Het moest een keer gebeuren… Een fotoshoot bij een kasteel waarbij ik zelf het model ben… Die beelden heb ik nog niet, maar wel een paar alvast van de fotograaf die me gefotografeerd heeft. Ik had haar gevraagd om ook model te staan. Zo konden we in de avonduren even stoeien met een flitser en de nieuwe Cactus V5. Blijkt meteen hoe slecht Canon kan scherpstellen bij minder licht. Zucht.
Een paar beelden, later meer…
Het kasteel De Lathmer heeft een enorme tuin aan de achterzijde en deze jongeman staat pontificaal middenin de tuin. Vrolijk als ‘ie is doet ‘ie gewoon mee… 🙂
Canon Eos 5D met Sigma 85 mm F1.4 – Iso 400; F1.4; 1/25 sec.
Canon Eos 5D met Sigma 85mm F1.4 – ISO 640; F1.4; 1/13 sec.
Canon 1Ds II met EF 35 mm F1.4 – ISO320; F2.8; 1/125 sec; 580EX links van de camera op 1/4 power op lumopro statief en Cactus V5
Canon 1Ds II met EF 35 mm F1.4 – ISO320; F2.8; 1/125 sec; 580EX rechts van de camera op 1/4 power op Lumopro statief en Cactus V5
Canon 1Ds II met EF 35 mm F1.4 – ISO320; F4.0; 1/125 sec; 580EX Rechts van de camera op 1/4 power op lumopro statief en Cactus V5
Voor de gebruikelijke foto van de maand bij onze fotoclub was er een thema aan verbonden. Flits…
Onderstaand beeld heb ik gemaakt met een afstandbediening die is bediend met m’n rechterschoen. De beide Canon 430EX stonden op 1/32 power en werden ontstoken door de infrarode stralen van een Canon STE-2. Camera Canon Eos 5D met Canon EF 35 mm F1.4 L USM, stond manueel op F7.1 en 1/80 seconde om mezelf volledig scherp te hebben en voldoende omgevingslicht in het beeld te krijgen.
Deze zogenoemde tangverlichting is schijnbaar not-done, vanwege de vele opmerkingen die ik heb gekregen over deze versie. Toch vind ik de lichtsterretjes op beide flitsers erg leuk om te zien. Ook de schaduw in het midden van mijn hoofd is boeiend.
Niet m’n sterkste foto, maar wel waard om eens te proberen.
Het is weer de tijd van de kerstkaart. Het traditionele versturen van de kerst- en nieuwjaarsgroet. Naar familie en vrienden. Naar bekenden, kennissen, lang niet gezien en verre neven en nichten. De kaart waar men doorgaans een vriendelijke en welgemeende boodschap op zet en men elkaar een gezellige kerst wenst. Gevolgd door beleefde wensen voor het nieuwe jaar.
Dit jaar zal de post flinke vertraging opleveren omdat de postbodes hun werk niet willen doen. Dus ook dit jaar maar een digitale versie van de kerstkaart. En voor diegenen die geen email hebben: Merry Christmas en hoopjes lol in 2011!
En voor diegenen die het leuk vinden: Deze foto is genomen met de 580EX off camera to the right met een reflector en grid, 1/4 power, 125th en F7.1. In Votozjop vignetje geplaatst en wat aan verschillende schuifjes getrokken en geduwd. Het lettertype is Gigi. ‘nough said…
Een clubavond in Zutphen doorbrengen klinkt leuk en dat was het ook!
De ontmoetingsplek was het IJssel Restaurant in Zutphen waar de enorme groep al aan de koffie zat. Bas had een route uitgestippeld langs de meest fraaie gebouwen en monumenten die in de avond verlicht zijn. Een oorlogsmonument, een kasteel in de steigers, kerken, smalle straatjes en bruggetjes en zelfs de plaatselijke geldautomaten zijn spookachtig verlicht…
Oordeel zelf en [svgallery name=”Zutphen” link=”bekijk de fotoserie hier.”]
Een dagje Limburg is altijd goed voor de mooiste landschappen, de uitgebreidste wandelingen, bourgondisch tafelen en mensen met een zachte g…
Zacht glooiende heuvels, overal groene bomen (hoewel de herfst ook in het zuidelijkste deel van ons holle land al is ingetreden), koeien staan nog in de weiden, het zacht kabbelende beekje de Geul kronkelt zich een weg door het groene landschap. Kleine dorpjes met rode-dakpannen-huisjes en witgeschilderde geveltjes, overal mergelgrotten, steile straatjes, rustieke restaurantjes… Een dagje in Limburg wandelen geeft rust en frisse lucht. De vele wandelingen die zijn uitgezet geven je een heerlijk gevoel alsof je in het buitenland bent, in elk geval ziet het landschap er veel beter uit dan de vlakke polders waaruit de rest van ons kikkerlandje bestaat. 🙂
Onderstaand enkele beelden die daar zijn gemaakt. [svgallery name=”Limburg” link=”De fotoserie kunt u hier vinden.”]
Het Ruhrgebied is voor 2010 de culturele hoofdstad. En definitief een bezoekje waard.
Een van de Musea, die naast imposant en indrukwekkend, ook heel informatief was, is het Ruhrmuseum van de kolenwasserij naast schacht XII in Essen. Het enorme complex bevat bijna ontelbare gebouwen, hallen, liften en overblijfselen van een rijke geschiedenis. Het zwarte goud werd tot eind jaren tachtig van de twintigste eeuw boven gehaald door mijnwerkers en in deze wasserij schoongemaakt en geselecteerd op grootte.
Het museum op zich bestaat al meer dan honderd jaar en was feitelijk het museum voor volkenkunde en natuur van de stad Essen. Maar de huidige versie is pas in 2008 geopend en ligt verspreid over de vele gebouwen van het complex met vaste tentoonstellingen en jaar rond wisselende tentoonstellingen. In het hoofdgebouw, de wasserij, is op meerdere etage’s uitgebreide tentoonstellingen van het Ruhrgebied te vinden, gevonden voorwerpen zoals gesteenten in allerlei vormen, maar gebruikte voorwerpen door de eeuwen heen.
De rijke geschiedenis wordt ook in verschillende foto tentoonstellingen verbeeld. Vooral de jaren ’60 en ’70 van de twintigste eeuw laten vooral de manier van leven zien die de mijnwerkers hebben geleefd rond de kolenmijn. Maar ook indrukwekkende zwart wit beelden uit de negentiende en begin twintigste eeuw laten zien hoe de mijnwerkers en hun gezinnen in armoede leefden. Vooral de foto’s van moeders en kinderen in de moestuin naast de kolenmijn maakten indruk. Ik kan me niet voorstellen dat de bloemkolen, bedekt met roet en kolenstof, lekker hebben gesmaakt…
Op het panoramadak heb je een prachtig uitzicht over het hele complex en nog veel verder. Het dak is zo’n 50 meter hoog en de koude wind en de grijze luchten maakten het geen plek om lang buiten te blijven. Binnen was het een stuk beter. Maar de jarenlange verwerking van steenkool hebben hun sporen achtergelaten. De geur van roet en kolenstof hangt er nog steeds, de machines en loopbanden verroest en versleten. Een trap is op een heel speciale manier oranje verlicht en lijkt op een soort goot waar gesmolten metaal doorheen stroomt. Briljant om te fotograferen!
Het museum werd op deze zondag druk bezocht en het leek wel of alleen het oudste deel van de Duitse bevolking het museum kwam bezoeken. 🙂 In een ander deel van het museum waren wel gezinnen met kinderen die een soort van opdrachtenronde door het museum deden, met opdrachten en vragen. Het gebouw heeft meerdere trappenhuizen en zelfs meerdere liften en het enorme gebouw lijkt wel een stad zo groot. Het irritantste was wel dat op elke etage een portier stond die je kaartje controleren wilde. De enorme hoeveelheden trappen waren vermoeiend maar volgens mij wel goed voor de gezondheid. 🙂 Een koffiecorner lijkt alsof het de keuken is geweest waar de mijnwerkers hun koffie konden halen en ademde die sfeer ook uit. Een heerlijk broodje en Bockwurst is een must eat als je daar bent. Heerlijk.
Het rondwandelen over het enorme terrein leek op een soort terug-in-de-tijd-reis. De verschillende, compleet gerestaureerde en gerenoveerde gebouwen met hun donkere gevels nemen je gelijk mee terug in de tijd. Er loopt een soort track waar de wagentjes met kolen overheen getrokken werden naar de verschillende verwerkingsafdelingen. De track loopt ongeveer tien meter boven de grond en brengt je van het ene gebouw naar de andere. Bruin verroest en overgroeid met planten voel je je als een echte urban explorer.
Op het terrein vind je nog een ander museum, het Red Dot Design museum. Het is een verzamelplaats voor alles wat mee heeft gedaan aan de wedloop om de Red Dot Design Award, een prestige award in de design wereld. Alles wat maar te koop is in een winkel waar ook ter wereld, is ooit ontworpen en vormgegeven. De indrukwekkendste designs (of het nou een auto is, een keuken, een tandenborstel of een koekenpan) is in dit museum te vinden. Hoewel aantrekkelijk en boeiend, zijn we niet naar binnen gegaan, want achter elke deur op dit terrein lijkt iemand te staan die toegangspenningen vraagt. Wanneer is de museumkaart ook in het buitenland geldig..? 🙂
[svgallery name=”RuhrMuseum” link=”Ga hier naar de fotoserie van deze dag.”]
Op een klein uurtje verder rijdens naar het oosten ligt het plaatsje Unna. En hier is het Lichtmuseum gevestigd. In de enorme kelders van de voormalige bierbrouwer Linden hebben een aantal lichtkunstenaars hun fantasieën de vrije loop gelaten. Elk uur gaat een groep onder begeleiding van een gids naar beneden voor een rondleiding. De duidelijkste regel was dat het verboden was om te fotograferen, maar we konden het natuurlijk niet laten…
Elk kunstwerk heeft z’n eigen verhaal. En niet alleen de ogen worden verwend met de meest uiteenlopende kleuren, ook de oren en de neusgaten krijgen een kadootje. De verschillende installaties hebben een stroom van geluiden die, naast de verlichting, de ruimte vullen. TL-verlichting in de gekste kleuren, een heel gedicht met een meter grote letters, bollen met zachte kleuren, UV lampen en honderden geluidsboxen, stroboscoop lampen en watergordijnen, een ruimte met heel zachte verlichting en afgeronde hoeken, een plateau met een soort van verbogen trombones, lampen en spiegels en een enorme Swarovski lens die op de vloer van een verduisterde ruimte laat zien hoe het weer buiten is… Knap werk van de kunstenaars en indrukwekkend om te zien, maar uiteindelijk niet voldoende om als enige te bezoeken als je helemaal uit Hollandia komt rijden. De rondleiding is binnen een uur voorbij en dan sta je weer buiten… Maar ondanks dat hebben we veel lol gehad en ons soms zelfs als een paar kwajongens gedragen… 🙂
De foto’s die ik van de kunstwerken heb gemaakt zijn eigenlijk compleet in overtreding met de auteursrechten van de betreffende kunstenaars. De foto’s heb ik alleen gemaakt om te zien of in dergelijke donkere ruimtes de kleuren van de kunstwerken wel voldoende tot uiting zouden komen. En om te laten zien wat voor prachtige kunstwerken er te zien zijn. Zie ze maar als een soort educatieve serie. 😉
[svgallery name=”RuhrMuseum” link=”Ga hier naar de fotoserie van deze dag.”]
Vandaag een nieuwe wandeling met de nelfen. De ridders van het schone landschap, de helden van de natuur, de beroemdheden van het groen, de prima donna’s van de buiten fotografie, de sterren van de geheugenkaart. Dus.
Deze keer zou het spannend worden of we het droog zouden houden. Of dat de wandeling andermaal ende nog eens weggespoeld wou worden in een regenwolk… Zware bewolking en een frisse bries woei de deelnemers richting het startpunt van de wandeling. Van alle kanten kwamen de helden aangereden en al snel was de expeditie onderweg. Nog weinig herfstkleuren te zien, behalve een vroege eik met de enorme knalrode bladeren die hier en daar verschenen. Zelfs paddenstoelen waren lastig te vinden. Vossenbessen bloeiden nog een beetje en het frisgroene blad stak fraai af tegen de kleine maar knalrode bessen.
De route slingerde zich door de oude bossen op wat eens een vuilstort was en inmiddels is uitgegroeid tot een educatief stuk natuur. Op geregelde afstanden stonden informatie bordjes waarop vermeld staat wat er leeft, groeit of beweegt, zogezegd de flora en fauna. De begroeiing bestaat voornamelijk uit eiken, berken en naaldbomen. Een enkel heideveldje, inmiddels uitgebloeid en getooid met een soort van bruine gloed, ligt verspreid tussen de bospercelen.
De donkere bewolking liet soms een zonnestraaltje door en gaf zelfs een heuse regenbui, maar verder was het aangenaam waterkoud herfstweer. De wandeling duurde een kleine twee uur en was afwisselend en prettig om te wandelen. De gele paaltjes waren eenvoudig om te volgen en uiteindelijk waren we weer terug bij de auto’s.
Het dorp werd bezocht voor een warm bakkie koffie en de onvermijdelijke appelgebak met slagroom. Het beoogde etablissement was gesloten en de troep toog naar een volgende eetgelegenheid. Een pannenkoekenhuis waar al snel de koffie op tafel stond en het heerlijk geurende appelgebak getooid werd met slagroom.
Terwijl genoten werd van de warme drank en voedsel, kwam een enorme stroom vrachtwagens langs, luid toeterend en toegezwaaid door uitgelaten dorpsbewoners. Het bleek een onderdeel van de jaarlijks terugkerende truckersdag waarbij gehandicapten de rit van hun leven krijgen en mee mogen rijden met deze mastodonten van de weg.
Een mooie afsluiting van een nieuw avontuur. De expeditieleden namen afscheid en gingen ieder zijns weegs. Zo werd wederom, ende ditmaal een bijna droge expeditie van de nelfen afgesloten. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.
[svgallery name=”NelfenKril” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]
Wel, het was weer een zonnige zondag afgelopen weekend. En als de zon zo hard schijnt met de belofte van herfstkleuren en paddenstoelen dan kun je niet anders dan naar buiten en genieten.
Het was frisser dan de vorige keer, maar dat weerhield de vele hondenbezitters er niet van om er massaal op uit te trekken naar Bussloo. Het paradijsje voor honden. Schijnbaar.
In de zon en uit de wind was het goed uit te houden en tevreden aan een ijsje te likken tijdens een rustpauze in het groene gras.
Hier onder weer de mooiste beelden.
Hopelijk komen er nog veel van dit soort weekenden met zon en wandelingen. 🙂
Een zonnige zondagmiddag in oktober met temperaturen boven de twintig graden betekent wandelen, buitenlucht, zonlicht, en nog meer leuke dingen. Een wandeling langs de wateren van Bussloo is dan een uitgelezen activiteit om te doen. Al snel bleek heel Apeldoorn en verre omstreken hetzelfde plan te hebben. Honderden mensen, gezinnen, stelletjes and what not liepen langs de waterkant, zaten in het gras of op de terrasjes van de verschillende kiosken. En iedereen leek een of meerdere honden bij zich te hebben. Het was een werkelijk paradijsje voor de viervoeters. Stokken, ballen en wat dies meer zij werd in de rondte gegooid met de onvermijdelijke canine er strak achter aan.
Zelfportretten gemaakt en ernstig behandeld met de bekende programma’s.
Deze is puur zwart wit gemaakt met toevoeging van een gezonde hoeveelheid korrel met de bedoeling om de bekende TMX400 film uit vroeger dagen na te doen. Verder heb ik met een soort van masker er een vignet omheen gezet.
Deze is volgens een recept gemaakt waarbij de contrasten zijn benadrukt, de achtergrond zo sterk als mogelijk zijn vervaagd door gebruikmaking van Gaussian Blur. Een warmtefilter 85 is voor 5% toegevoegd, de donkerste plekken rond het rechteroog opgelicht met een zachte brush.
De volgende drie beelden zijn bedoeld voor een aanstaande expositie in de muziekafdeling van een bibiliotheek. Het is meer een studie-project om te kijken hoe ik de beelden straks wil gaan maken. Er zullen nog meer van dergelijke foto’s gemaakt en hier gepost worden.
Al deze beelden zijn behandeld in een fotoberwerkingsprogramma, een flinke hoeveelheid korrel toegevoegd, puur zwart en wit gemaakt en een vinget rondom aangebracht.
De volgende beelden zijn extra’s die ik heb gemaakt tijdens het fotograferen voor een ander project. Volgende maand moeten er weer beelden worden ingeleverd die besproken gaan worden door een mentor. Voor de foto die ik in gedachten heb, wilde ik me verkleden in dit tenue.
De kleurenafbeelding is gecropped, het contrast is verhoogd, en verder auto levels, auto color en auto nog wat. Het laatste beeld is puur zwart wit, veel korrel toegevoegd en een sterk vignet aangebracht.
Alle foto’s zijn belicht door een enkele flitser links door een witte paraplu op 1/4 power.