Op Hemelvaartsdag naar een atractiepark? Ja. De laatste keer dat ik in zo’n park was, was in de Efteling en was ik een spichtig knulletje van een jaar of acht. En dat is heel lang gelee. Deze keer zou het een dagje uit worden met m’n een na jongste zoon Thijs en zijn maat Tjard. Na de min of meer indrukwekkende opening van het park ging het linea recta naar de grootste van de achtbanen, de Goliath. Voor ik goed en wel in de gaten had wat er zou gebeuren ging het ratelend stijl omhoog tot zo’n 40 meter boven NAP. Ik wist niet dat recht naar beneden in een klein karretje met zo’n 100 km per uur zo zou voelen… Pfft. Na de vele bochten, duizelingwekkende snelheden kwam het soepeltjes tot stilstand bij het begin. Het duurde even voor m’n hersens me ingehaald hadden en het me duidelijk werd wat er zojuist was gebeurd! What a rush! Adrenaline stoomde door m’n lichaam en wat ik als reactie kon uitbrengen, zal ik hier niet herhalen.
De volgende achtbaan was een soort van kolenmijntreintje wat net zo hard ging en over een soort van rails, schokkend, piepend en ratelend als een heuse antiekheid. Geradbraakt kwamen we er uit, de route volgend naar de volgende atractie. Een enorme schommel, vermomd als piratenschip. De waterbaan maakte iedereen nat, het enorme ferris wheel maakte het park als een vlekje in Madurodam en de grote waterbaan maakte iedereen nog natter.
De botsautootjes was een aantrekkelijke atractie, de hamburger met frieten smaakte prima als lunch en de misselijkmakende El Condor (waar men bungelend onder de achtbaan hangt) was een poel van gegil. Angst vermoed ik. De Express schijnt een heel snele achtbaan te zijn waarbij je een soort van afgeschoten wordt vanuit een donkere tunnel. Dat was teveel voor mijn ouder wordende corpus. De jongens konden er echter geen genoeg van krijgen. Hoopjes lol.
De rest van het park en haar atracties kwam in een gestaag tempo voorbij met het grootste plezier. Draaimolens, astronaut-achtige lanceringen, nog meer botsautootjes, misselijk makende draaiende wagentjes, spinnende theekopjes, pannenkoeken met stroop, een reuzenschommel met de vreemde naam Tomahawk en alle achtbanen nog een keer. Het was ruim in de avond toen we, na een lekker ijsje, de auto weer opzochten.
Een gave dag. >> [svgallery name=”Walibi” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]