Zondag 17 januari 2010 – Beekbergerwoud
Aanwezig: Marco, Ed, Marinus, Piet, Adi, Marianna, Henk, Jan
Een nieuw jaar, een nieuwe serie nelfen wandelingen en fotografieavonturen. De winter is in volle gang en om het warme bed uit te kruipen bij het kraken en piepen der wekkers, was een lastige opgaaf. Het idee om op die kouwe vloer te moeten lopen, brr.
Het ongemak overwinnend terwijl de zon ernstige pogingen onderneemt om boven de horizon te klimmen, was daar het moment van verzamelen nabij de bekende hangplek. Het weer was in een lichte depri-achtige gemoedstoestand, zo leek het. Voornoemde constatering komt voort uit de grijze nevel welke de wereld scheen te omvatten als een grijswollen deken. De avond ervoor was tevens nog een laagje poedersneeuw toegevoegd aan de reeds bestaande sneeuwresten.
De reis naar de wouden van Beekbergen was kort en zo voorbij. De wandeling startte onverwijld en al snel slingerde het pad linksom tussen de besneeuwde en half bevroren natuur. De krakende voetstappen van een toch nog flinke rij nelfen viel in het niet door de dempende werking van de mistigheid. Slingerend door de halfbevroren gassen en opschietende boompjes bleek duidelijk dat dit landschapje midden in de landerijen ligt. De begrenzing van het stukje oer natuur bestaat uit enorm oud geboomte. Eiken, Elzen en wat dies meer zij rijzen uit de grasvelden naast de eveneens halfbevroren slootjes.
Het niet al te brede pad gaat over in een bevlonderde slinger. Maar niet voor er flink gesprongen moest worden om geen natte voeten te krijgen. Links en rechts nu bevroren water, bruin van het veenachtige en beroerd door dierensporen. Door enkelen werd de zelden geziene ijsvogel gespot terwijl laatstgenoemde in een semi duikvlucht voorbij scheerde. De natte omgeving werd met droog gebleven voeten bedwongen en het was tijd voor een warm bakkie koffie in de uitkijktoren die midden in het terrein prominent aanwezig staat te zijn.
De laatste kilometer werd in goede harmonie afgelegd en vlakbij de uitgang werd stil gestaan bij een rij dood geboomte met daarin, zo bleek, de grote bonte specht. Een onzer bond zijn telelens om en heeft de houthakker gezwind op de gevoelige kaart gezet.
De wandeling was deze keer niet lang, iets meer dan 2 kilometer en de ochtend was dan ook nog jong toen we richting ons dorp reden. Nadeel was wel dat alle uitspanningen nog gesloten waren en deze keer er geen koffie met appelgebak besteld zou gaan worden.
Terug bij onze hangplek was het eenvoudig om een bezoekje af te leggen bij Mickey D, de rijen te trotseren en een bakkie troost te bestellen. Gezellie nakeuvelend terwijl de interne mens verwarmd werd door de koppen verse java, verstreek de tijd richting het middaguur.
Onvermijdelijk was dan daar het moment om afscheid te nemen van elkaar en ieder zijn of haar weg te vervolgen. De daad bij het woord voegend, was er weer een nieuw nelfenavontuur ten einde gekomen. Goed om te weten dat we volgende maand weer op pad gaan. Ook dit avontuur wordt bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de deelnemers.
Exit stage left…