Deze maartse maand stond een nieuwe wandeling op het program. De verwachte maartse buien, waarin maart haar staart roeren kan, zouden wegblijven. En bij het opstaan in opdracht van de alom vertegenwoordigde wekker was het geen verrassing dat het droog was en er geen sneeuw lag deze keer. Vanwege de instelling der zomertijden was het zelfs nog donker toen uw oppernelf zichzelf uit de veren hees. En nu maar hopen dat de rest van de deelnemers eveneens hun wekker een uur vooruit hadden gezet.
De fietstocht naar de bekende hangplek werd tijdelijk onderbroken door een telefoontje van een van de deelnemers die informeerde wanneer de karavaan zou vertrekken. En dat was nummer 16 op de lijst van deelnemers vandaag! Een record aantal. Dat feitje pak je toch ff mee.
Het inladen van het hele koor was verrassend gemakkelijk en in minder dan geen tijd was het begin van de wandeling bereikt. De bossen van Loenen en de Loenermark stonden uitnodigend te wachten op ons in een vriendelijk weertje. Linksom ging het de route langs, afgezet met blauw beschilderde paaltjes. Loofbomen en naaldbomen wisselden elkaar als vanzelf af en de temperatuur was aangenaam. Na een klein of eigenlijk minuscuul heideveldje ging het linksaf en al snel stonden we oog in oog met een schaapskooi die, volgens ingewijden daar al vele decennia stond.
Schapen en lammeren stonden achter een omheining te wachten op de dingen die komen zouden en blatend gaven zij kennis van hun ongeduld. Geblaf van honden en de vriendelijke stem van de schapenhoedster kondigden de komst van de uitbater van het stulpje aan. De voerbakken werden gevuld met brokken en het toegangshek werd zonder enige omhaal open gedaan. Een zee van ongeoogste scheerwol stoof blatend en mekkerend op het ontbijt af terwijl de verschillende nelfen-deelnemers bijna onder de hoef werden gelopen. Enkele kalveren en pinken deden gezellig mee met de meute en de lammeren sprongen daar weer tussen door alsof het hun dagelijks werk was. De beide schapenherdershonden probeerden een brokje mee te pikken, maar zonder resultaat. In nog minder dan geen tijd waren de brokken verslonden en zocht de kudde, nog altijd luid blatend ging de menigte uiteen op weg naar schapengraasgronden.
De zon brak onverwacht door en hulde het licht glooiende landschap in een breugeliaans licht terwijl de sluiters van hoogwaardige apparatuur voornoemd schouwspel vast legden op de gevoelige geheugenkaart. Voorts ging het over de Trapjesberg en door de eikenhouten bossen, waar het zonnetje vriendelijk door de takken speelde. Aan de voet van de Ramenberg ligt een uitgestrekt heideveld waar de bosbeheerder met een forse heidemaaimachien figuurtjes in leek te hebben gemaaid. De combinatie van de lentelucht, de berkenbomen en jeneverbesstruiken in het glooiende natuurschoon zou de argeloze wandelaar bijkans in gezang doen uitbarsten.
Het einde van de wandeling kondigde zich plots aan en de deelnemers werden herenigd met hun voitures en een onzer die wegens een kwetsuur de wandeling niet helemaal heeft kunnen volmaken. Een uitspanning in Loenen bracht ons de gebruikelijk koffie met appelgebak en slagroom, naast de enkele punt aardbeienbavarois-taartpunt. Deze herberg leek gewild te zijn bij de vele fietsers, getuige het aantal buikjes in strakke en evenzo felgekleurde wielerpakken wat af en aan liep.
Onvermijdelijk was dan daar het moment om terug te keren naar onze hangplek en afscheid te nemen van elkaar waarna ieder zijn of haar ’s weegs kon gaan. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.
[svgallery name=”NelfenLoenermark” link=”Ga hier naar de fotoserie”]
.