Rondje Bussloo

Wel, het was weer een zonnige zondag afgelopen weekend. En als de zon zo hard schijnt met de belofte van herfstkleuren en paddenstoelen dan kun je niet anders dan naar buiten en genieten.

Het was frisser dan de vorige keer, maar dat weerhield de vele hondenbezitters er niet van om er massaal op uit te trekken naar Bussloo. Het paradijsje voor honden. Schijnbaar.

In de zon en uit de wind was het goed uit te houden en tevreden aan een ijsje te likken tijdens een rustpauze in het groene gras.

Hier onder weer de mooiste beelden.

Herfstlicht en blaadjes
Majestueuze beukenboom
Zwart en wit
uitgebloeid
Bloedrode esdoorn
Rood en licht
Samen op een bankje
Licht
Tulpenboom in herfstkleuren
Hand in hand en tegenlicht

Hopelijk komen er nog veel van dit soort weekenden met zon en wandelingen. 🙂

Bussloo

Een zonnige zondagmiddag in oktober met temperaturen boven de twintig graden betekent wandelen, buitenlucht, zonlicht, en nog meer leuke dingen. Een wandeling langs de wateren van Bussloo is dan een uitgelezen activiteit om te doen. Al snel bleek heel Apeldoorn en verre omstreken hetzelfde plan te hebben. Honderden mensen, gezinnen, stelletjes and what not liepen langs de waterkant, zaten in het gras of op de terrasjes van de verschillende kiosken. En iedereen leek een of meerdere honden bij zich te hebben. Het was een werkelijk paradijsje voor de viervoeters. Stokken, ballen en wat dies meer zij werd in de rondte gegooid met de onvermijdelijke canine er strak achter aan.

Hieronder de verschillende beelden.

Stelletje
Doggie in attack mode
EEK!!
Sand, sun, water and fun
Doggie
F1.4 is so smooth...
Herfstkleuren
Lange schaduwen
Is me... and over there be dragons
Klein beetje herfstkleuren

Nelfen wandelingen Texel

De wandeling van vandaag deed me onderweg denken aan de eerste strofe van een liedje, gezongen door Drs. P. “Het vriest een graad of veertig, het is winter en vrij koud”… Het vroor niet, het zijn de laatste dagen van de zomer en zo koud was het eigenlijk ook niet… Maar het regende… onophoudelijk en door de stevige wind uit het westen leek het wel een najaarsstorm. Terwijl we de eerste stappen hadden gezet op de slikken van de Slufter begon het te regenen en het hield pas echt op toen we, ’s avonds op de terugweg weer ten zuiden van het IJsselmeer kwamen…

Over there be monsters...

Het plan was goed. Nodig een stuk of wat enthousiaste fotografen uit om een dagje op het eiland Texel te gaan rondhollen en foto’s te maken van de mooie natuur aldaar. De duinen, de zee, het strand, de vogels, misschien een al dan niet verdwaalde zeehond, de bultrug die was gesignaleerd in de wateren rond de wadden, misschien zelfs een door de zon beschenen uitgestrekt landschapje.
De enthousiaste fotografen waren er. Dertien man en vrouw sterk was in de auto gestegen op een onmenselijk vroeg uur en kwam early in the morning aan op de vastigheid van het eerder omschreven eiland. De duinen, de zee, het strand, de vogels waren er al sinds mensenheugenis en dus ook op deze dag. Dat de verdwaalde zeehond niet gezien is, noch de eerder gesignaleerde bultrug, was geen ramp. Maar de onophoudelijke regen en harde wind hadden we kunnen missen als de spreekwoordelijke kiespijn.

De vooruitzichten waren niet geweldig, maar gaven wel droge perioden aan. Later bleek veranderd te zijn in een massief regengebied, wat met harde wind vanuit het westen, in oostelijke richting dreef, precies over het noordelijkste deel van ons kikkerende landje… Zucht.

Maar. Er zijn ook positieve dingen gebeurd tijdens onze dag uit. Na de hereniging met twee expeditieleden die al op het eiland waren, togen we naar een etablissement alwaar we luid zingend de verjaardag vierden van een onzer. Na de koffie en appelgebak klommen we over de duinen naar de Slufter, waarbij na de eerste stappen in de modder van de slikken, de regen begon te vallen. Maar over dat laatste heb ik voldoende geschreven, zo lijkt me. De eerder geplande route werd als verloren beschouwd en het gezelschap trok recht toe richting de zee. Maar niet voor een verzameling Fiatjes uit vroeger tijden was bewonderd en gefotografeerd. Deze stonden op de parkeerplaats van voornoemd etablissement.
De donkere wolken, de regensluiers, de door de wind gegeselde planten en grassen, de modder van de slikken, de door de natuur gegraven kwelders. Het fotograferen werd vrijwel onmogelijk gemaakt door de neder dalende evaporatie. Vlakbij de zee was een flinke duin waar het vriendelijker toeven was, uit de wind. Het gezelschap, gehuld in beschermende kledij besloot uiteindelijk terug te keren naar de voitures om naar de aangekondigde roofvogel show te gaan kijken. Een route door de duinen markeerde een vriendelijk pad terug naar de auto’s en na een boterham en een slok koffie, gleed de karavaan door de niet aflatende regen naar een ander deel van het eiland.

Een soort van tuincentrum, orchideeëntuin en vogelbush, zo werd aangekondigd op een kleurrijk bord. Een bijna vriendelijke warmte kwam ons tegemoet toen we de kassen binnen traden. Bij navraag aan de patron van het etablissement vertelde zij ons fijntjes en geheel; in eigen stijl dat het geheel aan het ‘zeikweer’ zou afhangen of de roofvogels zouden vliegen vandaag. Een onzer maakte de opmerking van de eeuw op zijn eigen intellectuele wijze: “Als ze stil blijven zitten dan vliegen ze in elk geval niet…”. Toch een verheugend moment om even in de nabijheid van zo’n beredeneerd en rationeel mens te mogen verblijven…
Maar er was koffie te krijgen, of eigenlijk een soort van gootwater wat met een druk op de knop in een kopje klotste, we zaten droog en er was een heuse vogelshow en een binnentuin waar allerhande vogeltjes rondvlogen te midden van een weelderig groeiende jungle met bloemen in allerlei kleuren en variaties. De leden met macro objectieven konden hier hun hartje ophalen. Felgekleurde papegaaien, vinkjes, duifjes en allerhande ander gevleugelte fladderde er rond.
De roofvogels vlogen buiten slechts een korte wijle terwijl de regen nu serieus met bakken tegelijk naar benee viel. Toch was het op een vreemde manier een gezelligheid in het etablissement wat we niet hadden willen missen.

Verdere activiteiten werden genegeerd vanwege het aanhoudende slechte weer en het gezelschap vertrok naar het dorpje de Koog voor een serieuze borrel en een hapje van het een of ander. Het eethuis had als passende naam “het biervat” mee gekregen en zag er gezellig genoeg uit met donkerbruine tafels en stoelen. Dertien man zeeg neer bij een stel haastig aaneen geschoven tafeltjes en al snel waren we voorzien van drank en even later ook spijs. Het eerste rondje werd getrakteerd door onze jarige job, hetgeen met gejuich werd ontvangen. De spijs bestond voornamelijk uit pannenkoeken en saté met frieten, wat smakelijk werd verorberd.
Gezelligheid kent geen tijd en dat werd hier nogmaals bewezen. Gelukkig zonder haast, maar wel met enige aandrang werd de rekening betaald en ging de karavaan andermaal op weg naar de boot die ons naar de vaste wal terug zou brengen.

De terugreis verliep voorspoedig, ditmaal door het Friese land. Geen files, die wel werden aangekondigd in het Noord Hollandse deel. Het was al donker toen we thuis kwamen en afscheid moesten nemen van elkaar. De andere auto’s waren uit het oog verloren na het debarkeren en we hadden enkel even gezwaaid naar elkaar ten afscheid.

Zo werd wederom, ende ditmaal een erg natte expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenTexel” link=”Ga hier naar de fotoserie!”]

.

Een dijk van een wandeling



Kersenboomgaard

Augustus. Een veel bezongen naam. Gaius Octavius werd later Augustus genoemd toen hij keizer van Rome werd. De maand Augustus is zelfs naar hem vernoemd terwijl deze maand in die tijd nog Sextilis genoemd werd, de zesde maand. Augustus is de oogstmaand, het woord oogst is zelfs een afgeleide van augustus. Er zijn ook persoonsnamen afgeleid van Augustus: August, Gustaaf, Gust en Guus. Tssk, triest… De leeuw en de maagd zijn de sterrenbeelden van deze maand. Volgens de overlevering zal het goede wijn geven als augustus niet veel regen geeft, maar wel veel zonneschijn. En in een schrikkeljaar begint de maand augustus op dezelfde dag van de week als februari…

Maar genoeg van dit soort feitelijkheden. Feitelijk zou men een nieuwe feitelijkheid moeten toevoegen aan de maand Augustus. Een nelfenwandeling. Elke maand augustus is er een nelfenwandeling. Waarin de nelfentroepen zich met camera naar buiten begeeft en de wereld verkent rond Apeldoorn. De landschappen en de natuur van ons mooie Veluwse land vastlegt op de gevoelige geheugenkaart. De nelfen die elke maand de soms ongebaande paden betreden om met veel plezier te gaan fotograferen.

Zo ook deze maand. En dit keer in de polders van Wilp. Rond de Wilpsche Klei over de dijkjes van gras, uitkijkend over de uiterwaarden van den IJssel die langzaam richting Deventer stroomt. De dijkjes die te hoog water moeten kunnen tegenhouden, maar wat niet altijd lukt, zo leert ons de geschiedenis (hetwelk ik u momentaan zal onthouden). De dijkjes waar de geknotte populieren en knotwilgen oud en kromgetrokken zijn, de akkers vol mais staan, de jonge koeien uitgelaten rondspringen door het weiland. Waar de ooievaars klepperen, de reigers vissen en padden vangen, de reeën opgeschrikt raken door rond rennende hazen en een macht aan bloemen de schuine kanten van de dijkjes kleuren.

Poëtisch he? En het is niks dan de waarheid. Naast een schoon gezelschap was het genieten van de natuur in volle bloei. De zon stond de hele ochtend fel aan het strakke blauw en maakte de verre einden een beetje heiig. Door de ruime hoeveelheid regen van de dagen ervoor was het gras prachtig groen en de bomen gesierd met fris gebladerte. Voor deze wandeling werden de voitures naast de kerk neer gezet op de parkeerplaats van een restaurant. Het was nog bijna griezelig stil in het dorpje ten zuiden van de A1. Het ontbreken van enige wind maakte het warm en als snel gutste het transpiratievocht over ieders rug alsof het ging om een plots uitgebroken hyperhidrose.

Een picknickplaats onder een aantal zilverwilgen maakte een goede pauzeplek voor het innemen van koffie en broodjes. Sportievelingen als hardlopers en wielrenners haastten zich voorbij en lieten ons verwonderd achter. Wandelen is dan zoveel beter, rustiger en minder inspannend. Op een aantal plaatsen werd de route gesperd door een schrikdraad waar voldoende positieve lading door verplaatst werd om een flinke schok te krijgen, zo merkte de schrijver dezes. Een enorm spandoek bij een prachtige boerderij waarschuwde ons om stil te zijn vanwege de kersen die daar groeiden. De ene fruit boomgaard na de andere trok aan ons voorbij en bij het monument iets voorbij hoeve de Zandwei werd nogmaals rust gehouden en van het zonnetje genoten.

Het laatste stuk over de Marsstraat en de Veluwsche bandijk was net zo genieten, met weer heel ander uitzichten. Deze dijkjes waren ooit onderdeel van een waterkering die we nu kennen als de winterdijken, aangelegd om het wispelturige karakter van de IJssel in toom te houden. Aan het eind van de wandeling werd met de voiture richting museumcafé de Kribbe gestuurd, alwaar op een zonovergoten terras werd genoten van de heerlijke koffie en appelgebak.

[svgallery name=”Nelfen_Wilp” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

.

Kraggenburg

Noordoostpolder

Op een zonnige dag naar het Voorsterbos in de Noordoostpolder geweest met het plan om wat Urban Exploring te gaan doen. In het verlaten Waterloopkundig Lab wat daar jaren is gevestigd, maar nu voornamelijk in Delft is gehuisvestigd. In dit waterloopkundig lab zijn schaalmodellen te vinden van veel grote waterwerken die inmiddels al tientallen jaren aangelegd zijn. Bijvoorbeeld de afsluiting van de Afsluitdijk, de aanleg van de Maashaven, de aanleg van de koelvijvers van een energiecentrale, zelfs de havens in Dubai hebben in dit bos hun testfase doorgemaakt. De oude gebouwen zijn inmiddels gesloopt, maar de verschillende waterlopen liggen er nog, verscholen in het groen.

Natuurmonumenten heeft het perceel overgenomen en laat de natuur haar gang gaan. De wandelroutes zijn goed aangegeven en lopen slingerend langs de verschillende objecten. Veel soorten bloemen en planten, maar ook insecten, waterjuffers, libelles, kikkers en vissen leven zich uit in de vele watertjes.

Van een aantal foto’s [svgallery name=”Kraggenburg” link=”heb ik in deze serie”] een speciaal hiervoor gemaakte template in Lightroom gebruikt. De template is hier te vinden. De speciale kleuren hebben een aparte uitstraling die kenmerkend is voor Lomography. Het werkt niet met elke foto, maar soms versterkt het de foto, vind ik. oordeel zelf.

Nelfen wandeling – Koninklijke Parken

Villa Marialust

En daar is dan alweer de maand juli, met haar zomerse temperaturen, bruinende zonlichten, hagelwitte bloemkoolwolken, bloeiende bloemen en planten en natuurlijk de maandelijks terugkerende wandeling van de natuur en landschapfotografen. De wandeling in juni viel letterlijk ende figuurlijk in het water. Deze keer zag het er een stuk beter uit.

De fietstocht naar de plaats van ontmoeting ende verzameling was lekker fris. Iets eerder aangekomen dan gepland gaf de mogelijkheid om eens lekker te genieten van het opkomende zonnetje en de rust van de koninklijke parken waar we vandaag zouden gaan fotograferen. Een bakkie koffie erbij en de dag kon al niet meer stuk.

Langzaam kwamen de deelnemers naar het verzamelpunt en begon de wandeling. De drie parken waren het Wilhelminapark, het Verzetstrijderspark en het Prinsenpark, met elkaar verbonden en alleen doorkruist door de Generaal van Heutszlaan. Grote vijvers, het kwartjesfontein, de enorme villa Marialust, het koetshuis, de houten bruggetjes, rijk aangeplante borders met bloeiende begonia’s en salvia’s en natuurlijk de enorme hoeveelheid veelal eeuwenoude bomen. Eiken, esdoorns, beuken en platanen.

Een unieke verschijning was een enkele aalscholver, ofwel Phalacrocorax carbo, zoals het creatuur officieel heet. Terwijl het beest rond de fontein peddelde gingen de pompen draaien, water spuiend over flinke afstand. En dat maakte de eenzame peddelaar zo aan het schrikken dat het fladderend vertrok, zoekend naar betere oorden.

Een kleine pauze langs de waterkant in het Prinsenpark, genietend van een bakkie leut en de zon was welkom en mede door het gezelschap een aangenaam verpozen.

Eendjes en meerkoeten (en wellicht ook drijfsijzen) met kuikens zwommen peddelend en kwakend mee met de wandelaar eveneens genietend van waterlelies en iets wat lijkt op een waterweegbree, maar dan kleiner. Na de wandeling kwam het gezelschap weer bijeen en werden we uitgenodigd bij een onzer om daar koffie en eigengebakken appelcake te nuttigen. Erg lekker en een gezellige sfeer.

Nog nagenietend van de wandeling en de drie prachtige parken wordt andermaal een expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenParken” link=”Ga hier naar de fotoserie!”]

.

Creadi Script nr-4

4-MarcoBatenburg-Crea Adi Script

Bijna te laat ingeleverd. Nummer 4 in de serie van Crea Adi. De opdracht was om van het vertrekpunt (de lentebode uit opdracht 3) naar de dichtsbijzijnde  straat te gaan en daar een foto te maken. Ik heb een beetje moeten smokkelen, omdat de lentebode heel ergens anders staat, maar ik ben terug op de plek waar ik begonnen ben. De serie begint ook een beetje over de nep-all stars te gaan, zo lijkt het. Hmmm, misschien wel een leuk project.

Ga voor de rest van de inzenders naar de speciaal hiervoor ingerichte weblog van Crea Adi. Go! Klik!

Nationaal Park de Hoge Veluwe

Nationaal Park de Hoge Veluwe

Op de fiets door een Nationaal Park

Een goede vriendin had het sublieme idee om de Hoge Veluwe te doorkruisen met een witte fiets. Goed plan. Hebben ze trouwens goed geregeld daar. Je parkeert je auto bij de ingang, je koopt een kaartje, je loopt door het hek en kiest een fiets uit. Er zijn er genoeg. Even de hoogte van het zadel aanpassen en peddelen maar. Het weer was goed, niet te warm, veel zon, een straf windje en we hebben ook een regenbui moeten trotseren. Eigenlijk gingen we op zoek naar de boomstronken in het zand die de meest vreemde vormen aan kunnen nemen. De bomen zijn lang geleden omgezaagd en de stobben lijken uit het zand te verrijzen. De wind heeft in de loop van jaren het zand eromheen en tussenuit geblazen. Ik heb eens foto’s gezien van die stronken en het leken net monsters die door het zand heen liepen .

De enorme zandverstuiving haalt het niet bij de immense vlakte van het Kootwijkerzand, waar ik afgelopen weekend was en hier groeit veel minder. Geen mossen, grassen en dergelijke, en maar een enkele vliegden. Terwijl de bossen eromheen vol staan met de meest imposante bomen. Eeuwen oude eiken, beuken en naaldbomen staan langs de fietspaden. Prachtige krentenbomen die in bloei beginnen te komen. Jammer dat er nog niet genoeg kleur op zit. Bij mij voor de deur staan de krenten volop in bloei met creme-kleurige bloemen. De krenten in het park zijn veel ouder en groter, staan in velden van vergeeld gras en tegen de dreigend donkere luchten zou dat een mooi plaatje opleveren. Ach, je kunt niet alles hebben.

Koffiedrinken in de Koperen Pot is een verplichting die men met gemak kan volbrengen. Rond de open haard, waar een knapperend vuur brand, is het goed vertoeven. De koffie is lekker en warmt je een beetje op, want het is nog niet echt zomer buiten. Opvallend is het aantal ouderen wat in het restaurant zit. Hebben zeker een uitje van het tehuis waar ze wonen. Nog opvallender is een groepje tienermeiden die giechelend met een kopje thee bij de open haard zitten. Leuk is het om te raden waarom ze hier zijn. Misschien moeten ze een werkstuk schrijven voor school.

De witte fiets heeft ons zeker 25 km door het park vervoerd en ik moet zeggen dat ik er geen spijt van had toen we de fiets terug plaatsten in de rekken. Behoorlijk zadelpijn, maar voldaan door het lekkere weer, het buiten zijn en het prachtige landschap.