Meeleven

Meeleven. Hoe doe je dat eigenlijk. Denk je dan af en toe aan iemand die het moeilijk heeft of ernstig ziek is? Of stuur je een kaartje, wapje, mailtje, tweetje? Breng je een bezoekje of bel je een keer? Laat je een fruitmand bezorgen of neem je een fles wijn mee? Vertel je hele verhalen, schrijf je honderduit, of zeg je gewoon dat je het erg vindt dat de ander het zo moeilijk heeft of zo ziek is? Of zeg je niks maar ben je er gewoon?

Wat zeg je eigenlijk tegen iemand die z’n haar kwijt raakt door dagenlange chemotherapie? Die zich zieker dan ziek voelt, geen weerstand meer heeft, geen eetlust en met het enige vooruitzicht dat er nog veel meer van die rotzooi in het lichaam moet worden gepompt?

Eeen goed vriend (30) kreeg onlangs te horen dat hij kanker had op een plek waar een man dat echt niet wil en uitzaaiingen bij de nieren. En een schoonzusje (40 nog wat) kreeg op dezelfde dag te horen dat ze borstkanker had en zal in elk geval 1 borst moeten gaan missen. Beide krijgen nu chemo. Hij krijgt een aantal behandelingen van vijf dagen achtereen per keer en zij een half jaar elke week een behandeling. Beide raken hun haar kwijt. En ik bedoel dan al hun haar… Probeer je het eens voor te stellen…

Ik ken veel mensen met die vreselijke ziekte. Sommigen zijn er inmiddels aan overleden, ouderen, maar ook jongeren. Anderen mogen er nog zijn en doen hun best om er nog wat van te maken. Een dame die ik mag kennen is ernstig ziek maar wil de strijd niet opgeven en zoekt naar andere behandelmethoden. Een goede vriendin en mede fotograaf, die borstkanker aan het overleven is, rijdt in een knal oranje busje door Europa, maakt de mooiste foto’s, is mentor bij de Fotobond en helpt anderen om beter te fotograferen. Een geweldige dame die gekscherend praat over haar “opgeplakte borsten”.

Vorige week zei ik dat wanneer zij hun haar kwijt zouden raken, ik me ook kaal scheer. Hij ligt nu sinds een paar dagen weer in het ziekenhuis, vastgeknoopt aan een infuus en is z’n haar bijna kwijt. Hij vindt het vreselijk en is echt heel verdrietig. Van mezelf ben ik al kalend en ik scheer m’n hoofd wel vaker dus ik ben dat gewend. Maar m’n snor afscheren durfde ik niet, dat zou ik echt vreselijk vinden. En daar zit nou net datgene wat ik zo moeilijk vind. Het verraste me dat ik de moed niet had om het te doen. Ik voelde vanmorgen een beetje hoe hij zich moet voelen. Maar ik heb de keus en hij niet meer. Ik doe het weghalen van m’n haar bewust en bij hem gebeurt het (en straks ook bij haar) door de chemo en kan hij er niks aan doen.

Marien en Janny, deze is voor jullie. Ik denk voortdurend aan jullie beiden en bid voor jullie. Veel meer kan ik niet doen. Tuurlijk kom ik langs, stuur een wapje, neem een fles wijn mee, zal een keer voor jullie koken en zo. Maar dat is het dan zo’n beetje. Meer troosten kan ik als mens niet.

Ik zet m’n kale hoofd weer eens op het internet maar dit keer speciaal voor jullie. Omdat ik van jullie hou.

kaal

Speciaal uitje

Ik was in de gelukkige omstandigheid om met de kids uit de klas van mijn echtgenote een uitje mee te maken. Aan het eind van een schooljaar wordt er meestal een educatief uitje georganiseerd en daarnaast iets leuks geregeld. Dit jaar een speurtocht van de Geldersche Kastelen, frietjes eten en een bezoekje bij de juffen thuis.

Op een mooie dinsdag de kids opgehaald op school en naar het bezoekerscentrum van Kasteel Staverden gereden. Daar een bakkie gedaan en de speurtocht door de prachtige kasteeltuin gewandeld. Het mooie weer en de prachtige tuin waren een genot om door heen te wandelen. De oude bomen wierpen hun schaduwen, de ernstig groene gazons sterkten zich uit, het oude doolhof was zelfs voor deze kids nauwelijks een uitdaging, de watervallen spetterden en het spierwitte kasteel reflecteerde majestueus in de enorme vijvers. De wandeling werd begeleid door een leuke puzzel van het Gelders Landschap en na de wandeling kregen de kids zelfs een speurdiploma. Vervolgens frieten gegeten bij het Eiland in Nunspeet en langs de woningen van de juffen gelopen. Eind van de middag de vermoeide kids weer afgeleverd bij school. Het was leuk. Veel gelachen en lol gemaakt. De kids zijn speciaal door hun al dan niet aangeboren handicaps, maar toch zijn ze in hun doen en laten zo gewoon. Zo eerlijk, zo ongewoon gewoon. Heerlijk.

De beelden hieronder zijn gemaakt met Canon 5DII en Canon 24-105 F4.0 L USM en bewerkt in Lightroom 5.

reading
Op de brug
Daar moeten we heen
Wat zegt ‘ie nou..?
Kijk nou…
Kom je nog?
Hollen!
De hele groep
Antwoorden schrijven
nadenken
Vier dames op een rij
alleen
lollie
mijn lolly is op…
dansje
superb
modelletje
hand in hand

Een weekendje weg

We hebben in de kadootjesregen van onze bruiloft een bon gevonden voor een dagje op een scooter door Zuid-Limburg. En even later ontvingen we een hotelbon voor een paar overnachtingen. Prima combinatie natuurlijk en afgelopen weekend zijn we dus lekker een weekendje weg geweest.

Het weer was over het geheel niet om over naar huis te schrijven, maar we hebben enorme lol gehad. Het verblijf in een sterren hotel is bijzonder, maar vooral de gastronomische verleidingen die op ons af kwamen waren ernstiglijk genieten. Een ontbijt buffet wat zelfs de grootste hongerlap stil krijgt en de meer-gangen-diners waren vingerlikkend lekker.

Valkenburg is een uitzinnig toeristisch stadje met rijen aaneengesloten restaurants en terrasjes. Door het verminderde weer was het aangenaam rustig. De scootertocht leidde ons op twee snorwielen door het mergelland van zuid-limburg waarbij ook België en Duitsland werd aangedaan. De 4-takt motoren hadden pret voor tien, ook heuvel opwaarts. De wielrenners die ons meer dan eens voorbij snelden hadden overigens nog veel  meer lol om ons. Lunchen en koffie drinken op diverse terrasjes in Epen en Vaals maakten de dag compleet. Een enkele regendruppel, veel wind en zelfs een verdwaalde zonnestraal maakte het aangenaam, maar wel fris. Hoe ik m’n kale hoofd ontzettend heb kunnen verbranden is nog steeds een raadsel.

Hieronder de beelden die met de app Instagram gemaakt zijn. De onvermijdelijke manier van vastleggen wat je belieft met een smartphone. Niks aan te doen. Hoort erbij. Voor de technogeeks onder ons: Het is een Samsumg Galaxy S Advance.

Lunchen bij Micky D.
Valkenburg 🙂
Gebakjes in de bongerd 🙂
Scooter rijden… *Big grin*
Bakkie in de belgique
Drielandenpuntje… Bloody tourists…
Brugse zot in Vaals

 

De andere beelden gemaakt met Lydia, de Canon 5DII en Burn, de Canon EF 24-105 F4.0 L USM, be- en verwerkt met Lightroom 5:

De hotelkamer in Zuid Limburg
Een verdwaasd uitziende man op de brommert in Zuid Limburg
Een heel langzaam overstekende oude man in Zuid Limburg
Een bronzen beeld van een erg luchtig geklede dame in Zuid Limburg
Een oude gevel met beeldje van een gans in Zuid Limburg
De Geul in Valkenburg in Zuid Limburg
Een bankje in Zuid Limburg
Een poort als gezicht in Valkenburg Zuid Limburg
Uitzicht op een terrasje in Zuid Limburg
uitzicht op België vanuit Zuid Limburg

Open tuindagen van Coney Woods

Afgelopen zaterdag met vrouwlief en schone moeder naar de open tuindag van Coney Wood geweest in Voorthuizen. Een prachtige tuin die zich eindeloos lijkt uit te strekken met steeds weer verrassende plekjes, zitjes, vijvers, bomen, planten, bloemen en nog veel meer. En op deze open tuindag ook nog eens een expositie van veel schilderijen, hoeden en aardewerk, gemaakt door kunstenaars uit de omgeving.

Kikkers laten zich horen, zonlicht verwarmt de tuin, de wind ruist zachtjes door de bomen en struiken. Van alles staat er in bloei. Rhododendrons, veel vaste planten, een enkele waterlelie.  De schilderijen vormen een welkomen aanvulling op de kleurige tuin, prachtig aardewerk staat te pronken op tafels in de veldschuur, de koffie wordt geschonken door de kunstenaars en vrijwilligers en de sfeer is bijna rustgevend.

Een fijne middag om door te brengen in de rust en de tuinen van Coney Wood. Dankjewel Annet, voor je gastvrijheid.

De beelden:

ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood
ConeyWood

Een welverdiend lintje

Op maandag 3 juni mocht een heel goede vriendin uit handen van de loco burgemeester een lintje ontvangen omdat het de koningin behaagde. Adi mag zich nu lid van de orde van Oranje Nassau noemen. Omdat ze zich zoveel jaren lang onbaatzuchtig heeft ingezet voor allerlei organisaties, verenigingen en what not. Het is een indrukwekkende lijst en het is een welverdiende koninklijke onderscheiding.

Er is anderhalf jaar gewerkt aan deze ceremonie. Normaliter worden de lintjes door de burgervader opgespeld in de uren voor koninginnedag, maar het feestvarken was toen op rondreis in de Amerika’s. Vandaar op dit latere tijdstip alsnog de feestelijkheden.

Zelfs toen de gasten, vrienden en familie de zaal instroomden wist ze niet wat haar te wachten stond en was er alleen verbazing en de vraag waarom al die mensen een besloten bijeenkomst kwamen verstoren. Pas toen de loco zijn toespraak hield en de blauwe doos te voorschijn kwam werd een en ander duidelijker. Maar nog steeds ongeloof en verbazing.

Verder waren er nog toespraken met vriendelijke en ontroerende woorden door naasten en vrienden. De felicitaties, bloemen en kadootjes waren niet van de lucht en ik mocht er bij zijn om het feestje vast te leggen. Samen met Sjaan en Henk en Marion.

Voor de techno-camera-geeks onder ons: Canon 1DsII met Canon EF24-105 F4.0 L USM en Metz 45CL Digitaal, beelden alleen bijgesneden en een aantal wat lichter gemaakt in Lightroom. Verder: SOOC.

 

Een kleine collectie van de feestelijke beelden:

Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi
Een lintje voor Adi