Er gaat niets boven een familiebezoekje tijdens de voorjaarsvakantie in het zonnige zuiden van het Zeeuwse land. Middelburg is een oude vestingstad en is op een worp des steens afstand van het strand gelegen. Bij aankomst moest natuurlijk het strand worden bezocht. Terwijl de zon de voorjaarsstralen naar de aarde stuurde en de enkele wandelaar verwarmde, grote schepen langzaam ronkend door de vaargeul gleden, het vlakke water loom het strand op golvend. Heerlijk, zo’n wandelingetje.
Hieronder weer de tien beelden:
De kust, de Zeeuwse kustZeeuwse strandin galopde duinen van dishoekpaaltjeslichtstreeppantoffelZon in het zilte waterribbelsM’n voeten in het zand
Op uitnodiging van een flink bouwbedrijf hebben we een dierenpark verblijd met een bezoekje. De uitgebreide dierenverzameling was nog grotendeels in winterslaap, zoals te doen gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Maar de jonge olifanten renden rondjes om een rotsblok, de haaien zwommen hun rustige baantjes en de mantelbavianen speelden met hun kleintjes.
De vlindertuin zat verbazingwekkend vol met vlinders, het safarirestaurant had lekkere koffie en de pinguins spetterden in het rond.
Hieronder de tien beelden.
wachten in de rijlandroverfotograaf…libelle momentjeslapende olifantV van giraffeBaby giraffewatercypressensneeuwklokjeshet kind en de haai
Augustus. Een veel bezongen naam. Gaius Octavius werd later Augustus genoemd toen hij keizer van Rome werd. De maand Augustus is zelfs naar hem vernoemd terwijl deze maand in die tijd nog Sextilis genoemd werd, de zesde maand. Augustus is de oogstmaand, het woord oogst is zelfs een afgeleide van augustus. Er zijn ook persoonsnamen afgeleid van Augustus: August, Gustaaf, Gust en Guus. Tssk, triest… De leeuw en de maagd zijn de sterrenbeelden van deze maand. Volgens de overlevering zal het goede wijn geven als augustus niet veel regen geeft, maar wel veel zonneschijn. En in een schrikkeljaar begint de maand augustus op dezelfde dag van de week als februari…
Maar genoeg van dit soort feitelijkheden. Feitelijk zou men een nieuwe feitelijkheid moeten toevoegen aan de maand Augustus. Een nelfenwandeling. Elke maand augustus is er een nelfenwandeling. Waarin de nelfentroepen zich met camera naar buiten begeeft en de wereld verkent rond Apeldoorn. De landschappen en de natuur van ons mooie Veluwse land vastlegt op de gevoelige geheugenkaart. De nelfen die elke maand de soms ongebaande paden betreden om met veel plezier te gaan fotograferen.
Zo ook deze maand. En dit keer in de polders van Wilp. Rond de Wilpsche Klei over de dijkjes van gras, uitkijkend over de uiterwaarden van den IJssel die langzaam richting Deventer stroomt. De dijkjes die te hoog water moeten kunnen tegenhouden, maar wat niet altijd lukt, zo leert ons de geschiedenis (hetwelk ik u momentaan zal onthouden). De dijkjes waar de geknotte populieren en knotwilgen oud en kromgetrokken zijn, de akkers vol mais staan, de jonge koeien uitgelaten rondspringen door het weiland. Waar de ooievaars klepperen, de reigers vissen en padden vangen, de reeën opgeschrikt raken door rond rennende hazen en een macht aan bloemen de schuine kanten van de dijkjes kleuren.
Poëtisch he? En het is niks dan de waarheid. Naast een schoon gezelschap was het genieten van de natuur in volle bloei. De zon stond de hele ochtend fel aan het strakke blauw en maakte de verre einden een beetje heiig. Door de ruime hoeveelheid regen van de dagen ervoor was het gras prachtig groen en de bomen gesierd met fris gebladerte. Voor deze wandeling werden de voitures naast de kerk neer gezet op de parkeerplaats van een restaurant. Het was nog bijna griezelig stil in het dorpje ten zuiden van de A1. Het ontbreken van enige wind maakte het warm en als snel gutste het transpiratievocht over ieders rug alsof het ging om een plots uitgebroken hyperhidrose.
Een picknickplaats onder een aantal zilverwilgen maakte een goede pauzeplek voor het innemen van koffie en broodjes. Sportievelingen als hardlopers en wielrenners haastten zich voorbij en lieten ons verwonderd achter. Wandelen is dan zoveel beter, rustiger en minder inspannend. Op een aantal plaatsen werd de route gesperd door een schrikdraad waar voldoende positieve lading door verplaatst werd om een flinke schok te krijgen, zo merkte de schrijver dezes. Een enorm spandoek bij een prachtige boerderij waarschuwde ons om stil te zijn vanwege de kersen die daar groeiden. De ene fruit boomgaard na de andere trok aan ons voorbij en bij het monument iets voorbij hoeve de Zandwei werd nogmaals rust gehouden en van het zonnetje genoten.
Het laatste stuk over de Marsstraat en de Veluwsche bandijk was net zo genieten, met weer heel ander uitzichten. Deze dijkjes waren ooit onderdeel van een waterkering die we nu kennen als de winterdijken, aangelegd om het wispelturige karakter van de IJssel in toom te houden. Aan het eind van de wandeling werd met de voiture richting museumcafé de Kribbe gestuurd, alwaar op een zonovergoten terras werd genoten van de heerlijke koffie en appelgebak.
[svgallery name=”Nelfen_Wilp” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]
Op een zonnige dag naar het Voorsterbos in de Noordoostpolder geweest met het plan om wat Urban Exploring te gaan doen. In het verlaten Waterloopkundig Lab wat daar jaren is gevestigd, maar nu voornamelijk in Delft is gehuisvestigd. In dit waterloopkundig lab zijn schaalmodellen te vinden van veel grote waterwerken die inmiddels al tientallen jaren aangelegd zijn. Bijvoorbeeld de afsluiting van de Afsluitdijk, de aanleg van de Maashaven, de aanleg van de koelvijvers van een energiecentrale, zelfs de havens in Dubai hebben in dit bos hun testfase doorgemaakt. De oude gebouwen zijn inmiddels gesloopt, maar de verschillende waterlopen liggen er nog, verscholen in het groen.
Natuurmonumenten heeft het perceel overgenomen en laat de natuur haar gang gaan. De wandelroutes zijn goed aangegeven en lopen slingerend langs de verschillende objecten. Veel soorten bloemen en planten, maar ook insecten, waterjuffers, libelles, kikkers en vissen leven zich uit in de vele watertjes.
Van een aantal foto’s [svgallery name=”Kraggenburg” link=”heb ik in deze serie”] een speciaal hiervoor gemaakte template in Lightroom gebruikt. De template is hier te vinden. De speciale kleuren hebben een aparte uitstraling die kenmerkend is voor Lomography. Het werkt niet met elke foto, maar soms versterkt het de foto, vind ik. oordeel zelf.
Zelfportretten gemaakt en ernstig behandeld met de bekende programma’s.
1-FastDarkenStormy
Deze is puur zwart wit gemaakt met toevoeging van een gezonde hoeveelheid korrel met de bedoeling om de bekende TMX400 film uit vroeger dagen na te doen. Verder heb ik met een soort van masker er een vignet omheen gezet.
1-MetalStormy
Deze is volgens een recept gemaakt waarbij de contrasten zijn benadrukt, de achtergrond zo sterk als mogelijk zijn vervaagd door gebruikmaking van Gaussian Blur. Een warmtefilter 85 is voor 5% toegevoegd, de donkerste plekken rond het rechteroog opgelicht met een zachte brush.
De volgende drie beelden zijn bedoeld voor een aanstaande expositie in de muziekafdeling van een bibiliotheek. Het is meer een studie-project om te kijken hoe ik de beelden straks wil gaan maken. Er zullen nog meer van dergelijke foto’s gemaakt en hier gepost worden.
Al deze beelden zijn behandeld in een fotoberwerkingsprogramma, een flinke hoeveelheid korrel toegevoegd, puur zwart en wit gemaakt en een vinget rondom aangebracht.
De volgende beelden zijn extra’s die ik heb gemaakt tijdens het fotograferen voor een ander project. Volgende maand moeten er weer beelden worden ingeleverd die besproken gaan worden door een mentor. Voor de foto die ik in gedachten heb, wilde ik me verkleden in dit tenue.
3-CropAutoAll3-FastDarkenStormy
De kleurenafbeelding is gecropped, het contrast is verhoogd, en verder auto levels, auto color en auto nog wat. Het laatste beeld is puur zwart wit, veel korrel toegevoegd en een sterk vignet aangebracht.
Alle foto’s zijn belicht door een enkele flitser links door een witte paraplu op 1/4 power.
En daar is dan alweer de maand juli, met haar zomerse temperaturen, bruinende zonlichten, hagelwitte bloemkoolwolken, bloeiende bloemen en planten en natuurlijk de maandelijks terugkerende wandeling van de natuur en landschapfotografen. De wandeling in juni viel letterlijk ende figuurlijk in het water. Deze keer zag het er een stuk beter uit.
De fietstocht naar de plaats van ontmoeting ende verzameling was lekker fris. Iets eerder aangekomen dan gepland gaf de mogelijkheid om eens lekker te genieten van het opkomende zonnetje en de rust van de koninklijke parken waar we vandaag zouden gaan fotograferen. Een bakkie koffie erbij en de dag kon al niet meer stuk.
Langzaam kwamen de deelnemers naar het verzamelpunt en begon de wandeling. De drie parken waren het Wilhelminapark, het Verzetstrijderspark en het Prinsenpark, met elkaar verbonden en alleen doorkruist door de Generaal van Heutszlaan. Grote vijvers, het kwartjesfontein, de enorme villa Marialust, het koetshuis, de houten bruggetjes, rijk aangeplante borders met bloeiende begonia’s en salvia’s en natuurlijk de enorme hoeveelheid veelal eeuwenoude bomen. Eiken, esdoorns, beuken en platanen.
Een unieke verschijning was een enkele aalscholver, ofwel Phalacrocorax carbo, zoals het creatuur officieel heet. Terwijl het beest rond de fontein peddelde gingen de pompen draaien, water spuiend over flinke afstand. En dat maakte de eenzame peddelaar zo aan het schrikken dat het fladderend vertrok, zoekend naar betere oorden.
Een kleine pauze langs de waterkant in het Prinsenpark, genietend van een bakkie leut en de zon was welkom en mede door het gezelschap een aangenaam verpozen.
Eendjes en meerkoeten (en wellicht ook drijfsijzen) met kuikens zwommen peddelend en kwakend mee met de wandelaar eveneens genietend van waterlelies en iets wat lijkt op een waterweegbree, maar dan kleiner. Na de wandeling kwam het gezelschap weer bijeen en werden we uitgenodigd bij een onzer om daar koffie en eigengebakken appelcake te nuttigen. Erg lekker en een gezellige sfeer.
Nog nagenietend van de wandeling en de drie prachtige parken wordt andermaal een expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.
[svgallery name=”NelfenParken” link=”Ga hier naar de fotoserie!”]
Nummer 7 uit de serie Crea Adi opdrachten en over de reis van mijn onderbenen en fake All Stars.
Deze opdracht vroeg ons om de dichtsbijzijnde eetgelegenheid te zoeken en deze zodanig te fotograferen dat dudielijk is wat voor soort etablissement het betreft.
De meeste gelagzalen zijn de hele week open en dan is het lastig om uitgebreid foto’s te maken zonder lastige vragen van eigenaren, voorbijgangers en wetsdienaars. Dus zocht ik een tijd waarop de meeste van de gelegenheden gesloten zouden zijn. Zondagochtend ernstig vroeg. Te vroeg zelf voor de vogels. En toch was het wel verhelderend om zo vroeg in de weer te zijn met mijn hobby.
Ik heb deze de titel ‘Kan niet wachten’ meegegeven.
Dit is overigens eveneens de cafetaria waar ik met enige regelmaat een frietje haal.
Ga voor de rest van de inzenders naar de speciaal hiervoor ingerichte weblog van Crea Adi. Go! Klik!
Donderend geraas klinkt door de straten van het centrum van Apeldoorn. Het geknal van Desert Eagle uitlaten weerkaatst geweldig tegen de hoge gebouwen en komt je al van verre tegemoet. De aankomende en vertrekkende Harley motoren trekken vele bezoekers en lijken allemaal flink onder de indruk van zowel de machtige machines als de zwaar in leer gestoken berijders ervan.
Stands gevuld met leren kleding en motor-mode, T-shirts, schoeisel en natuurlijk motoren. Harley motoren. Flink uitgedost, beschilderd met de fraaiste beelden, behangen met de meest onmogelijke versierselen en allemaal voorzien van de wereldberoemde 2 cilinders. De complete typologie van de motorrijder liep langs de kramen. In leren kleding, weinig verhullende truitjes en shirts, verschillende hoofddeksels en soms vreemde haardrachten en allemaal minstens een tatoo met de tekst ‘Ride to live and live to ride’. Vreemd genoeg leek de gemiddelde leeftijd van ’s werelds bekende motor de dubbel 20 ruimschoots gepasseerd te zijn. Of hoort dat bij de bike?
Harleydag-2010-5
En muziek. Wow. Meerdere podia met de heerlijkste blues muziek. Op het Raadhuisplein stond Harry and the commotion te swingen. Met z’n vieren stonden ze te jammen met gitaar, drums, bas en toetsen en het klonk alsof er een orkest van 20 man uit hun bol stond te gaan. Gaaf.
Deze Kever op respectabele leeftijd stond waarschijnlijk per ongeluk geparkeerd naast de container. Je zou kunnen denken dat ze tegenwoordig alles zomaar bij het afval neerzetten, maar dat zal de eigenaar niet echt leuk hebben gevonden.
Voornoemde bezitter van de wagen voor het volk verdoet zijn of haar tijd in elk geval niet met het poetsen van de inmiddels in verre staat van ontbinding bevindende laklagen.
En gezien het versiersel achter de voorruit moet de eigenaar minstens een kenner van antropologie zijn. Nu maar hopen dat de gekrompen hoofd niet heeft toebehoord aan een voorgaande bezitter van deez’ vehikuul.
Aan het eind van de middag verminderd het indrukkende geweld van de vertrekkende motoren. Wat niet verminderd is de muziek. De blues davert door de straten van het centrum en weerkaatst tussen de winkelpanden. Hier en daar begint men de kraampjes leeg te ruimen, de biertappen die her en ook der strategisch geplaatst staan draaien op volle toeren, het ene fust na het andere. De terrasjes zitten vol en de toeschouwers voor de podia gaan uit hun dak, stevig in de gaten gehouden door nog stevigere lieden van de bewaking.
Laatst genoemde kreaturen bezitten een corpus wat hen een indrukkende verschijning maakt. Hun kortgeschoren hoofd lijkt direct over te gaan in hun rug, zonder nek. Hun bovenlichaam lijken eikenhouten vaten waarvan je elke nerf kunt zien. Uitzinnig gespierde bovenarmen lijken dikker dan mijn eigen bovenbenen. En een plastic oortje in hun oorschelp zal vast niet als versiersel aangebracht zijn.
Iets verteld me dat ergens, later deze avond, deze bouwsels in actie moeten komen om een al te enthousiaste toeschouwer, onder invloed van gerstenat en wellicht ‘homegrown grass’, in toom te houden. Iets anders verteld me dat ze daar geen enkele moeite mee zullen hebben.
Op Hemelvaartsdag naar een atractiepark? Ja. De laatste keer dat ik in zo’n park was, was in de Efteling en was ik een spichtig knulletje van een jaar of acht. En dat is heel lang gelee. Deze keer zou het een dagje uit worden met m’n een na jongste zoon Thijs en zijn maat Tjard. Na de min of meer indrukwekkende opening van het park ging het linea recta naar de grootste van de achtbanen, de Goliath. Voor ik goed en wel in de gaten had wat er zou gebeuren ging het ratelend stijl omhoog tot zo’n 40 meter boven NAP. Ik wist niet dat recht naar beneden in een klein karretje met zo’n 100 km per uur zo zou voelen… Pfft. Na de vele bochten, duizelingwekkende snelheden kwam het soepeltjes tot stilstand bij het begin. Het duurde even voor m’n hersens me ingehaald hadden en het me duidelijk werd wat er zojuist was gebeurd! What a rush! Adrenaline stoomde door m’n lichaam en wat ik als reactie kon uitbrengen, zal ik hier niet herhalen.
De volgende achtbaan was een soort van kolenmijntreintje wat net zo hard ging en over een soort van rails, schokkend, piepend en ratelend als een heuse antiekheid. Geradbraakt kwamen we er uit, de route volgend naar de volgende atractie. Een enorme schommel, vermomd als piratenschip. De waterbaan maakte iedereen nat, het enorme ferris wheel maakte het park als een vlekje in Madurodam en de grote waterbaan maakte iedereen nog natter.
De botsautootjes was een aantrekkelijke atractie, de hamburger met frieten smaakte prima als lunch en de misselijkmakende El Condor (waar men bungelend onder de achtbaan hangt) was een poel van gegil. Angst vermoed ik. De Express schijnt een heel snele achtbaan te zijn waarbij je een soort van afgeschoten wordt vanuit een donkere tunnel. Dat was teveel voor mijn ouder wordende corpus. De jongens konden er echter geen genoeg van krijgen. Hoopjes lol.
De rest van het park en haar atracties kwam in een gestaag tempo voorbij met het grootste plezier. Draaimolens, astronaut-achtige lanceringen, nog meer botsautootjes, misselijk makende draaiende wagentjes, spinnende theekopjes, pannenkoeken met stroop, een reuzenschommel met de vreemde naam Tomahawk en alle achtbanen nog een keer. Het was ruim in de avond toen we, na een lekker ijsje, de auto weer opzochten.
Een gave dag. >> [svgallery name=”Walibi” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]
Nummer 5 in de serie van Crea Adi. De opdracht om de dichtsbijzijnde deur te fotograferen.
Dit was de dichtsbijzijnde deur en het was een rampzaligheid om de foto te maken die ik wilde maken. Mental note to self: ga nooit meer van huis zonder statief en afstandbediening! Check.
Omdat inmiddels de serie van Crea Adi schijnbaar over de reis van m’n onderbenen en de fake all stars lijkt te gaan, maak ik hier een serie van. De opdrachten van Crea Adi kunnen dan als routebeschrijving dienen. En misschien maak ik er wel een boek van. En, en… misschien koop ik wel een paar echte all stars om dit project af te sluiten. Want de fakes zullen tegen die tijd wel versleten zijn. Nu al vertonen de fakes ruime sporen van slijtage… geen wonder voor schoenen van € 9,- 🙂
Ga voor de rest van de inzenders naar de speciaal hiervoor ingerichte weblog van Crea Adi. Go! Klik!
