Een nieuwe wandeling met de fotoclub. Met de werkgroep Natuur en Landschappen Fotografie, de Nelfen hebben we een nieuw stukje Nederland ontdekt. Vlakbij huis. Apeldoorn that is… In het verlengde van de paleistuinen en het paleispark van Het Loo, als onderdeel van de kroondomeinen, ligt het Wieselse Bos. Een koninklijk bos met eeuwenoude bomen, slingerende paden, verrassende uitzichten en een heus bronzen kunstwerk van boomstronken wat een plattegrond van de kathedraal van Reims moet uitbeelden. De boomstronken staan op een vreemde plek in het bos en het lijkt alsof ze daar uitgestrooid zijn. Een vreemdsoortig kevertje zat op een van de bronzen boomstronken in het zonnetje en werd meteen belaagd door een flink aantal macro- en telelenzen. Een onzer vertelde dat hij op die plek eens een ontmoeting had met Pieter van Vollenhove die vertelde van de uitbeelding. Het hoe en waarom blijft voor alsnog een raadsel. Wat duidelijk blijft is dat het niet meteen duidelijk is dat het geheel een plattegrond moet voorstellen van een kathedraal.
Het frisse lentegroen aan de bomen en het zomerse zonlicht maakte het tot een feestje om te wandelen in dat stukje bos net buiten Apeldoorn. Vlakbij de Konings Eik ligt een vennetje. Een diepe put in de grond wat een drinkplaats moet zijn voor de dieren in het bos. De bomen rond het ven staan majestueus met hangende takken over het water. Tevergeefs werd gezocht naar de hazelworm, een bosbewoner die zich bij zo’n watertje in het zonnetje prima op z’n gemak zou voelen. Een onbekend soortige eend werd wel gespot en vanzelfsprekend meteen vastgelegd op de geheugenkaart.
Nog iets verder staat een gedenksteen op een hoog punt (ongeveer 80 meter boven NAP) met een verrassend uitzicht over de zogenoemde pannekoeksdennen. Het uitzicht richting het noorden is verbazend ver en onverwachts in onze achtertuin. De meesten van ons waren niet bekend met dit deel van de Veluwe en dat zo dicht bij huis. De gedenksteen was ter ere ende ter herinnering aan de gevallenen in WOII, zo stond er te lezen. Sommigen meenden Zwolle te zien liggen en anderen dachten dat het Epe was daar in de verte. Een onzer keek door een verrekijker en rapporteerde dat een boer op zijn land bezig was… Hoe het ook zij, het uitzicht was prachtig op deze warme zaterdagmiddag.
De terugweg naar de Echoput was een feestje met nog steeds dat zomerse zonlicht door het frisse lentegroen. Het verlangen naar een groot glas blond schuimend bier werd alsmaar sterker en zou weldra beloond worden. De Echoput staat langs de Amersfoortse weg van Apeldoorn naar Nieuw Millingen en had ooit een heuse Echoput voor de deur staan. In een ver en inmiddels grijs verleden kan ik me herinneren zelf ook keihard “echo!” geroepen te hebben in de put. Het toenmalige restaurant is inmiddels vervangen door een hypermodern gebouw met een hotel, restaurant en een terras. Bij binnenkomst werden we direct opgevangen door een chef du maitre, of hoe zo iemand dan ook mag heten, en eerst bedenkelijk van top tot teen bekeken. Ik moet zeggen dat we er inderdaad stoffig en dorstig uitzagen na onze wandeling. Gelukkig werden we vriendelijk de weg gewezen naar het terras waar we al gauw werden voorzien van grote glazen bier, koffie, cola light en munt thee. Een prima afsluiting van een nieuw avontuur van onze nelfen groep.
Onderstaande beelden zijn allemaal gemaakt met een Canon 5D en de Lensbaby Composer.
Cheers.
Aan de ene kant dacht ik: “Zal ik de Daimler nemen vandaag of gewoon de Volvo…”. Aan de andere kant dacht ik… niks. Kheb geen Daimler. Alleen maar een Volvo. 🙂
Deze koele dude zag er uit alsof hij de master of cool was. And you know what? He is…
.