Nelfenwandeling Joppe bij Gorssel

Eenmaal per maand organiseren we een natuurwandeling met de werkgroep Natuur en Landschapfotografie van de fotoclub AFV de Veluwe in Apeldoorn. De wandeling van vorige week kon niet doorgaan vanwege het barre weer en de enorme hoeveelheden regen die toen naar benee kwamen. Deze zondag was het rustiger weer. Wel zwaar bewolkt, maar windstil met een aangename temperatuur.

De groep bestond uit een aantal enthousiaste fotografen die van wandelen en natuur houden. De route hebben we ingekort en we hebben rond het landhuis Joppe de boel verkend. Het landhuis en de rondom liggende percelen doen een beetje denken aan de Engelse landschappen die je doorgaans vindt rond de landhuizen die bewoond worden door edelen. De boerderijen rond het landhuis liggen verscholen in weilanden, akkers vol mais en koren, Hollandse koeien grazen op het gemak, mensen laten hun hond uit, genietend van de omgeving en het rustige weer.

De wandeling voert langs enorme vijvers vol waterlelies, door oude beukenbossen, langs dromerige boerderijen en strak gemaaide weilanden. Het landhuis zelf staat leeg maar wordt netjes onderhouden door who knows who. het klokje beiert zachtjes de hele uren weg terwijl de donkere wolken rustig langs het uitspansel drijven. Paddestoelen groeien overal en vooral op de natte plekken alsof het ernstig herfst is. Deze wondertjes worden vanzelfsprekend kromgebogen, of plat-op-je-buik liggend gefotografeerd om de fijnste details vast te leggen.

[svgallery name=”NelfenJoppe” link=”De fotoserie vind je via deze link”]

landhuis Joppe

Nelfen wandeling – langs de molen van Klarenbeek

Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen in de onlangs aangekondigde lente. En net vandaag ging ook de zomertijd in, wat praktisch betekende dat we een uur korter konden slapen en dus heel vroeg moesten verzamelen. Brrr… Het vooruitzicht van lange zomeravonden kotere warme nachten maakte het vroeg opstaan niet echt goed. Gelukkig scheen de zon aan een strak blauwe hemel en dat maakte het een beetje makkelijker, ondanks het ijsvrij maken van de autoruiten. Gelukkig hield dat de groep nelfenbroeders en –zusters niet tegen om in alle vroegte de stoute- en wandelschoenen aan te trekken en naar de bekende hangplek te gaan.

Het was weer een flinke groep die bij elkaar kwam op voornoemde hangplek en al snel trok het gezelschap in een kleine konvooi naar de start van de wandeling. De zon deed haar best om de groep te verwarmen, maar het vooruitzicht  naar de warme kachels van de auto deed iedereen snel instappen. Het was een korte tocht die eindigde op een kleine parkeerplaats in het slaperige dorp Klarenbeek net aan de andere kant van de A50. Een landelijk gelegen dorp tussen weilanden en boerderijen. Maar ook uitgestrekte bossen, watertjes, poelen, slootjes, majestueuze kerkgebouwen, landhuizen en hier en daar heel lange oprijlanen.

Het mooiste van de wandeling was toch wel het ontdekken van de lentebloemen die hier en daar boven de grond kwamen kijken. Narcissen, blauwe druifjes, speenkruid, maagdenpalm en ook voorzichtig uitlopende bomen en struiken. Met de fel stralende zon erbij was het een genot om zo rond te wandelen door een heerlijk landschap. Dromerige boerderijtjes, verscholen in het ontluikende groen, verborgen poelen met ganzen en eenden, slootjes met nog verdord riet aan de zijkanten, krakende bruggetjes over met donker water gevulde stroompjes. De enige tekenen van aanwezigheid van de mensheid was het geblaf van een hond. Lopend langs het erf van een klein boerderijtje kwam een miniatuur keffertje al blaffend op ons afgerend, maar was duidelijk zelf onder de indruk van al die mensen.

We hebben de route ergens op een punt strategisch ingekort om de wandeling niet te lang te maken. Er was voldoende te zien om mooie beelden te maken (bloemen, bankjes en ook bierblikjes werden vastgelegd op de gevoelige geheugenkaart) en naarmate de ochtend vorderde, werd de zon krachtiger en liep de temperatuur op tot aangename waarden. Een pauze werd ingelast in een soort van weiland dat soort van blakend in de zon lag en een welkom bakkie koffie en een enkele boterham kon hier prima worden genuttigd.

De twee oudste meisjes van de groep liepen op enig moment, na uitgebreid overleg met de rest van de groep, vast naar restaurant Pijnappel om de koffie warm te maken, appeltaart te bestellen en de komst van de groep aan te kondigen. De rest van de groep liep de laatste kilometers aan de zuidkant van het dorp, wederom langs boerderijen en houtwallen om vervolgens langs de oude molen ook aan te landen bij Pijnappel.

Het terras aan de achterzijde lag volop in het warme zonlicht en de groep werd vlotjes bediend met koffie, warme chocolademelk en appeltaart met of zonder slagroom. Heerlijk genietend van deze zonnige zondag en kletsend over alles en nog wat tikte de tijd weg in een veel te snel tempo.

Uiteindelijk kwam het onvermijdelijke en werd de terugreis begonnen. Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. Zo werd wederom, ende ditmaal een zonnige expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

De foto’s zijn genomen met een Canon Eos 5D en een Sigma 85 mm F1.4 HSM:

Narcissen
schaap
de molen
Aandachtig luisterend
kaboutertje puntmuts
uhmmm...
in het zonnetje
uitlopers
Voorjaarsbode Forsythia
Uitgestrekte landschappen

.

Nelfen wandeling Bruggelen

Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen in een nieuw jaar. De nelfen. Het zijn de edelen van het schone landschap, de helden van de natuur, de beroemdheden van het groen, de prima donna’s van de buiten fotografie, de sterren van de geheugenkaart en de ridders der uitgestrektheden. Uhmm… dus.

Herfstige beuken

Op deze grijze dag zonder spannend licht zou een fotografisch avontuur eigenlijk niet mogen… En toch… Als je goed rondkijkt dan zie je genoeg. Herfst gekleurde bladeren aan kleine beuken, lang gerekte eiken met sokken van heldergroen mos, omgezaagde bomen die lijken te zijn neergevallen in keurige plakjes. Maar ook de avonturiers zelve zijn meer dan de moeite waard om vast te leggen tijdens de wandeling der wandelingen.
Plat licht noemen ze dit. Compleet grijze lucht, zonder accenten, geen zonlicht, geen felle kleuren. En toch is een wandeling in de ochtend door de bossen en langs heidevelden met een paar goede vrinden een heerlijkheid. Frisse lucht en een beetje beweging doet den mensch goed.

Een hartelijke lach

De wandeling van vandaag voerde door de bossen van Bruggelen. Ten Zuiden van Apeldoorn aan gene zijde van de A1, ten westen van Beekbergen en ten oosten van Ugchelen. De start van de wandeling was bij de inmiddels beroemde manege Riant. De route voerde door de bossen en langs heidevelden. Vers gekapte bomen, groen mos overal waar je kijkt, dennebomen, winterkale beuken en mistroostige eiken. Gelukkig hadden we de route in een gps geladen en was de wandeling gemakkelijk te vinden zonder de gebruikelijke routepaaltjes.

De bomen hebben sokjes aan

Het weer hield zich best goed, afgezien van de grijze luchten. Het bleef droog en de temperatuur was aangenaam. Tijdens het wandelen werd het zelfs warm. De verwachte regen bleef uit tot we de terugreis begonnen.
Rond de middag waren we terug bij het begin, de manege Riant. De expeditieleden bestegen de trappen naar het restaurant voor de gebruikelijk kop koffie en vers gebakken appeltaart. De koffie stond zo op tafel, maar de appeltaart was er niet. Tot groot verdriet van de aanwezigen. Het maakte het koffiedrinken echter niet minder prettig. En terwijl in de binnenbak de amazones driftig en stijlvol de verplichte rondjes reden steeg de gezelligheid tot aangename hoogten.

macro opnames

In de regen reden we naar huis na een uitgebreid afscheid van de deelnemers. Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. Zo werd wederom, ende ditmaal een bijna droge expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenBruggelen” link=”Ga hier naar de fotoserie van deze dag.”]

Dromerig bos
Huh?
Heuvelachtig
Horse
Picknick plek

.

Nelfen – Natuurwandeling de Kril

Moeder en dochter en paddenstoel

Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen. De ridders van het schone landschap, de helden van de natuur, de beroemdheden van het groen, de prima donna’s van de buiten fotografie, de sterren van de geheugenkaart. Dus.

Deze keer zou het spannend worden of we het droog zouden houden. Of dat de wandeling andermaal ende nog eens weggespoeld wou worden in een regenwolk… Zware bewolking en een frisse bries woei de deelnemers richting het startpunt van de wandeling. Van alle kanten kwamen de helden aangereden en al snel was de expeditie onderweg. Nog weinig herfstkleuren te zien, behalve een vroege eik met de enorme knalrode bladeren die hier en daar verschenen. Zelfs paddenstoelen waren lastig te vinden. Vossenbessen bloeiden nog een beetje en het frisgroene blad stak fraai af tegen de kleine maar knalrode bessen.

De route slingerde zich door de oude bossen op wat eens een vuilstort was en inmiddels is uitgegroeid tot een educatief stuk natuur. Op geregelde afstanden stonden informatie bordjes waarop vermeld staat wat er leeft, groeit of beweegt, zogezegd de flora en fauna. De begroeiing bestaat voornamelijk uit eiken, berken en naaldbomen. Een enkel heideveldje, inmiddels uitgebloeid en getooid met een soort van bruine gloed, ligt verspreid tussen de bospercelen.

De donkere bewolking liet soms een zonnestraaltje door en gaf zelfs een heuse regenbui, maar verder was het aangenaam waterkoud herfstweer. De wandeling duurde een kleine twee uur en was afwisselend en prettig om te wandelen. De gele paaltjes waren eenvoudig om te volgen en uiteindelijk waren we weer terug bij de auto’s.

Het dorp werd bezocht voor een warm bakkie koffie en de onvermijdelijke appelgebak met slagroom. Het beoogde etablissement was gesloten en de troep toog naar een volgende eetgelegenheid. Een pannenkoekenhuis waar al snel de koffie op tafel stond en het heerlijk geurende appelgebak getooid werd met slagroom.
Terwijl genoten werd van de warme drank en voedsel, kwam een enorme stroom vrachtwagens langs, luid toeterend en toegezwaaid door uitgelaten dorpsbewoners. Het bleek een onderdeel van de jaarlijks terugkerende truckersdag waarbij gehandicapten de rit van hun leven krijgen en mee mogen rijden met deze mastodonten van de weg.

Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. De expeditieleden namen afscheid en gingen ieder zijns weegs. Zo werd wederom, ende ditmaal een bijna droge expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenKril” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

.

Nelfen wandelingen Texel

De wandeling van vandaag deed me onderweg denken aan de eerste strofe van een liedje, gezongen door Drs. P. “Het vriest een graad of veertig, het is winter en vrij koud”… Het vroor niet, het zijn de laatste dagen van de zomer en zo koud was het eigenlijk ook niet… Maar het regende… onophoudelijk en door de stevige wind uit het westen leek het wel een najaarsstorm. Terwijl we de eerste stappen hadden gezet op de slikken van de Slufter begon het te regenen en het hield pas echt op toen we, ’s avonds op de terugweg weer ten zuiden van het IJsselmeer kwamen…

Over there be monsters...

Het plan was goed. Nodig een stuk of wat enthousiaste fotografen uit om een dagje op het eiland Texel te gaan rondhollen en foto’s te maken van de mooie natuur aldaar. De duinen, de zee, het strand, de vogels, misschien een al dan niet verdwaalde zeehond, de bultrug die was gesignaleerd in de wateren rond de wadden, misschien zelfs een door de zon beschenen uitgestrekt landschapje.
De enthousiaste fotografen waren er. Dertien man en vrouw sterk was in de auto gestegen op een onmenselijk vroeg uur en kwam early in the morning aan op de vastigheid van het eerder omschreven eiland. De duinen, de zee, het strand, de vogels waren er al sinds mensenheugenis en dus ook op deze dag. Dat de verdwaalde zeehond niet gezien is, noch de eerder gesignaleerde bultrug, was geen ramp. Maar de onophoudelijke regen en harde wind hadden we kunnen missen als de spreekwoordelijke kiespijn.

De vooruitzichten waren niet geweldig, maar gaven wel droge perioden aan. Later bleek veranderd te zijn in een massief regengebied, wat met harde wind vanuit het westen, in oostelijke richting dreef, precies over het noordelijkste deel van ons kikkerende landje… Zucht.

Maar. Er zijn ook positieve dingen gebeurd tijdens onze dag uit. Na de hereniging met twee expeditieleden die al op het eiland waren, togen we naar een etablissement alwaar we luid zingend de verjaardag vierden van een onzer. Na de koffie en appelgebak klommen we over de duinen naar de Slufter, waarbij na de eerste stappen in de modder van de slikken, de regen begon te vallen. Maar over dat laatste heb ik voldoende geschreven, zo lijkt me. De eerder geplande route werd als verloren beschouwd en het gezelschap trok recht toe richting de zee. Maar niet voor een verzameling Fiatjes uit vroeger tijden was bewonderd en gefotografeerd. Deze stonden op de parkeerplaats van voornoemd etablissement.
De donkere wolken, de regensluiers, de door de wind gegeselde planten en grassen, de modder van de slikken, de door de natuur gegraven kwelders. Het fotograferen werd vrijwel onmogelijk gemaakt door de neder dalende evaporatie. Vlakbij de zee was een flinke duin waar het vriendelijker toeven was, uit de wind. Het gezelschap, gehuld in beschermende kledij besloot uiteindelijk terug te keren naar de voitures om naar de aangekondigde roofvogel show te gaan kijken. Een route door de duinen markeerde een vriendelijk pad terug naar de auto’s en na een boterham en een slok koffie, gleed de karavaan door de niet aflatende regen naar een ander deel van het eiland.

Een soort van tuincentrum, orchideeëntuin en vogelbush, zo werd aangekondigd op een kleurrijk bord. Een bijna vriendelijke warmte kwam ons tegemoet toen we de kassen binnen traden. Bij navraag aan de patron van het etablissement vertelde zij ons fijntjes en geheel; in eigen stijl dat het geheel aan het ‘zeikweer’ zou afhangen of de roofvogels zouden vliegen vandaag. Een onzer maakte de opmerking van de eeuw op zijn eigen intellectuele wijze: “Als ze stil blijven zitten dan vliegen ze in elk geval niet…”. Toch een verheugend moment om even in de nabijheid van zo’n beredeneerd en rationeel mens te mogen verblijven…
Maar er was koffie te krijgen, of eigenlijk een soort van gootwater wat met een druk op de knop in een kopje klotste, we zaten droog en er was een heuse vogelshow en een binnentuin waar allerhande vogeltjes rondvlogen te midden van een weelderig groeiende jungle met bloemen in allerlei kleuren en variaties. De leden met macro objectieven konden hier hun hartje ophalen. Felgekleurde papegaaien, vinkjes, duifjes en allerhande ander gevleugelte fladderde er rond.
De roofvogels vlogen buiten slechts een korte wijle terwijl de regen nu serieus met bakken tegelijk naar benee viel. Toch was het op een vreemde manier een gezelligheid in het etablissement wat we niet hadden willen missen.

Verdere activiteiten werden genegeerd vanwege het aanhoudende slechte weer en het gezelschap vertrok naar het dorpje de Koog voor een serieuze borrel en een hapje van het een of ander. Het eethuis had als passende naam “het biervat” mee gekregen en zag er gezellig genoeg uit met donkerbruine tafels en stoelen. Dertien man zeeg neer bij een stel haastig aaneen geschoven tafeltjes en al snel waren we voorzien van drank en even later ook spijs. Het eerste rondje werd getrakteerd door onze jarige job, hetgeen met gejuich werd ontvangen. De spijs bestond voornamelijk uit pannenkoeken en saté met frieten, wat smakelijk werd verorberd.
Gezelligheid kent geen tijd en dat werd hier nogmaals bewezen. Gelukkig zonder haast, maar wel met enige aandrang werd de rekening betaald en ging de karavaan andermaal op weg naar de boot die ons naar de vaste wal terug zou brengen.

De terugreis verliep voorspoedig, ditmaal door het Friese land. Geen files, die wel werden aangekondigd in het Noord Hollandse deel. Het was al donker toen we thuis kwamen en afscheid moesten nemen van elkaar. De andere auto’s waren uit het oog verloren na het debarkeren en we hadden enkel even gezwaaid naar elkaar ten afscheid.

Zo werd wederom, ende ditmaal een erg natte expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenTexel” link=”Ga hier naar de fotoserie!”]

.

Een dijk van een wandeling



Kersenboomgaard

Augustus. Een veel bezongen naam. Gaius Octavius werd later Augustus genoemd toen hij keizer van Rome werd. De maand Augustus is zelfs naar hem vernoemd terwijl deze maand in die tijd nog Sextilis genoemd werd, de zesde maand. Augustus is de oogstmaand, het woord oogst is zelfs een afgeleide van augustus. Er zijn ook persoonsnamen afgeleid van Augustus: August, Gustaaf, Gust en Guus. Tssk, triest… De leeuw en de maagd zijn de sterrenbeelden van deze maand. Volgens de overlevering zal het goede wijn geven als augustus niet veel regen geeft, maar wel veel zonneschijn. En in een schrikkeljaar begint de maand augustus op dezelfde dag van de week als februari…

Maar genoeg van dit soort feitelijkheden. Feitelijk zou men een nieuwe feitelijkheid moeten toevoegen aan de maand Augustus. Een nelfenwandeling. Elke maand augustus is er een nelfenwandeling. Waarin de nelfentroepen zich met camera naar buiten begeeft en de wereld verkent rond Apeldoorn. De landschappen en de natuur van ons mooie Veluwse land vastlegt op de gevoelige geheugenkaart. De nelfen die elke maand de soms ongebaande paden betreden om met veel plezier te gaan fotograferen.

Zo ook deze maand. En dit keer in de polders van Wilp. Rond de Wilpsche Klei over de dijkjes van gras, uitkijkend over de uiterwaarden van den IJssel die langzaam richting Deventer stroomt. De dijkjes die te hoog water moeten kunnen tegenhouden, maar wat niet altijd lukt, zo leert ons de geschiedenis (hetwelk ik u momentaan zal onthouden). De dijkjes waar de geknotte populieren en knotwilgen oud en kromgetrokken zijn, de akkers vol mais staan, de jonge koeien uitgelaten rondspringen door het weiland. Waar de ooievaars klepperen, de reigers vissen en padden vangen, de reeën opgeschrikt raken door rond rennende hazen en een macht aan bloemen de schuine kanten van de dijkjes kleuren.

Poëtisch he? En het is niks dan de waarheid. Naast een schoon gezelschap was het genieten van de natuur in volle bloei. De zon stond de hele ochtend fel aan het strakke blauw en maakte de verre einden een beetje heiig. Door de ruime hoeveelheid regen van de dagen ervoor was het gras prachtig groen en de bomen gesierd met fris gebladerte. Voor deze wandeling werden de voitures naast de kerk neer gezet op de parkeerplaats van een restaurant. Het was nog bijna griezelig stil in het dorpje ten zuiden van de A1. Het ontbreken van enige wind maakte het warm en als snel gutste het transpiratievocht over ieders rug alsof het ging om een plots uitgebroken hyperhidrose.

Een picknickplaats onder een aantal zilverwilgen maakte een goede pauzeplek voor het innemen van koffie en broodjes. Sportievelingen als hardlopers en wielrenners haastten zich voorbij en lieten ons verwonderd achter. Wandelen is dan zoveel beter, rustiger en minder inspannend. Op een aantal plaatsen werd de route gesperd door een schrikdraad waar voldoende positieve lading door verplaatst werd om een flinke schok te krijgen, zo merkte de schrijver dezes. Een enorm spandoek bij een prachtige boerderij waarschuwde ons om stil te zijn vanwege de kersen die daar groeiden. De ene fruit boomgaard na de andere trok aan ons voorbij en bij het monument iets voorbij hoeve de Zandwei werd nogmaals rust gehouden en van het zonnetje genoten.

Het laatste stuk over de Marsstraat en de Veluwsche bandijk was net zo genieten, met weer heel ander uitzichten. Deze dijkjes waren ooit onderdeel van een waterkering die we nu kennen als de winterdijken, aangelegd om het wispelturige karakter van de IJssel in toom te houden. Aan het eind van de wandeling werd met de voiture richting museumcafé de Kribbe gestuurd, alwaar op een zonovergoten terras werd genoten van de heerlijke koffie en appelgebak.

[svgallery name=”Nelfen_Wilp” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

.

Nelfen wandeling – Koninklijke Parken

Villa Marialust

En daar is dan alweer de maand juli, met haar zomerse temperaturen, bruinende zonlichten, hagelwitte bloemkoolwolken, bloeiende bloemen en planten en natuurlijk de maandelijks terugkerende wandeling van de natuur en landschapfotografen. De wandeling in juni viel letterlijk ende figuurlijk in het water. Deze keer zag het er een stuk beter uit.

De fietstocht naar de plaats van ontmoeting ende verzameling was lekker fris. Iets eerder aangekomen dan gepland gaf de mogelijkheid om eens lekker te genieten van het opkomende zonnetje en de rust van de koninklijke parken waar we vandaag zouden gaan fotograferen. Een bakkie koffie erbij en de dag kon al niet meer stuk.

Langzaam kwamen de deelnemers naar het verzamelpunt en begon de wandeling. De drie parken waren het Wilhelminapark, het Verzetstrijderspark en het Prinsenpark, met elkaar verbonden en alleen doorkruist door de Generaal van Heutszlaan. Grote vijvers, het kwartjesfontein, de enorme villa Marialust, het koetshuis, de houten bruggetjes, rijk aangeplante borders met bloeiende begonia’s en salvia’s en natuurlijk de enorme hoeveelheid veelal eeuwenoude bomen. Eiken, esdoorns, beuken en platanen.

Een unieke verschijning was een enkele aalscholver, ofwel Phalacrocorax carbo, zoals het creatuur officieel heet. Terwijl het beest rond de fontein peddelde gingen de pompen draaien, water spuiend over flinke afstand. En dat maakte de eenzame peddelaar zo aan het schrikken dat het fladderend vertrok, zoekend naar betere oorden.

Een kleine pauze langs de waterkant in het Prinsenpark, genietend van een bakkie leut en de zon was welkom en mede door het gezelschap een aangenaam verpozen.

Eendjes en meerkoeten (en wellicht ook drijfsijzen) met kuikens zwommen peddelend en kwakend mee met de wandelaar eveneens genietend van waterlelies en iets wat lijkt op een waterweegbree, maar dan kleiner. Na de wandeling kwam het gezelschap weer bijeen en werden we uitgenodigd bij een onzer om daar koffie en eigengebakken appelcake te nuttigen. Erg lekker en een gezellige sfeer.

Nog nagenietend van de wandeling en de drie prachtige parken wordt andermaal een expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenParken” link=”Ga hier naar de fotoserie!”]

.

Het Oude Loo

Het oude loo

En daar is dan de maand mei. Waarin alle vogels een ei leggen, de bomen vol gebladerte geraken en de zon haar best doet om de aarde te verwarmen in aanloop naar de zomer. De expeditie van deze maand zou een royale wandeling worden door de tuinen van de pied de terre van onze koninklijke familie. Het Oude Loo ligt een beetje verscholen in de bossen van de paleistuinen en is bereikbaar door de indrukwekkende poorten met twee enorme beelden van herten.

Langs de kegelbaan gaat het naar het slot. De monumentale burcht staat statig te wezen met een forse gracht er omheen en een houten oprijlaan naar de gesloten poorten. De ketting en het bordje “toegang verboden” is niet erg dwingend en houdt niemand tegen om de houten brug over te lopen. Het speelhuisje staat in een ernstig groen gazon te glimmen in de zon en het lijkt alsof het net een vers verfje heeft gekregen.

De enorme lelievijver ligt te glinsteren in de zon en een rondje er omheen leidt langs het thee huisje waar enkele stoelen staan en een tafeltje. Vreemd genoeg ligt er ook een kruimeldief… Eeuwenoude bomen omgeven de vijver en een kleine waterval staat aan de noordzijde. Een pad leidt onder de waterval door en de onvermijdelijke foto door de waterval heen is snel genomen. Kikkervisjes, of donderkopjes bevolken de randen en de ondiepe delen van de vijver. De koningsvarens staan op uitkomen, ganzen varen rustig met hun jongen door het ondiepe water en de rododendrons staan in overvloed her dan wel der. Veel bloei zit er niet in. De meeste knoppen zijn bevroren geraakt tijdens de laatste koudegolf.

Het wordt drukker in het park. Grijsbehaarde hardlopers, gezinnetjes en een groep oude papierprikkers zijn te vinden op de vele slingerende paden. Terug aan de achterzijde van het kasteel zijn de giga-enorme Japanse karpers te zien, langzaam zwemmend op zoek naar een hapje. Een mandarijneend met een kuikentje peddelt over het water.

De azalea’s in de vele kleuren omgeven de gracht. Terwijl de wind even wegvalt zijn de bloemen goed te ruiken. De zoete geur en de warme zon geven een echt lente gevoel. Naast de ingang staat een heus doolhof. Manshoge beuken zijn in een ingewikkeld patroon gesnoeid en de juiste route leidt naar een soort van uitkijktorentje vanwaar je de hele doolhof kunt zien. Gelukkig zijn er voldoende hoeken af te steken, wat beschouwd zou kunnen worden als vals spelen, maar is gewoon de handigste manier om snel bij de uitkijktoren te komen.

De vele gazons rond de doolhof nodigen uit om eens rustig te zitten, te genieten van de zon en een bakkie koffie in te nemen. De groep verzamelde zich langzamerhand op dezelfde gazons en werd het tijd om de dag af te sluiten. Het etablissement naast de hoofdingang serveert een gemeen lekker bakkie leut en een overheerlijk gebakje. Nog nagenietend van de wandeling en de prachtige tuinen wordt andermaal een expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”OudeLoo” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

.

Nelfen – Kootwijkerzand

Tandenknarsen en zandhappen nabij Kootwijk

Het Kootwijkerzand

Aldus. April. Doet wat ‘ie wil. Ech wel. Maar deze dag was het zonnigheid al over. De wekker was bijzonder aanhoudend en het vooruitzicht om de vrieskou in te moeten om te gaan wandelen met een stel enthousiaste fotografen, maakte het niet makkelijk om onder mijn warme dekbed uit te komen. Gelukkig is er koffie uitgevonden om de mens wakker te maken en al duurt dat een poosje, het genot van een bakkie Java en de manier waarop je wakker gemaakt wordt is werelds.

Enkelen van ons waren zo stoer om voor dag en dauw al op de plaats van bestemming te zijn. De rijzende zon boven het Kootwijkerzand is iets magisch en ongekend in ons kikkerlandje. Ze hebben gelijk. Uw oppernelf heeft het enkele malen zelf mogen aanschouwen en het is een schouwspel dat haar weerga niet kent. Deez’ maal echter was half negen aanwezig zijn op de parkeerplaats bij de uitkijktoren even buiten Kootwijk, vroeg genoeg… Wakker worden bleek een heftige en moeizame klus voor uw Oppernelf.

De zon deed haar magische werk in alle glorie en zette het zanderige landschap in haar beste licht. De sporen in het zand vertellen de verhalen van wezens, groot en klein, heen en weer lopend op zoek naar, ja wat eigenlijk. Grote sporen van herten en reeën, kleinere sporen van vogels en hele kleine sporen van insecten maken met de sporen die de wind in het zand heeft geblazen, een verhaal zonder begin en zonder einde. Kleine heuveltjes met een grassprietje eruit stekend, wat zich stoer staande heeft gehouden toen de wind probeerde het sprietje omver te blazen. Het sprietje staat er nog en achter het sprietje is een heuveltje gevormd van heel fijn zand met de mooiste vormen en kleuren. Vermenigvuldig dat met een paar honderdduizend en je hebt een idee hoe sommige delen van het Kootwijkerzand eruit ziet.

De grotere heuvels zijn al dan niet begroeid, of is juist de begroeiing weggehaald om het stuivende zand meer kans te geven om weg te waaien. Zo’n heuvel met boomstronken die uit het zand proberen te ontsnappen ligt ergens ten noorden van de uitkijktoren. Verder wandelend zonder duidelijk plan en zonder route, kom je de grotere heuvelen tegen die uitermate geschikt bleken voor het nuttigen van een bakkie koffie en een boterham. De zon maakte het tot een feestje, zelf toen een onzer vertelde van zijn bezoek aan de tandarts voor het periodiek laten verwijderen van kalkzandsteen van zijn gebit… De bezetting van voornoemde heuvel ging niet zonder slag of stoot. Een andere, voor ons onbekende groep fotografen (we hebben niet eens gevraagd wie ze waren, gewoon belangstellend… vreemd) was druk doende met statieven en camera’s en we leken flink in de weg te lopen.

Na de koffiebreak ging het verder kris dan wel kras over het gebied. Een onzer vond iets wat leek op een versteende hoektand. De omvang en maat van deze tand leek erop te wijzen dat de eigenaar een flink postuur moet hebben gehad en zich niet alleen te goed deed aan grasjes en mosjes. Even verderop stond daar weer een stevige collectie statieven te wachten in het zand tot “die andere groep” verder zou gaan met fotograferen. De eigenaren waren echter in geen velden danwel wegen te zien.

Terug bij de uitkijktoren was het verzamelen blazen en werd de rot aangevangen naar de dichtstbijzijnde uitspanning voor een vers bakkie Java en de gebruikelijke boterham in de vorm van een appelgebakje. Zulks werd alras gevonden in het Hilletje in het dorp Kootwijk. Het terras werd bezet en door een ervaren maître-d werden de kopjes en schoteltjes op tafeltjes geplaatst.

Maar aan alle leuke dingen komt een einde en zulks geldt eveneens voor de maandelijkse wandelingen van de Nelfen. De groep die nog steeds aangroeit en maandelijks mag rekenen op meer dan 10 deelnemers. Erg leuk om mee te maken en mocht u dit lezen, aarzel dan niet en geef u op!

Onvermijdelijk was dan daar het moment om andermaal terug te keren naar onze hangplek en afscheid te nemen van elkaar waarna ieder zijn of haar ’s weegs kon gaan. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenKootwijkerzand” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

Nelfen wandeling Loenermark

Nelfen Loenermark

Deze maartse maand stond een nieuwe wandeling op het program. De verwachte maartse buien, waarin maart haar staart roeren kan, zouden wegblijven. En bij het opstaan in opdracht van de alom vertegenwoordigde wekker was het geen verrassing dat het droog was en er geen sneeuw lag deze keer. Vanwege de instelling der zomertijden was het zelfs nog donker toen uw oppernelf zichzelf uit de veren hees. En nu maar hopen dat de rest van de deelnemers eveneens hun wekker een uur vooruit hadden gezet.

De fietstocht naar de bekende hangplek werd tijdelijk onderbroken door een telefoontje van een van de deelnemers die informeerde wanneer de karavaan zou vertrekken. En dat was nummer 16 op de lijst van deelnemers vandaag! Een record aantal. Dat feitje pak je toch ff mee.

Het inladen van het hele koor was verrassend gemakkelijk en in minder dan geen tijd was het begin van de wandeling bereikt. De bossen van Loenen en de Loenermark stonden uitnodigend te wachten op ons in een vriendelijk weertje. Linksom ging het de route langs, afgezet met blauw beschilderde paaltjes. Loofbomen en naaldbomen wisselden elkaar als vanzelf af en de temperatuur was aangenaam. Na een klein of eigenlijk minuscuul heideveldje ging het linksaf en al snel stonden we oog in oog met een schaapskooi die, volgens ingewijden daar al vele decennia stond.

Schapen en lammeren stonden achter een omheining te wachten op de dingen die komen zouden en blatend gaven zij kennis van hun ongeduld. Geblaf van honden en de vriendelijke stem van de schapenhoedster kondigden de komst van de uitbater van het stulpje aan. De voerbakken werden gevuld met brokken en het toegangshek werd zonder enige omhaal open gedaan. Een zee van ongeoogste scheerwol stoof blatend en mekkerend op het ontbijt af terwijl de verschillende nelfen-deelnemers bijna onder de hoef werden gelopen. Enkele kalveren en pinken deden gezellig mee met de meute en de lammeren sprongen daar weer tussen door alsof het hun dagelijks werk was. De beide schapenherdershonden probeerden een brokje mee te pikken, maar zonder resultaat. In nog minder dan geen tijd waren de brokken verslonden en zocht de kudde, nog altijd luid blatend ging de menigte uiteen op weg naar schapengraasgronden.

De zon brak onverwacht door en hulde het licht glooiende landschap in een breugeliaans licht terwijl de sluiters van hoogwaardige apparatuur voornoemd schouwspel vast legden op de gevoelige geheugenkaart. Voorts ging het over de Trapjesberg en door de eikenhouten bossen, waar het zonnetje vriendelijk door de takken speelde. Aan de voet van de Ramenberg ligt een uitgestrekt heideveld waar de bosbeheerder met een forse heidemaaimachien figuurtjes in leek te hebben gemaaid. De combinatie van de lentelucht, de berkenbomen en jeneverbesstruiken in het glooiende natuurschoon zou de argeloze wandelaar bijkans in gezang doen uitbarsten.

Het einde van de wandeling kondigde zich plots aan en de deelnemers werden herenigd met hun voitures en een onzer die wegens een kwetsuur de wandeling niet helemaal heeft kunnen volmaken. Een uitspanning in Loenen bracht ons de gebruikelijk koffie met appelgebak en slagroom, naast de enkele punt aardbeienbavarois-taartpunt. Deze herberg leek gewild te zijn bij de vele fietsers, getuige het aantal buikjes in strakke en evenzo felgekleurde wielerpakken wat af en aan liep.

Onvermijdelijk was dan daar het moment om terug te keren naar onze hangplek en afscheid te nemen van elkaar waarna ieder zijn of haar ’s weegs kon gaan. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenLoenermark” link=”Ga hier naar de fotoserie”]

.