De bossen en heide van Assel

Nelfen Assel

De tweede maand van twintigtien en een nieuw avontuur staat op de rol voor de werkgroep natuur en landschapsfotografie. De dag der dagen brak aan in alle rust en had in niets weg van een koude winterdag. Tenminste, de eerste minuten dan. De kouwe vloer deed anders vermoeden en eenmaal een blik buitenwaarts geworpen hebbend, het laagje sneeuw aanschouwend, mopperend, werd duidelijk dat de voorjaarsboden zich nog even hadden omgedraaid.

En vanwege de voorjaarsvakantie (vreemde naam) was het animo om in alle vroegte te verzamelen en een fijne wandeling te maken niet erg groot. Logisch. De weersomstandigheden maken het er niet echt gemakkelijker op om enthousiast te blijven en er op uit te trekken. Maar goed, de weinigen verzamelden zich op de afgesproken en inmiddels welbekende hangplek en de enkele voiture werd volgeladen. De korte rit langs de halte Assel en de Asselse heide werd in minder dan geen tijd afgelegd en de parkeerplaats vanwaar de wandeling zou vertrekken was gemakkelijk te vinden. Nog even later was de rest er ook en kon het feest of avontuur, of wat dan ook, beginnen.

De wandeling langs heide en door bos is niet lang, zo’n 6 km, en is afwisselend door de verscheidenheid aan begroeiingen welke men links danwel rechts van de paden en wegen aantreft. Dus. De enorme boerderij ligt er een beetje verloren bij, zo midden in het kale en licht glooiende landschap, maar de winter maakt er toch een fraai plaatje van. We mopperen best vaak op de natuur, maar het is toch altijd weer verrassend hoe mother nature er elke keer weer een plaatje van weet te schilderen. Het verrassende vijvertje links en het moerasachtige deel een stuk lager aan de rechterzijde met koud stromend water en verdorde moerasplanten. Even verderop een omheind stukje gazon met geitjes. Omgeploegde akkers wachtend op wat komen gaat. Een wildrooster. Nog meer bomen.

Een kruispunt van wegen en paden. Een in strakke kleding gehulde pensionado (geen fraai gezicht), een met flitsende helm uitgedoste mountainbiker, een gezinnetje op de fiets over de Veluwe, zij mopperend dat de gladdigheid eng is en ten slotte een groep hardlopers welke duidelijk niet van Hollandsche origine waren. Speculerend werden vermoedens uitgesproken dat voornoemde buiten-Hollanders aan het trainen waren voor de midwintermarathon. Dus. En dat alles tijdens een korte pauze met warme koffie. Terwijl de zon verwoede pogingen ondernam om de aarde op te warmen en haar stralen liet dansen door het struweel en ook door de takken van de bomen. Even verderop in het traject speelden er zonnestralen over een aantal vers gesneden boomstammen. Altijd een dankbaar fotografisch onderwerp.

Landschappen en -schapjes wisselden zich snel af, soms vergezeld gaand door plassen bevroren water, bedekt met nog steeds hetzelfde laagje sneeuw. Oude bomen en jong struikgewas. Laaggroeiende bosbessen en eindeloos hoge en kaarsrecht groeiende naaldbomen. Kronkelende boomstammen en eeuwenoude eiken, bruin beukenblad als een tapijt en nog steeds de zonnestralen die lichtjes op de natuur spelen.

De route was niet zo lang en al snel was het tijd om te gaan koffiedrinken in Hoog Soeren. IN de gezellige foyer van het gelijknamige hotel en restaurant was het goed toeven. De uitbater kwam al snel met koffie, thee en wat dies meer zij vergezeld met gebakken versnaperingen.

Onvermijdelijk was dan daar het moment om afscheid te nemen van elkaar en ieder zijn of haar ’s weegs te gaan. De daad werd bij het woord gevoegd en weer was er een nelfenavontuur ten einde gekomen. Goed om te weten dat we volgende maand weer op pad gaan. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de deelnemers.

Exit stage right…

Sunday afternoon

Snow Angel

Onlangs de zondagmiddag doorgebracht op de heide en in de bossen van Hoog Buurlo. Een laagje sneeuw (het zoveelste laagje) maakte het plezier compleet. Sleetjerijden, sneeuwballen gooien en natuurlijk snow angels maken.

[svgallery name=”Kids_01-2010″ link=”Kids”]

Mornings…

Me

Deze is uit een serie die speciaal voor een mentoraat is gemaakt. De mentor geeft een opdracht en begeleidt je dan in 5 bijeenkomsten naar het eindresultaat. Enorm leerzaam en ontzettend leuk om te doen.

Ik had het idee om met zelfportretten gecombineerd met andere foto’s, beelden te maken die een verhaaltje vertellen, of in elk geval een verhaal oproepen. Liefst met een knipoog of minstens een glimlach. De kleurstelling, sfeer, belichting etc zoals dit voorbeeld spreekt me het meest aan en zal ik door de serie heen dan ook gaan gebruiken.

Als grote voorbeeld had ik het boek van Teun Hocks meegenomen. Als inspiratie ook. Teun Hocks heeft alleen veel meer een boodschap in zijn beelden gelegd die verder gaan dan een glimlach. De mentor vertelde dat Teun Hocks ook acteur is, cartoonist, kunstschilder en nog veel meer. Ik zal dus in mijn zelfportretten veel meer de acteur moet zijn om in de buurt te komen.

De opdracht die ik gekregen heb, is dus zelfportretten met een niet vanzelfsprekende achtergrond maken met behulp van eigen fotografie en een beeldbewerkingsprogramma. Een uitdaging die ik graag aan ga. Let the games begin.

PS (ofwel strobistinfo voor de gearnuts onder ons): de zelfportretten maak ik in mijn eigen studio – mijn slaapkamer met een zwarte achtergrond met twee flitsers (Canon 580 en 430) links en rechts van me. De ene door een difuus paraplu of in een zilveren paraplu zo hoog als mogelijk op 1/3 power. De andere staat laag bij de grond met een witte kunststof dome op 1/5 power. De flitsers worden bediend door de Canon E2  infrarood trigger.  De camera wordt bediend door een draadloze afstandbediening van JJC.

[svgallery name=”Avond-1″ link=”De serie van de eerste avond vind je hier.”]

Beekbergerwoud

Nelfen Beekbergerwoud

Zondag 17 januari 2010 – Beekbergerwoud

Aanwezig: Marco, Ed, Marinus, Piet, Adi, Marianna, Henk, Jan

Een nieuw jaar, een nieuwe serie nelfen wandelingen en fotografieavonturen. De winter is in volle gang en om het warme bed uit te kruipen bij het kraken en piepen der wekkers, was een lastige opgaaf. Het idee om op die kouwe vloer te moeten lopen, brr.

Het ongemak overwinnend terwijl de zon ernstige pogingen onderneemt om boven de horizon te klimmen, was daar het moment van verzamelen nabij de bekende hangplek. Het weer was in een lichte depri-achtige gemoedstoestand, zo leek het. Voornoemde constatering komt voort uit de grijze nevel welke de wereld scheen te omvatten als een grijswollen deken. De avond ervoor was tevens nog een laagje poedersneeuw toegevoegd aan de reeds bestaande sneeuwresten.

De reis naar de wouden van Beekbergen was kort en zo voorbij. De wandeling startte onverwijld en al snel slingerde het pad linksom tussen de besneeuwde en half bevroren natuur. De krakende voetstappen van een toch nog flinke rij nelfen viel in het niet door de dempende werking van de mistigheid. Slingerend door de halfbevroren gassen en opschietende boompjes bleek duidelijk dat dit landschapje midden in de landerijen ligt. De begrenzing van het stukje oer natuur bestaat uit enorm oud geboomte. Eiken, Elzen en wat dies meer zij rijzen uit de grasvelden naast de eveneens halfbevroren slootjes.

Het niet al te brede pad gaat over in een bevlonderde slinger. Maar niet voor er flink gesprongen moest worden om geen natte voeten te krijgen. Links en rechts nu bevroren water, bruin van het veenachtige en beroerd door dierensporen. Door enkelen werd de zelden geziene ijsvogel gespot terwijl laatstgenoemde in een semi duikvlucht voorbij scheerde. De natte omgeving werd met droog gebleven voeten bedwongen en het was tijd voor een warm bakkie koffie in de uitkijktoren die midden in het terrein prominent aanwezig staat te zijn.

De laatste kilometer werd in goede harmonie afgelegd en vlakbij de uitgang werd stil gestaan bij een rij dood geboomte met daarin, zo bleek, de grote bonte specht. Een onzer bond zijn telelens om en heeft de houthakker gezwind op de gevoelige kaart gezet.

De wandeling was deze keer niet lang, iets meer dan 2 kilometer en de ochtend was dan ook nog jong toen we richting ons dorp reden. Nadeel was wel dat alle uitspanningen nog gesloten waren en deze keer er geen koffie met appelgebak besteld zou gaan worden.

Terug bij onze hangplek was het eenvoudig om een bezoekje af te leggen bij Mickey D, de rijen te trotseren en een bakkie troost te bestellen. Gezellie nakeuvelend terwijl de interne mens verwarmd werd door de koppen verse java, verstreek de tijd richting het middaguur.

Onvermijdelijk was dan daar het moment om afscheid te nemen van elkaar en ieder zijn of haar weg te vervolgen. De daad bij het woord voegend, was er weer een nieuw nelfenavontuur ten einde gekomen. Goed om te weten dat we volgende maand weer op pad gaan. Ook dit avontuur wordt bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de deelnemers.

Exit stage left…

Urban Exploring

De oude wasserij

Gisteren met een goede vriendin heel stoer aan Urban Exploring gedaan. Ofwel, we zijn wezen Urbexen…

De oude wasserij aan de Jachtlaan, vlak naast het spoor, staat al een poosje leeg en heeft inmiddels geen enkel raam meer wat ongeschonden is. Eenmaal binnen word met behulp van briefjes vriendelijk verzocht om ramen te sluiten… De bedrijfshal doet een beetje spookachtig aan, met links en rechts de overblijfselen van wat eens een bedrijf geweest moet zijn. Enkele pallets, een stoel, gebroken meubels en veel foldermateriaal. Zo te zien wordt hier nog door mensen geslapen. De toiletten worden eveneens nog geregeld gebruikt, al is het water afgesloten en de geur onmiskenbaar duidelijk maakt wat haar origine is.

Het huis, wat aan de bedrijfshal grenst, moet eens een kapitale villa of herenhuis geweest zijn. Hoge plafonds, grote deuren houten parketvloeren en indrukwekkende open haarden. De keuken daarentegen stamt schijnbaar uit de tijd dat vuur geen algemeen bekend verschijnsel was en iemand bezig was met het uitvinden van een geheel rond wiel…

Urbexen is een spannende bezigheid, vooral omdat je op verboden terrein bent en in een leegstaand, onbekend pand rondstruint. Het belangrijkste van Urbexen is echter dat je niets anders dan foto’s neemt en alleen je voetstappen achterlaat. Niets mag worden verplaatst, meegenomen of kapot gemaakt. Ook om een pand binnen te komen wordt er niets kapot gemaakt. Bij de oude wasserij was het makkelijk, want de deur was gewoon open en we konden zonder hindernissen naar binnen lopen.

[svgallery name=”OudeWasserij” link=”Kijk hier voor de serie beelden uit de oude Wasserij.”]

Sneeuw in Apeldoorn

Winter in Apeldoorn

Al dagen sneeuwt het hier af en aan. Zo af en toe, dus. Maar dan ook in forse hoeveelheden. En het lijkt niet op te houden. De kan op een witte kerst lijkt steeds groter te worden. Whatever.

Het eerste wat ik vanmorgen riep, toen ik naar buiten keek, was: “Dude! Fresh powder!”. Wel… niet echt, maar later op de dag moest ik er wel aan denken. 🙂

Het is een geweldig gevoel om door 30 cm sneeuw te lopen en te genieten van de natuur. Vlak om de hoek is een groot park wat er vandaag natuurlijk bijna betoverend uit zag. Alles is wit, bomen zijn bladerloos, het is kerstvakantie, iedereen lijkt op een slee te zitten, glijdend door de sneeuw en het enige geluid wat te horen lijkt, is: “Whiiieeee!”

Oh ja, en het geblaf van honden. Het leek wel een conferentie voor de plaatselijke kinologenclub in dat park. Op enig moment stond ik diep in gedachten verzonken en uiterst geconcentreerd door de zoeker van mijn camera te staren naar een winters plaatje. Tot de sluimeringen wreed verstoord werden door een zwaar geblaf. Voorzichtig om me heen kijkend ontdekte ik een enorm exemplaar van de Canis lupus familiaris welke mij verwachtingsvol aan bleef kijken. De enorme sliert kwijl die uit de bek van het dier hing ontging mij zeker niet. De eigenaar van het ernstig uitziende schepsel verklaarde dat de viervoeter wilde spelen en bleef het beest aansporen om toch vooral de stok te zoeken. Gelukkig was het duidelijk dat ik geen stok was, nog in mijn bezit had en verloor de hond, want dat was het, al snel z’n interesse in mij en snuffelde een eind verder.

Fotograferen in de sneeuw is altijd een uitdaging. Vooral de witte kleur van sneeuw onder een wolkenloze hemel is vrijwel onmogelijk. Maar de zon maakt een hoop goed. Het zachte, lage winterse licht maakt de schaduwen lang en details krijgen een fraai contrast. Het beste is om de witbalans van de digitale spiegelreflex om AWB te laten staan. De camera is prima in staat om over het algemeen de juiste kleurtemperatuur te zoeken. Eventueel kan bij het verwerken van de RAW-bestanden de kleurtemperatuur iets aangepast worden. Probeer een sneeuwplaatje ook eens om te zetten in zwart-wit.

Ik kan me niet herinneren dat ik zoveel sneeuw heb gezien. En toch is het maar 4 jaar geleden dat ik een nacht lang op de A1 heb vast gestaan vanwege extreme sneeuwval en dat het leger rollen snoep en flesjes water langs kwam brengen. Pfft.

Aldus. [svgallery name=”Sneeuw” link=”Hier is de rest van de serie. >>”]

Vierhouten bos

Nelfen Vierhouten

Vandaag een wandeling gemaakt in het Vierhouterbos met de werkgroep Natuur en Landschap fotografie.

Uit Rusland kwam het Fish-eye objectief met een beeldhoek van 180 graden. De heerlijk vertekenende beelden geven een extra dimensie aan de foto.

Voor deze foto is de camera op de grond gelegd met het objectief recht omhoog. Timer aan en weglopen, anders kom je nog in beeld…

Het objectief is een Zenit 16mm F2.8 Fish Eye en is een Russisch produkt. Duurde even voordat het binnen was, maar dan heb je ook wat. Verder ben je even bezig om de gebruiksaanwijzing te begrijpen, omdat alles, incluis de afleverbon, in het Russisch is geschreven.

Er werd een EF adapter bij geleverd die enige electronische informatie doorgeeft aan de camera, in elk geval de bevestiging van scherpstelling. De adapter schroef je op het objectief en het geheel monteer je als gewoonlijk op de body.

Het diafragma moet met de hand worden ingesteld en scherpstellen doe je eveneens met de hand. Geweldig. Je zou het bijna vergeten zijn hoe het is om een objectief handmatig te moeten bedienen.

Chef!

Needs salt and pepper

In mijn serie zelfportretten is het altijd een uitdaging om iets origineels te bedenken.

Een foto in een bekend fotografieblad gaf me het idee met de koksmuts en zo.

De koksmuts (een echte) moest flink verbouwd worden voordat ‘ie goed op mijn hoofd geplaatst kon worden. Het embleem is een stukje witte stof en de tekst en tekening is met een viltstift er op getekend. Wow, sometimes I amaze even myself…

Strobist info: Speedlite 580EX in een zilveren reflectie plu rechtsboven van de camera 2/3 power; Speedlite 430EX door een diffusion globe 1/3 power links van de camera en laag bij de grond.

Verder is de foto fors bewerkt in Votozjop om de grunge-achtige kleuren te verkrijgen waar ik zo gek op ben.