Nationaal Park de Hoge Veluwe

Nationaal Park de Hoge Veluwe

Op de fiets door een Nationaal Park

Een goede vriendin had het sublieme idee om de Hoge Veluwe te doorkruisen met een witte fiets. Goed plan. Hebben ze trouwens goed geregeld daar. Je parkeert je auto bij de ingang, je koopt een kaartje, je loopt door het hek en kiest een fiets uit. Er zijn er genoeg. Even de hoogte van het zadel aanpassen en peddelen maar. Het weer was goed, niet te warm, veel zon, een straf windje en we hebben ook een regenbui moeten trotseren. Eigenlijk gingen we op zoek naar de boomstronken in het zand die de meest vreemde vormen aan kunnen nemen. De bomen zijn lang geleden omgezaagd en de stobben lijken uit het zand te verrijzen. De wind heeft in de loop van jaren het zand eromheen en tussenuit geblazen. Ik heb eens foto’s gezien van die stronken en het leken net monsters die door het zand heen liepen .

De enorme zandverstuiving haalt het niet bij de immense vlakte van het Kootwijkerzand, waar ik afgelopen weekend was en hier groeit veel minder. Geen mossen, grassen en dergelijke, en maar een enkele vliegden. Terwijl de bossen eromheen vol staan met de meest imposante bomen. Eeuwen oude eiken, beuken en naaldbomen staan langs de fietspaden. Prachtige krentenbomen die in bloei beginnen te komen. Jammer dat er nog niet genoeg kleur op zit. Bij mij voor de deur staan de krenten volop in bloei met creme-kleurige bloemen. De krenten in het park zijn veel ouder en groter, staan in velden van vergeeld gras en tegen de dreigend donkere luchten zou dat een mooi plaatje opleveren. Ach, je kunt niet alles hebben.

Koffiedrinken in de Koperen Pot is een verplichting die men met gemak kan volbrengen. Rond de open haard, waar een knapperend vuur brand, is het goed vertoeven. De koffie is lekker en warmt je een beetje op, want het is nog niet echt zomer buiten. Opvallend is het aantal ouderen wat in het restaurant zit. Hebben zeker een uitje van het tehuis waar ze wonen. Nog opvallender is een groepje tienermeiden die giechelend met een kopje thee bij de open haard zitten. Leuk is het om te raden waarom ze hier zijn. Misschien moeten ze een werkstuk schrijven voor school.

De witte fiets heeft ons zeker 25 km door het park vervoerd en ik moet zeggen dat ik er geen spijt van had toen we de fiets terug plaatsten in de rekken. Behoorlijk zadelpijn, maar voldaan door het lekkere weer, het buiten zijn en het prachtige landschap.

Nelfen – Kootwijkerzand

Tandenknarsen en zandhappen nabij Kootwijk

Het Kootwijkerzand

Aldus. April. Doet wat ‘ie wil. Ech wel. Maar deze dag was het zonnigheid al over. De wekker was bijzonder aanhoudend en het vooruitzicht om de vrieskou in te moeten om te gaan wandelen met een stel enthousiaste fotografen, maakte het niet makkelijk om onder mijn warme dekbed uit te komen. Gelukkig is er koffie uitgevonden om de mens wakker te maken en al duurt dat een poosje, het genot van een bakkie Java en de manier waarop je wakker gemaakt wordt is werelds.

Enkelen van ons waren zo stoer om voor dag en dauw al op de plaats van bestemming te zijn. De rijzende zon boven het Kootwijkerzand is iets magisch en ongekend in ons kikkerlandje. Ze hebben gelijk. Uw oppernelf heeft het enkele malen zelf mogen aanschouwen en het is een schouwspel dat haar weerga niet kent. Deez’ maal echter was half negen aanwezig zijn op de parkeerplaats bij de uitkijktoren even buiten Kootwijk, vroeg genoeg… Wakker worden bleek een heftige en moeizame klus voor uw Oppernelf.

De zon deed haar magische werk in alle glorie en zette het zanderige landschap in haar beste licht. De sporen in het zand vertellen de verhalen van wezens, groot en klein, heen en weer lopend op zoek naar, ja wat eigenlijk. Grote sporen van herten en reeën, kleinere sporen van vogels en hele kleine sporen van insecten maken met de sporen die de wind in het zand heeft geblazen, een verhaal zonder begin en zonder einde. Kleine heuveltjes met een grassprietje eruit stekend, wat zich stoer staande heeft gehouden toen de wind probeerde het sprietje omver te blazen. Het sprietje staat er nog en achter het sprietje is een heuveltje gevormd van heel fijn zand met de mooiste vormen en kleuren. Vermenigvuldig dat met een paar honderdduizend en je hebt een idee hoe sommige delen van het Kootwijkerzand eruit ziet.

De grotere heuvels zijn al dan niet begroeid, of is juist de begroeiing weggehaald om het stuivende zand meer kans te geven om weg te waaien. Zo’n heuvel met boomstronken die uit het zand proberen te ontsnappen ligt ergens ten noorden van de uitkijktoren. Verder wandelend zonder duidelijk plan en zonder route, kom je de grotere heuvelen tegen die uitermate geschikt bleken voor het nuttigen van een bakkie koffie en een boterham. De zon maakte het tot een feestje, zelf toen een onzer vertelde van zijn bezoek aan de tandarts voor het periodiek laten verwijderen van kalkzandsteen van zijn gebit… De bezetting van voornoemde heuvel ging niet zonder slag of stoot. Een andere, voor ons onbekende groep fotografen (we hebben niet eens gevraagd wie ze waren, gewoon belangstellend… vreemd) was druk doende met statieven en camera’s en we leken flink in de weg te lopen.

Na de koffiebreak ging het verder kris dan wel kras over het gebied. Een onzer vond iets wat leek op een versteende hoektand. De omvang en maat van deze tand leek erop te wijzen dat de eigenaar een flink postuur moet hebben gehad en zich niet alleen te goed deed aan grasjes en mosjes. Even verderop stond daar weer een stevige collectie statieven te wachten in het zand tot “die andere groep” verder zou gaan met fotograferen. De eigenaren waren echter in geen velden danwel wegen te zien.

Terug bij de uitkijktoren was het verzamelen blazen en werd de rot aangevangen naar de dichtstbijzijnde uitspanning voor een vers bakkie Java en de gebruikelijke boterham in de vorm van een appelgebakje. Zulks werd alras gevonden in het Hilletje in het dorp Kootwijk. Het terras werd bezet en door een ervaren maître-d werden de kopjes en schoteltjes op tafeltjes geplaatst.

Maar aan alle leuke dingen komt een einde en zulks geldt eveneens voor de maandelijkse wandelingen van de Nelfen. De groep die nog steeds aangroeit en maandelijks mag rekenen op meer dan 10 deelnemers. Erg leuk om mee te maken en mocht u dit lezen, aarzel dan niet en geef u op!

Onvermijdelijk was dan daar het moment om andermaal terug te keren naar onze hangplek en afscheid te nemen van elkaar waarna ieder zijn of haar ’s weegs kon gaan. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenKootwijkerzand” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

Omnisport centrum Apeldoorn

Sport in beweging

Sport in beweging.

Deze week was de Amateur Fotografen Vereniging AFV de Veluwe te gast bij de trainingen van wielervereniging de Adelaar in het overdekte Omnisport centrum in Apeldoorn. Een heuse wielerbaan ligt er, naast volleybal velden en een complete indoor atletiek toestand, compleet met verspring zandbak, hoogspring doeda en zo.

De wielertrainingen vinden gedurende het winterseizoen plaats in het overdekte centrum en als het weer stabieler wordt gaan de meesten buiten trainen. AFV de Veluwe heeft gedurende de trainingen de wielrenners vastgelegd op ieder zijn of haar eigen wijze. Voor een compleet overzicht van de gemaakte foto’s is er een foto serie aangemaakt –> hier te vinden.

De wielrenners rijden op deze baan op zogenoemde doortrappers, zonder versnellingen en zonder remmen. Voor het berijden van dergelijke fietsen is behoorlijk wat techniek nodig. En om achter een derny te rijden (een soort brommer met wielrenners erachter) is naast veel moed ook enorm veel techniek nodig. En kracht want de snelheden lopen op tot zo’n 60 km/uur.

Ook bij het fotograferen van deze speed machines is heel wat techniek nodig. Techniek van een heel andere orde. Sommigen hebben groothoek objectieven gebruikt en fotografeerden bij het bestaande licht. Fluoriserende verlichting, hoge ISO-waarden, grote diafragma’s, statieven; alles kwam er bij kijken.

En sommigen hebben met opsteekflitsers gewerkt. Op de camera, maar los van de camera. Camera op het tweede sluitergordijn instellen, lange sluitertijd (1/13 sec), diafragma F5.6 en meetrekken die camera. Krijg je van die mooie vage strepen en een klein deel van de renner wordt scherp en goed verlicht door de flits.

Sport in beweging fotograferen. Een vak apart. [svgallery name=”OmnisportCentrum” link=”Ga hier naar de fotoserie.”]

Creadi Script nr-3

From Russia with love

Alora, nummer drie is alweer aan de beurt in de serie uit het Creadi-Script, Adi Creadi herself. Ga hier maar eens kijken naar de andere inzendingen.

De bedoeling was na het lezen van de opdracht om een bos narcissen te fotograferen vanuit een laag standpunt met de 16 mm fish-eye en daarbij een in gympen gestoken wit been te plaatsen. Om het contrast van de lentebode, de zon en de geniepige kou die in de lente periode zo kan rondwaaien, weer te geven. Alas, de narcissen blijken een schaars goedje in het Apeldoornse, de zon liet zich niet op de juiste momenten zien en uiteindelijk is deze het geworden.

De 16mm Fish-Eye die ik heb gebruikt is een heuse Zenitar, van de befaamde Zenit fabrieken in Moedertje Rusland. Hier besteld, betaald en geleverd gekregen. Vooral de in het russisch opgestelde afleverbon en gebruiksaanwijzing zijn zo leuk. Kost een paar stuivers, is vlijmscherp, volledig handmatig en gebouwd als een spreekwoordelijke tank. Met een verloopdingsboems (die erbij geleverd werd) is het objectief goed te gebruiken op m’n Canon 5D. In de P-stand, diafragma instellen op het objectief, secuur en wederom handmatig scherpstellen en vervolgens de ontspanknop induwen. Simpel. Effectief.

En het leuke is dat de verloopring ook gebruikt kan worden voor andere objectieven met het M42, ofwel P-draad. Simpelweg inschroeven en monteren op de camera.

Nelfen wandeling Loenermark

Nelfen Loenermark

Deze maartse maand stond een nieuwe wandeling op het program. De verwachte maartse buien, waarin maart haar staart roeren kan, zouden wegblijven. En bij het opstaan in opdracht van de alom vertegenwoordigde wekker was het geen verrassing dat het droog was en er geen sneeuw lag deze keer. Vanwege de instelling der zomertijden was het zelfs nog donker toen uw oppernelf zichzelf uit de veren hees. En nu maar hopen dat de rest van de deelnemers eveneens hun wekker een uur vooruit hadden gezet.

De fietstocht naar de bekende hangplek werd tijdelijk onderbroken door een telefoontje van een van de deelnemers die informeerde wanneer de karavaan zou vertrekken. En dat was nummer 16 op de lijst van deelnemers vandaag! Een record aantal. Dat feitje pak je toch ff mee.

Het inladen van het hele koor was verrassend gemakkelijk en in minder dan geen tijd was het begin van de wandeling bereikt. De bossen van Loenen en de Loenermark stonden uitnodigend te wachten op ons in een vriendelijk weertje. Linksom ging het de route langs, afgezet met blauw beschilderde paaltjes. Loofbomen en naaldbomen wisselden elkaar als vanzelf af en de temperatuur was aangenaam. Na een klein of eigenlijk minuscuul heideveldje ging het linksaf en al snel stonden we oog in oog met een schaapskooi die, volgens ingewijden daar al vele decennia stond.

Schapen en lammeren stonden achter een omheining te wachten op de dingen die komen zouden en blatend gaven zij kennis van hun ongeduld. Geblaf van honden en de vriendelijke stem van de schapenhoedster kondigden de komst van de uitbater van het stulpje aan. De voerbakken werden gevuld met brokken en het toegangshek werd zonder enige omhaal open gedaan. Een zee van ongeoogste scheerwol stoof blatend en mekkerend op het ontbijt af terwijl de verschillende nelfen-deelnemers bijna onder de hoef werden gelopen. Enkele kalveren en pinken deden gezellig mee met de meute en de lammeren sprongen daar weer tussen door alsof het hun dagelijks werk was. De beide schapenherdershonden probeerden een brokje mee te pikken, maar zonder resultaat. In nog minder dan geen tijd waren de brokken verslonden en zocht de kudde, nog altijd luid blatend ging de menigte uiteen op weg naar schapengraasgronden.

De zon brak onverwacht door en hulde het licht glooiende landschap in een breugeliaans licht terwijl de sluiters van hoogwaardige apparatuur voornoemd schouwspel vast legden op de gevoelige geheugenkaart. Voorts ging het over de Trapjesberg en door de eikenhouten bossen, waar het zonnetje vriendelijk door de takken speelde. Aan de voet van de Ramenberg ligt een uitgestrekt heideveld waar de bosbeheerder met een forse heidemaaimachien figuurtjes in leek te hebben gemaaid. De combinatie van de lentelucht, de berkenbomen en jeneverbesstruiken in het glooiende natuurschoon zou de argeloze wandelaar bijkans in gezang doen uitbarsten.

Het einde van de wandeling kondigde zich plots aan en de deelnemers werden herenigd met hun voitures en een onzer die wegens een kwetsuur de wandeling niet helemaal heeft kunnen volmaken. Een uitspanning in Loenen bracht ons de gebruikelijk koffie met appelgebak en slagroom, naast de enkele punt aardbeienbavarois-taartpunt. Deze herberg leek gewild te zijn bij de vele fietsers, getuige het aantal buikjes in strakke en evenzo felgekleurde wielerpakken wat af en aan liep.

Onvermijdelijk was dan daar het moment om terug te keren naar onze hangplek en afscheid te nemen van elkaar waarna ieder zijn of haar ’s weegs kon gaan. Ook dit avontuur wordt andermaal ende nog eens bijgeschreven in de annalen van de werkgroep natuur en landschap fotografie, met dank aan de enthousiaste groep deelnemers.

[svgallery name=”NelfenLoenermark” link=”Ga hier naar de fotoserie”]

.

Creadi Script nr-2

Creadi Script nr 2

In het Creadiscript was de volgende opdracht om naar het dichtstbijzijnde bankje te gaan en daar een foto van te maken.

De eerste opdracht is hier te zien en alle inzendingen van het script is hier te vinden.

De lol van het script in deze vorm is om te zien hoe alle inzendingen zo van elkaar kunen verschillen.

Ik ben wederom naar het station Apeldoorn de Maten gegaan en heb deze foto gemaakt staande op een bankje. Dat ik tijdens de opname er bijna vanaf viel, gaf uiteindelijk het leukste effect.

Zo kan een bijna ongeval een mooie foto maken. 🙂

Mijzelf in Black and White – Oldskool

Is me and over there be monsters

Zoals bekend worden we bij de fotoclub AFV de Veluwe dit jaar begeleid door een mentor. Verschillende mentoren trouwens, maar het gaat even om de mentor van de groep waar ik zelf deel van uitmaak.

Mijn opdracht voor dit jaar is het maken van zelfportretten gecombineerd met een niet vanzelfsprekende achtergrond. En dat moet in PS gebeuren. De verschillende elementen die de foto moeten maken, apart fotograferen en dan in PS bij elkaar brengen, in elkaar voegen, of hoe je het ook moet noemen.

Nu is het hiernaast geplaatste beeld niet het juiste voorbeeld, want ik heb alleen een zwarte achtergrond. Al vind ik deze specifieke zwarte achtergrond wel speciaal, want het is echt zwart. Gitzwart is het.

Awel, het gaat dus om het fotograferen van, onder andere zelfportretten en het gebruik van PS. Deze foto is zwaar aangedikt door lagen, laagmaskers, gradients en what not in PS, volgens een receptje wat ik ergens heb gevonden op het interweb. Koel he?

Het resultaat heeft veel weg van de manier waarop de portretten van Stephan van Fleteren worden uitgevoerd. Niet dat ik me met hem ga vergelijken, want dat kan echt niet, maar dit is wel het effect wat ik hoopte te bereiken. So cool.

Deze specifieke foto is op het interweb al gepost her en der en mensen van over de hele wereld hebben het er over… Wel, 3 hebben een berichtje achter gelaten dat ze het wel een koele foto vonden.

Tevens te vinden op facebook. Ik zal ‘m maar niet gebruiken als uglytar op m’n LinkedIn pagina… Vanwege duidelijke en te begrijpen redenen…

Meer van dit soort portretten komen er aan.

Poster

Me - Urban Dirty

Het idee werd opgevat om een soort van reclameposter te maken. Ik werd door een fotograaf uit Turkije geïnspireerd die zoiets had gemaakt voor de opening van een expositie.

Achter het zelfportret heb ik een achtergrond geplaatst (laagmasker) en in een grunge-stijl de tekst ingevoegd.

Groot afgedrukt is het echt goed!

really old VeeDub, or bug…

Kever in Apeldoorn Zuid

AFV de Veluwe mag weer een expositie inrichten in het Kulturhus dokZuid. Het thema is Apeldoorn Zuid. De expositie zal van 17 mei t/m 25 juni 2010 in het Kulturhus dokZuid te zien zijn.

Nu is dat meteen de oudste wijk van Apeldoorn en de meest kleurrijke. Markante oude gebouwen, verschillende parken met echt oude bomen, interessante inwoners, de vele winkels, de vrijdagmarkt op het Schubertplein. De arbeidershuisjes, de smalle straten en ontelbare, vaak onzichtbare steegjes, oude auto’s, soms netjes dichtgeplaveide voortuintjes, soms keurig aangeharkte perceeltjes. Veel kabouters trouwens ook. Van die op schuin afgezaagde palen geschilderde kabouter gezichtjes.

Deze bijna oneindig oude, maar prachtige Volkswagen Kever stond tegenover dokZuid te glimmen in een nieuwe laklaag. Oudgrijze kleur, bandjes met witte zijkanten, glimmende raampjes. Gewoon een genot om te zien staan.

Een fotogalerij van een dagje fotograferen in Apeldoorn Zuid komt er aan.

[svgallery name=”ApeldoornZuid” link=”En daar is dan de complete fotoserie.”]

.

Hoe donker hoe beter…

Creadi Script nr 1

Crea Adi had een goed idee. Fotografeer een jaar lang elke twee weken een nieuwe opdracht. Bij elkaar is het een script en een reis waarvan de route en de eindbestemming niet vast ligt, afhankelijk is van het script en de fotograaf. Ongeveer 20 fotografen doen mee en geven hun eigen beeld van de opdrachten weer.

De eerste opdracht was: fotografeer iemand met een tas die klaarblijkelijk op reis gaat.

Dit was mijn invulling en inzending.

Adi heeft een website en een speciale blog aangemaakt om de reis vast te leggen. Klik hier maar eens.