval 1 borst moeten gaan missen. Beide krijgen nu chemo. Hij krijgt een aantal behandelingen van vijf dagen achtereen per keer en zij een half jaar elke week een behandeling. Beide raken hun haar kwijt. En ik bedoel dan al hun haar… Probeer je het eens voor te stellen…
Ik ken veel mensen met die vreselijke ziekte. Sommigen zijn er inmiddels aan overleden, ouderen, maar ook jongeren. Anderen mogen er nog zijn en doen hun best om er nog wat van te maken. Een dame die ik mag kennen is ernstig ziek maar wil de strijd niet opgeven en zoekt naar andere behandelmethoden. Een goede vriendin en mede fotograaf, die borstkanker aan het overleven is, rijdt in een knal oranje busje door Europa, maakt de mooiste foto’s, is mentor bij de Fotobond en helpt anderen om beter te fotograferen. Een geweldige dame die gekscherend praat over haar “opgeplakte borsten”.
Vorige week zei ik dat wanneer zij hun haar kwijt zouden raken, ik me ook kaal scheer. Hij ligt nu sinds een paar dagen weer in het ziekenhuis, vastgeknoopt aan een infuus en is z’n haar bijna kwijt. Hij vindt het vreselijk en is echt heel verdrietig. Van mezelf ben ik al kalend en ik scheer m’n hoofd wel vaker dus ik ben dat gewend. Maar m’n snor afscheren durfde ik niet, dat zou ik echt vreselijk vinden. En daar zit nou net datgene wat ik zo moeilijk vind. Het verraste me dat ik de moed niet had om het te doen. Ik voelde vanmorgen een beetje hoe hij zich moet voelen. Maar ik heb de keus en hij niet meer. Ik doe het weghalen van m’n haar bewust en bij hem gebeurt het (en straks ook bij haar) door de chemo en kan hij er niks aan doen.
Marien en Janny, deze is voor jullie. Ik denk voortdurend aan jullie beiden en bid voor jullie. Veel meer kan ik niet doen. Tuurlijk kom ik langs, stuur een wapje, neem een fles wijn mee, zal een keer voor jullie koken en zo. Maar dat is het dan zo’n beetje. Meer troosten kan ik als mens niet.
Ik zet m’n kale hoofd weer eens op het internet maar dit keer speciaal voor jullie. Omdat ik van jullie hou.
De laatste minuten van dit jaar tikken weg, terwijl de kachel snort (…), de bubbels in het glas bubbelen, het buiten zachtjes regent en het vuurwerk ernstiglijk van zich laat horen.
Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is om een klein lichtje te mogen zijn in deze donkere wereld. En mijn wens is dat vele anderen dat ook willen zijn. Zodat er een klein beetje licht schijnt en de duisternis een beetje terrein verliest.
Vandaag Lydia, de Canon 5DII gecombineerd met Heidi, De Leica Summicron – R 50mm F2.0 en uitgeprobeerd. Het blijft het mooiste glas, zeker als ‘ie op de R4 is gemonteerd. Op de 5D is de focus niet helemaal lekker, niet makkelijk te vinden, zeker met het diafragma flink open. Maar wat scherp is, is ook echt scherp. Pin sharp zouden de Engelsen zeggen. Werkt ook lekker, gebouwd als een tank en onmisbaar als portretlensje.
De plaatselijke begraafplaats bezocht en even rustig rondgewandeld. Inspiratie zat met al die oude graven, nog oudere bomen, prachtig licht en serene stilte.
De beelden zijn bewerkt met Lightroom 5. De (zichtbare) namen heb ik verwijderd in Votozjop.
Vandaag een allegaartje van beelden die in de achterliggende week zijn gemaakt.
Een politieman die een jonge speurhond aan het opleiden is, een trein die toevallig langs kwam, een struikmargriet die naast de deur staat te bloeien, bloeiende krenten in een wandelgebied de Waschkolk bij Nunspeet, een enkel ontzettend zelfportret en bloeiende bomen in een wijk met reusachtige vrijstaande woningen.
Vooral de laatste doet me denken aan zo ongeveer het slot van de film The Last Samurai, waarin Katsumoto (Ken Watanabe) in een laatste doodsrochel fluistert: “Perfect…They are all… perfect”. Hij was z’n hele leven op zoek geweest naar de perfecte bloesem en kwam er op het laatst achter dat ze allemaal perfect zijn. En deze enorme bloesemboom met de roze bloesemblaadjes verspreid over het gazon deed me aan die scene denken.
Een andere, minder perfecte, maar niet minder leuke uitspraak:
Zebulon Gant: [shouting loudly] Right, you little bastards! You will stand up straight or I will personally shit kick every far eastern buttock that appear before me eyes!
Het is verbazend hoeveel hoeken men kan vinden op een paar vierkante meters. En elke hoek is weer anders, heeft een andere bestemming, heeft een andere kleur, wordt op een andere manier door de zon beschenen, werpt een andere schaduw, heeft een andere vorm. Er zijn stenen hoeken, houten hoeken, kunststof hoeken, hoekstenen. Er zullen vast mensen zijn die Hoek heten, er is zelfs een dorpje in Zeeland dat de naam Hoek draagt, er zijn meetkundige hoeken en toponieme hoeken. Maar deze laatste vier hoeken hebben niets te maken met deze serie. De hoekigheid van deze post moge duidelijk zijn.
De beelden zijn gemaakt met een oude maar messcherpe Asahi Pentax 50mm F1.4 vastgeknoopt aan m’n 5DII, gebruikt diafragma 2.0, handmatige scherpstelling en de camera in de diafragmavoorkeuze. Voor het gemak heb ik het piepje aangezet van de camera zodat ik zeker wist dat op de juiste plek scherp gesteld werd. Het bokeh van dit objectief is verbazend mooi. Onderstaande beelden zijn niet bewerkt, alleen van RAW geconverteerd naar JPEG.
En nog zo’n serie juweeltjes… Oude spulletjes uit vergane tijden, glorieuze dingen uit grootmoeders tijd, praktische voorwerpen van weleer, eens zo handig en nu zo leuk voor de sier. Waar kringloopwinkels en brocanteshops vol van staan. Kofferbakverkopen hun handel mee doen. Ja mensen, die lamp en die prullenbak, tis allemaal zo leuk… En herinnert u zich deze nog? Nog?
In de serie Bijna Elke dag TIen FOto’s dus een rijtje vintage spulletjes. Hieronder de beelden:
Uw fotograaf heeft de griep wederstandig de deur gewezen, zeggende: “Gaat heen en keert niet weder!” Langzaam krabbelen we- en pakken de draad des levens weer op. Door het rustige weer was het een goede gelegenheid om even buiten te vertoeven, frisse lucht in te nemen en de camera te hanteren.
Deze keer, in de serie BETIFO (bijna elke dag tien foto’s) een reeks deurknoppen die in en om het huis te vinden zijn. Gevangen door de 5D met de handbediende Pentacon 50mm F1.8, bijgesneden en de kleuren wat overdreven.
