Zomaar

Op een zaterdagmiddag met de zon op de juiste plaats en een gezellige tijd in het vooruitzicht met een paar goede vrienden.

We hebben een paar locaties bezocht die we gaan gebruiken om hun bruiloft te fotograferen. Van de trouwlocatie net buiten Ede tot een heus kasteel en een historische fabriek.

En de achtertuin van het aanstaande bruidspaar.

Marien
Een modelletje in de dop
Gezellige achtertuin

Vaarwel en welkom

Zoals met zoveel dingen is er een tijd van komen en is er een tijd van gaan. En voor het blauwe otootjuh en is het nu echt tijd om te gaan.

Dank, lieve vriend, voor de jaren dat je me rondgereden hebt. Je hebt me verhuist van de ene naar de andere kant van de Veluwe, al kreunend, trillend, krakend en piepend. Maar zonder ophouden. Je hebt een complete voliere verplaats, inclusief bestrating. Verschillende vrachten hout haalden we op, tot groot vermaak van de houthandelaar. Langzamerhand en een voor een vallen je functies uit. De radio doet het al langer niet meer. Je koplamp is gebroken. Je kleur vervaagd. Je stoelen zijn flink kapot. En het rijden gaat steeds moeizamer en gaat gepaard met steeds meer gekreun. Tis klaar nu. Geen ritten meer. Nog een keer verplaatsen en dan mag je met pensioen, waar je voortaan wordt verzorgd door een automonteur in opleiding. Het gaat je goed.

Thanks for being part of my life these past years. Fare thee well little car.

auto’s

En er is daarnaast een hartelijk wellekome aan het nieuwste lid van het wagenpark. Een heuse Landrover Discovery. Dikke diesel met automaat, alle luxe van binnen, alle stoerheid van buiten. Zo zwart als de kleine Fiat, alleen een stukje groter. Stuk groter.  Zoals mijn zoon het omschreef: “van extreem klein en zuinig naar Greenpeace verfoeier en Prius-uitlacher”. 🙂

dikke kont en strakke kont – Rawrr en miauw
zelfs de auto’s geven kusjes

Lineke

Er was een dag dat ik mijn nieuwe familie mocht ontmoeten. Inmiddels al weer twee jaar geleden. Lineke is een nichtje van mijn lieve vrouw en is een prachtige vrouw van begin twintig. Al snel wilde ik haar fotograferen. Haar lange blonde haren, open blik en heerlijk stralende lach zouden de mooiste portretten maken. Ze heeft veel weg van de beroemde actrice Audrey Hepburn. Vind ik. De lach. De ogen. De wenkbrauwen. Echt wel.

Hieronder een impressie van onze super gezellige fotoavond.

Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke
Lineke

Special kids

Het blijft een bijzonder gebeuren.

Een bezoekje te brengen aan de klas van mijn lieve vrouw. Met al die speciale kinderen die zo echt zijn. Niks kan omschrijven wat er gebeurt als je daar bent en gewoon met een bakkie koffie aan de zijkant een beetje toekijkt. Zo eerlijk en blij als ze zijn. Zonder poeha, zonder bijbedoelingen, eerlijk, echt en bijzonder.

Ik mocht weer portretten maken. Een groepsfoto volgt nog.

special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids
special kids

Meeleven

Meeleven. Hoe doe je dat eigenlijk. Denk je dan af en toe aan iemand die het moeilijk heeft of ernstig ziek is? Of stuur je een kaartje, wapje, mailtje, tweetje? Breng je een bezoekje of bel je een keer? Laat je een fruitmand bezorgen of neem je een fles wijn mee? Vertel je hele verhalen, schrijf je honderduit, of zeg je gewoon dat je het erg vindt dat de ander het zo moeilijk heeft of zo ziek is? Of zeg je niks maar ben je er gewoon?

Wat zeg je eigenlijk tegen iemand die z’n haar kwijt raakt door dagenlange chemotherapie? Die zich zieker dan ziek voelt, geen weerstand meer heeft, geen eetlust en met het enige vooruitzicht dat er nog veel meer van die rotzooi in het lichaam moet worden gepompt?

Eeen goed vriend (30) kreeg onlangs te horen dat hij kanker had op een plek waar een man dat echt niet wil en uitzaaiingen bij de nieren. En een schoonzusje (40 nog wat) kreeg op dezelfde dag te horen dat ze borstkanker had en zal in elk geval 1 borst moeten gaan missen. Beide krijgen nu chemo. Hij krijgt een aantal behandelingen van vijf dagen achtereen per keer en zij een half jaar elke week een behandeling. Beide raken hun haar kwijt. En ik bedoel dan al hun haar… Probeer je het eens voor te stellen…

Ik ken veel mensen met die vreselijke ziekte. Sommigen zijn er inmiddels aan overleden, ouderen, maar ook jongeren. Anderen mogen er nog zijn en doen hun best om er nog wat van te maken. Een dame die ik mag kennen is ernstig ziek maar wil de strijd niet opgeven en zoekt naar andere behandelmethoden. Een goede vriendin en mede fotograaf, die borstkanker aan het overleven is, rijdt in een knal oranje busje door Europa, maakt de mooiste foto’s, is mentor bij de Fotobond en helpt anderen om beter te fotograferen. Een geweldige dame die gekscherend praat over haar “opgeplakte borsten”.

Vorige week zei ik dat wanneer zij hun haar kwijt zouden raken, ik me ook kaal scheer. Hij ligt nu sinds een paar dagen weer in het ziekenhuis, vastgeknoopt aan een infuus en is z’n haar bijna kwijt. Hij vindt het vreselijk en is echt heel verdrietig. Van mezelf ben ik al kalend en ik scheer m’n hoofd wel vaker dus ik ben dat gewend. Maar m’n snor afscheren durfde ik niet, dat zou ik echt vreselijk vinden. En daar zit nou net datgene wat ik zo moeilijk vind. Het verraste me dat ik de moed niet had om het te doen. Ik voelde vanmorgen een beetje hoe hij zich moet voelen. Maar ik heb de keus en hij niet meer. Ik doe het weghalen van m’n haar bewust en bij hem gebeurt het (en straks ook bij haar) door de chemo en kan hij er niks aan doen.

Marien en Janny, deze is voor jullie. Ik denk voortdurend aan jullie beiden en bid voor jullie. Veel meer kan ik niet doen. Tuurlijk kom ik langs, stuur een wapje, neem een fles wijn mee, zal een keer voor jullie koken en zo. Maar dat is het dan zo’n beetje. Meer troosten kan ik als mens niet.

Ik zet m’n kale hoofd weer eens op het internet maar dit keer speciaal voor jullie. Omdat ik van jullie hou.

kaal

New year’s resolution

De laatste minuten van dit jaar tikken weg, terwijl de kachel snort (…), de bubbels in het glas bubbelen, het buiten zachtjes regent en het vuurwerk ernstiglijk van zich laat horen.

Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is om een klein lichtje te mogen zijn in deze donkere wereld. En mijn wens is dat vele anderen dat ook willen zijn. Zodat er een klein beetje licht schijnt en de duisternis een beetje terrein verliest.

2014
Just be a little light
in this dark world

portretten

Onlangs met AFV de Veluwe bij Bram Jonker in de studio wezen spelen.

Fuji Pro160C
Kodak BW400CN
Fuji Pro 160C
Fuji Pro 160C
Fuji Pro 160C
Fuji Pro 160C
Fuji Pro 160C
Fuji Pro 160C
Fuji Pro 160C
Kodak BW400CN

Het vakantiegevoel…

Is er een ultiem vakantiegevoel? Veel zullen zeggen van wel. Ik denk dat het meerdere gevoelens zijn, een heleboel ervaringen, gesprekken, ontmoetingen, indrukken, smaken en geuren zijn die bepalen of je het naar je zin hebt. En dus een goed vakantiegevoel hebt.

Awel, ik kan u vertellen dat het vakantiegevoel nog steeds aanwezig is, ondanks dat de vakantie voorbij is en alleen de herinneringen blijven. Maar wat was het leuk. Na zovele jaren weer bij m’n zusje geweest die inmiddels op een prachtig boerderijtje woont in Flaach. Een klein dorpje in Noord Zwitserland waar niemand haast heeft en iedereen toch druk is met het oogsten van graan, aardappels, tabak, kersen, koolzaad en what not.

De temperatuur was al die tijd ruim boven de 30 graden en buiten leven in de schaduw was verplicht. Evenals eten van de bbq, veel water drinken, genieten van koffie met gebakjes, lekker eten en afkoelen langs een riviertje. Zelfs op een avond uitgebreid eten bij een echte, heus Italiaans pizza restaurant. De heerlijkste pizza gegeten daar.

Verder veel cultuur opsnuiven, oude stadjes bewonderen, op terrasjes wat drinken, mensen kijken, souvenierswinkeltjes plunderen, chocola inslaan, boodschapjes doen in vreemde winkeltjes en nog veel meer leuks. 🙂

Onderstaande beelden zijn een weergave van het vakantiegevoel. Een soort lijst van antwoorden op de vraag: “Wat is vakantie?”

vakantie is geld pinnen bij een buitenlandse automaat
Vakantie is genieten van lekkers op een terras.
Vakantie is lekker wandelen
Vakantie is nog steeds te klein zijn om iets te kunnen zien…
Vakantie is de watervallen van Schaffhausen bezoeken
Vakantie is vissen (kijken)
Vakantie is naar andere mensen kijken…
Vakantie is naar andere mensen kijken…
Vakantie is de druiven zien groeien.
Vakantie is spelen met de hond.
Vakantie is ook eens omhoog kijken
Vakantie is gesprekken op onverwachte plekken
Vakantie is met elkaar koffiedrinken.
Vakantie is bootjes kijken in Zurich.
Vakantie is je verbazen om een klein bestel autootje.
Vakantie is schaduwplekjes zoeken.
Vakantie is de laatste kersen plukken
Vakantie is verblijven op een heerlijk boerderijtje.
Vakantie is gek doen tijdens het kersen plukken.
Vakantie is een tentje opzetten.
Vakantie is genieten van geurende rozen.
Vakantie is mensen kijken die mensen kijken.
Vakantie is cultuur opsnuiven.
Vakantie is oude stadjes bezoeken.
Vakantie is verzamelen in de schaduw van een boom.
Vakantie is uitpuffen op een bankje langs het water.
Vakantie is oude dametjes op blote voeten.
Vakantie is een goed gesprek.
Vakantie is samen foto’s kijken.
Vakantie is gek doen met je broertjes.
Vakantie is genieten van uitzichten.
Vakantie is dom kijken naar de hond.
Vakantie is dobberen in een bootje op een rivier.
Vakantie is genieten van het mooie weer.
Vakantie is bovenal genieten van de bbq…

Donkere beelden

Vandaag Lydia, de Canon 5DII gecombineerd met Heidi, De Leica Summicron – R 50mm F2.0 en uitgeprobeerd. Het blijft het mooiste glas, zeker als ‘ie op de R4 is gemonteerd. Op de 5D is de focus niet helemaal lekker, niet makkelijk te vinden, zeker met het diafragma flink open. Maar wat scherp is, is ook echt scherp. Pin sharp zouden de Engelsen zeggen. Werkt ook lekker, gebouwd als een tank en onmisbaar als portretlensje.

De plaatselijke begraafplaats bezocht en even rustig rondgewandeld. Inspiratie zat met al die oude graven, nog oudere bomen, prachtig licht en serene stilte.

De beelden zijn bewerkt met Lightroom 5. De (zichtbare) namen heb ik verwijderd in Votozjop.

Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test
Leica Lens Test

Speciaal uitje

Ik was in de gelukkige omstandigheid om met de kids uit de klas van mijn echtgenote een uitje mee te maken. Aan het eind van een schooljaar wordt er meestal een educatief uitje georganiseerd en daarnaast iets leuks geregeld. Dit jaar een speurtocht van de Geldersche Kastelen, frietjes eten en een bezoekje bij de juffen thuis.

Op een mooie dinsdag de kids opgehaald op school en naar het bezoekerscentrum van Kasteel Staverden gereden. Daar een bakkie gedaan en de speurtocht door de prachtige kasteeltuin gewandeld. Het mooie weer en de prachtige tuin waren een genot om door heen te wandelen. De oude bomen wierpen hun schaduwen, de ernstig groene gazons sterkten zich uit, het oude doolhof was zelfs voor deze kids nauwelijks een uitdaging, de watervallen spetterden en het spierwitte kasteel reflecteerde majestueus in de enorme vijvers. De wandeling werd begeleid door een leuke puzzel van het Gelders Landschap en na de wandeling kregen de kids zelfs een speurdiploma. Vervolgens frieten gegeten bij het Eiland in Nunspeet en langs de woningen van de juffen gelopen. Eind van de middag de vermoeide kids weer afgeleverd bij school. Het was leuk. Veel gelachen en lol gemaakt. De kids zijn speciaal door hun al dan niet aangeboren handicaps, maar toch zijn ze in hun doen en laten zo gewoon. Zo eerlijk, zo ongewoon gewoon. Heerlijk.

De beelden hieronder zijn gemaakt met Canon 5DII en Canon 24-105 F4.0 L USM en bewerkt in Lightroom 5.

reading
Op de brug
Daar moeten we heen
Wat zegt ‘ie nou..?
Kijk nou…
Kom je nog?
Hollen!
De hele groep
Antwoorden schrijven
nadenken
Vier dames op een rij
alleen
lollie
mijn lolly is op…
dansje
superb
modelletje
hand in hand